Καταδικασμένη…!

Της Αργύρω Γ. Θωμά

Οι περισσότεροι από εμάς ξεκουραζόμαστε αυτές τις μέρες, ως είθισται, κάθε Αύγουστο. Ποτέ δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε ως κοινωνία αυτή τη συνήθεια ή και κουλτούρα θάλεγε κάποιος, όπου όλα παραλύουν και η ζωή μοιάζει να μπαίνει στην αναμονή αυτές τις βδομάδες όπου ο τζίτζικας σκάει και οι νύκτες δεν λένε να δροσίσουν.

Ο καιρός δεν λέει να μας κάνει τη χάρη και συνεχίζει να μας κτυπά με σαραντάρια, με αποτέλεσμα όλα και όλοι να βρίσκονται σε μια κατάσταση μερικής αποχαύνωσης, ραθυμίας και επίπλαστης ανεμελιάς. Αλλά δεν είναι περί αυτού ο λόγος…

Η είδηση μάλλον πέρασε στα ψιλά ή ίσως να μην την πήραμε και πολλοί στα σοβαρά. Δεν αφορά θάνατο, σεισμούς ή καταποντισμούς. Αφορά το δικαίωμα να είναι κάποιος ελεύθερος, ή μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση να μη θέλει κάποιος να έχει το δικαίωμα να είναι ελεύθερος.

Δεν ήθελε, λέει, να αποφυλακιστεί ο 25χρονος, ο οποίος εξέτισε ποινή 45 ημερών για κατοχή 7,8 γραμμαρίων κάνναβης, για αδίκημα (!!!) που είχε διαπραχθεί το 2015. (Τα πολλά θαυμαστικά αφορούν το κατά πόσον πρέπει να φυλακίζεται κάποιος όταν βρεθεί στην κατοχή του μια τόσο μικρή ποσότητα ναρκωτικής ουσίας αφού δεν μιλάμε για σκληρά ναρκωτικά, ή μήπως θα πρέπει η πολιτεία να βρει καλύτερους τρόπους σωφρονισμού. Γιατί μη μου πείτε ότι στις φυλακές δεν κυκλοφορούν ναρκωτικά, μη μου πείτε ότι ιδρώνει το αυτί κανενός και ότι τιμωρείται κάποιος ή αναλαμβάνει κάποιος ευθύνη, γιατί αυτό είναι αδίκημα)!

Ο νεαρός λοιπόν των 25 χρόνων δεν ήθελε να αποφυλακιστεί, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τις φυλακές, δεν ήθελε να είναι ελεύθερος. Παρακαλούσε μάλιστα να τον αφήσουν μέσα στη φυλακή γιατί είχε κάνει όπως είπε εκεί μέσα φίλους, είχε αποκτήσει ασχολίες, αλλά πολύ περισσότερο γιατί μπορούσε να έχει ένα πιάτο φαΐ.

Ο 25χρονος δεν έχει δουλειά, ούτε και μόρφωση ικανοποιητική για να μπορέσει να βρει κάτι να απασχοληθεί, δεν έχει οικογένεια οικονομικά εύπορη που να μπορεί να τον συντηρήσει. Έπρεπε όμως οι κανονισμοί να ακολουθηθούν και έτσι παρά την έκπληξη των δεσμοφυλάκων για το αίτημά του να παραμείνει έγκλειστος του ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος. Επιθυμία του πριν εγκαταλείψει τις φυλακές ήταν να έχει ένα τελευταίο… πιάτο φαΐ.

Αλήθεια πρέπει να μας παραξενεύει αυτό; Τι είναι εκείνο που κάνει ένα νέο άνθρωπο να μη θέλει να απολαμβάνει την ελευθερία του, αυτό το υπέρτατο αγαθό, επειδή δεν έχει δουλειά, επειδή νιώθει ότι δεν έχει αύριο; Μια πολιτεία που δεν μπορεί (;) και δεν νοιάζεται να προσφέρει στήριξη σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια για επανένταξη, δεν είναι άραγε κατάπτυστη; Μια κοινωνία που δεν μπορεί να επιτρέψει στους νέους να έχουν όνειρα, να έχουν προσδοκίες, να έχουν ελπίδα είναι καταδικασμένη!