Και να που φτάσαμε εδω…

Του Δημήτρη Στρατή

«Και να που φτάσαμε εδώ…», είχε γράψει ο Λειβαδίτης, «χωρίς αποσκευές μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι». Φτάσαμε ένα βήμα πριν την όμορφη Ελβετία, στην οποία πάμε ως κράτος για πολλοστή φορά. Συνομιλίες επί συνομιλιών.

Πισωγυρίσματα και σκαμπανεβάσματα. Η ελπίδα έρχεται και φεύγει πάλι. Ειδικοί αναλυτές, συνταγματολόγοι, παντογνώστες και εμπειρογνώμονες, παρέλασαν μπροστά στις οθόνες μας. Μαζί τους πέρασαν και τα χρόνια.

Μετράμε αισίως τέσσερις δεκαετίες. Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ περνά νομιμοποιώντας τετελεσμένα. Στην αντίπερα όχθη, εκείνη που κάποτε μπορούσαμε να την περπατήσουμε ελεύθερα, όλο και περισσότερο μονιμοποιείται το έγκλημα.

Με αγωγούς νερού, με μέτρα οικονομικά, με την πολιτιστική και θρησκευτική επέλαση της Τουρκίας. Απ’ εδώ πάλι η συνείδηση πολλών έχει συνηθίσει το συρματόπλεγμα, τους στρατιώτες στη σκοπιά, το «εμείς» και το «εκείνοι».

Αυτές τις ώρες συστήνω ανεπιφύλακτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στους πολιτικούς αρχηγούς, στους διαπραγματευτές μας μέσα στο αεροπλάνο που θα ταξιδεύουν να κλείσουν για μια στιγμή τα μάτια και να κάνουν ένα νοητικό ταξίδι στο χρόνο: Ένα ταξίδι σαράντα χρόνων.

Στα λίγα χρόνια ζωής του κυπριακού κοινού κράτους. Στις μέρες που ξεκίνησαν τα μίση. Στην προδοσία. Στον πόλεμο και την εισβολή. Στις μέρες που οι πρόσφυγες έκτιζαν τη ζωή τους από την αρχή. Να πάνε πίσω, να σκεφτούν καλά. Πού ήμασταν και πού είμαστε. Τις χαμένες ευκαιρίες, τις φορές που φοβηθήκαμε να τολμήσουμε, όλες εκείνες τις φορές που επικράτησε το εγώ και όχι το εμείς.

Όταν λοιπόν φθάσουν αισίως στον προορισμό τους να έχουν κάνει μια καλή επανάληψη της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Μιας ιστορίας πονεμένης και δύσκολης. Κυρίως να σκεφτούν ότι πάνω στους δικούς τους ώμους εναποθέτει τις ελπίδες του ένας ολόκληρος λαός.

Ένας τόπος που μετρά χιλιάδες χρόνια ζωής, με λογής λογής κατακτητές και σκούντρους και επιβίωσε. Έστω και τώρα μπορούμε να μην ζήσουμε μια άλλη επανάληψη της ίδιας κωμικοτραγικής παρωδίας.

Στο δρόμο για το τραπέζι των συνομιλιών ας επικρατήσει το όραμα. Ας διεκδικήσουν αυτοί που θα συνομιλούν τη ζωή που ποτέ δεν ζήσαμε. Αυτήν που τα μίση, οι κατακτητές και η ξεροκεφαλιά ορισμένων μάς στέρησαν. Τη ζωή τη λεύτερη.

Αυτήν, που ένα μικρό παιδί θα έλθει έξω από τα σπίτια των ανθρώπων για να φέρει το μήνυμα της ειρήνης. Πολύ μελό έως και αδύνατα όλα τούτα έτσι; Μπορεί. Άλλωστε πέραν από το τι εμείς θέλουμε, τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και η Τουρκία ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής του θα βρεθούν απέναντί μας.

Φτάσαμε όμως ώς εδώ… οφείλουμε να παλέψουμε μέχρι τέλους. Για μια φορά ενωμένοι. Οφείλουμε να παραδώσουμε ένα καλύτερο κόσμο στις νέες γενιές.

Εμείς εδώ πίσω στην νήσο Κύπρο θα ανταμώσουμε με τ’ αδέλφια μας από την αντίπερα όχθη για άλλη μια φορά στο δρόμο. Να θυμίσουμε στους ηγέτες ότι «καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για ολόκληρη την ανθρωπότητα».