Είναι και άλλοι παππούδες…

Της Μαρίας Φράγκου

Καλώς δημοσιοποιήθηκε η συγκλονιστική ιστορία του παππού που οι περιστάσεις το έφεραν να κλέψει ένα φιλέτο κοτόπουλου για να φροντίσει τον εγγονό του, με το δικαστήριο να εξαντλεί όλη την αυστηρότητά του στο πρόσωπό του. Αν ήταν φιλέτο γης, ωστόσο, που μόνο μεγαλόσχημοι και μεγαλοκαρχαρίες μπορούν και καταφέρνουν να κλέβουν, η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική… Δεν θα έφτανε καν στα δικαστήρια η υπόθεση.

Καλώς δημοσιοποιήθηκε η ιστορία για χίλιους δυο λόγους… Τι γίνεται όμως με ανάλογες ιστορίες τις οποίες δεν μαθαίνουμε; Ή αυτοί που ξέρουν, αδιαφορούν; Εξαντλήσαμε όλη μας την ευαισθησία στον 70χρονο παππού. Και καλώς το κάναμε και αν ξέραμε ποιος είναι θα του σφίγγαμε το χέρι. Τι γίνεται με τους άλλους παππούδες που δεν ξέρουμε όμως; Και ανέλαβαν να μεγαλώνουν εγγόνια γιατί η οικονομική κρίση ρήμαξε ολάκερα σπίτια και οικογένειες;

Πόσοι άλλοι παππούδες συνεισφέρουν στον προϋπολογισμό μιας οικογένειας, γιατί ο πατέρας είναι άνεργος ή η μητέρα δεν μπορεί να δουλέψει, αλλά οι ανάγκες τρέχουν; Πίσω από το δράμα του παππού στη Λάρνακα κρύβονται κι άλλα πολλά δράματα, τα οποία το στερούμενο πρόνοιας κράτος μας δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να γνωρίζει. Και η αφιλόξενη κοινωνία μας κλείνει τα μάτια στα όσα συμβαίνουν γύρω της.

Αυτή η ιστορία μού θύμισε μια άλλη, ακόμα πιο τραγική ιστορία πριν μερικά χρόνια. Και πάλι στη Λάρνακα. Τότε που μια 40χρονη γυναίκα βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της και δίπλα το πεντάχρονο μωρό της. Και όλοι συγκλονίστηκαν τότε. Και για τις συνθήκες διαβίωσης της άτυχης γυναίκας και του μωρού της και για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Πόσοι ήξεραν για την κατάσταση της άτυχης γυναίκας; Πόσοι μίλησαν νωρίτερα για το δράμα της; Πόσοι νοιάστηκαν για εκείνο το παιδάκι που έβγαινε στο δρόμο και ζητιάνευε ένα ποτήρι νερό για την άρρωστη μάνα του;

Και λέγαμε τότε: Αυτή την κοινωνία θέλουμε να έχουμε; Αφιλόξενη, κυνική, ανάλγητη, άπονη, αχάριστη, εκδικητική, μη αλληλέγγυα και μη συμπονετική;

Σίγουρα δεν είναι αυτά τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας. Αλλά, δυστυχώς, σε αυτή την εγωιστική κοινωνία θα καταλήξουμε, εάν συνεχίσει κι άλλο να ροκανίζεται το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, αν συνεχίσει κι άλλο η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής όλων των πολιτών. Αυτοί που κρατάνε τα ηνία της εξουσίας και των αρμόδιων κρατικών δομών, ας μην αφήσουν να αναπτυχθούν κι άλλο τέτοιες αποτρόπαιες αντιλήψεις και τέτοιες κατάπτυστες συμπεριφορές και νοοτροπίες. Τα κοινωνικά δράματα, η εξαθλίωση, η μιζέρια και η κάθε τραγωδία, ατομική, οικογενειακή ή και μεγαλύτερη, δεν έχουν ούτε χρώμα ούτε φυλή ούτε καταγωγή ή θρησκεία. Είναι πανανθρώπινα δράματα και ως τέτοια αφορούν όλους μας.

Δεν αλλάζουν και πολλά πέντε χρόνια μετά από εκείνες τις διαπιστώσεις. Μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια και να κάνουμε γύρες στις αγορές, μπορεί να αχνοφαίνεται η ανάπτυξη και να δημιουργούνται προοπτικές, αλλά αυτά για τον μέσο πολίτη και πιο κάτω είναι ακόμα γράμματα κενά περιεχομένου. Κι έχουμε δρόμο να διανύσουμε για να μπορούμε να πούμε πως υπάρχει κράτος πρόνοιας. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να πούμε σήμερα, με αφορμή και τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης του παππού με το κλεμμένο φιλέτο κοτόπουλου, είναι πως κράτος δικαιοσύνης δεν υπάρχει…