«Και του χρόνου σπίτι μας, μωρό μου»!

«Και του χρόνου σπίτι μας, μωρό μου!» Με αυτά τα λόγια υποδέχτηκε τη γέννησή μου ο Αντρικκής. Με αυτά τα λόγια με αποχαιρέτισε στο τελευταίο μου ταξίδι στην Κύπρο πριν πεθάνει. Ο Αντρικκής από τη Μόρφου.

Σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή της ζωής μας, πάντα η ίδια ευχή. Το βράδυ όταν με σκέπαζε πριν κοιμηθώ, στο τραπέζι πριν το φαγητό, στους αποχαιρετισμούς, όταν γυρνούσα στην Αθήνα, στα γενέθλια, όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, όταν έπιασα δουλειά στην εφημερίδα, στο πρώτο μου αποκλειστικό, όταν του έλεγα τα όνειρά μου, όταν έκλαιγα στην αγκαλιά του, όταν μου έλεγε πόσο μ’ αγαπάει, πόσο του μοιάζω.

Πίστεψε ότι θα πάει σπίτι του, με τον Κυπριανού, με τον Βασιλείου, με τον Παπαδόπουλο, ήταν σίγουρος με τον Χριστόφια.

Και σήμερα θα έκλαιγε άλλη μια φορά αν ήταν ζωντανός. Στην πραγματικότητα γνώριζε και την τουρκική αδιαλλαξία και τα συμφέροντα που τη συντηρούν και κάνουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται πάντα με τον ίδιο τραγικό τρόπο, χωρίς να έχουν καμία σημασία τα πρόσωπα που εναλλάσσονται στην εξουσία.

Εγώ στο σπίτι μου δεν έζησα ποτέ. Το γνώρισα και το αγάπησα μέσα από τον Αντρικκή μου. Τον Αντρικκή από τη Μόρφου. Το έμαθα από τις φωτογραφίες και το είδα πρώτη φορά το 2003 όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα.

Τότε που πήγα πρώτη φορά και ένιωσα να εισβάλλω σε ένα χώρο δικό μου, αλλά και ξένο. Το πώς ένιωσα δεν θα μπορέσω να το περιγράψω ποτέ. Ήθελα τόσο να το δω και την ίδια στιγμή φοβόμουν τόσο πολύ μήπως ενοχλήσω.

Ξαναπήγα άλλη μια φορά. Θεώρησα ότι δεν έχω το δικαίωμα. Γιατί έτσι με έμαθε. Να σέβομαι τους ανθρώπους και να κατανοώ ότι μπορεί να βρίσκονται σε κάποιες καταστάσεις, χωρίς να τις έχουν επιλέξει. «Κι αυτοί πρόσφυγες είναι, παιδί μου», μου είπε όταν με είδε να κλαίω εκείνο το βράδυ και είχε δίκιο.

Πριν μου μάθει τι έκαναν οι Τούρκοι στην Κύπρο, όταν γύρισα από το σχολείο και πρόφερα τη λέξη Γρίβας, φρόντισε να μου μάθει τι έκαναν οι πραξικοπηματίες σε όλους μας. Μου είπε τι πραγματικά ήταν «ο ήρωας» που κατασκεύασε το σχολείο των ίσων αποστάσεων και των σκοπιμοτήτων. Με έμαθε να αγαπάω τους Τουρκοκύπριους πιο πολύ και να κατανοώ γιατί είναι πιο βασανισμένοι από μας.

Έλεγε «και του χρόνου σπίτι μας» και το εννοούσε για όλους. Για μας, για τον Νιεζί Εφέντι, για τον Χακκί, για τον Αμπντουλλάχ. Για όλους. Σήμερα λοιπόν, 43 χρόνια μετά το πραξικόπημα και την εισβολή, έχω φτάσει να πιστεύω ότι για τους ιμπεριαλιστές και τις μεγάλες δυνάμεις του δυτικού κόσμου, την Ευρώπη των «δικαιωμάτων» και τις ΗΠΑ των «ελευθεριών», το Κυπριακό λύθηκε το 1974 με τον πιο τραγικό τρόπο.

Ο χρόνος, ο μεγαλύτερος σύμμαχος αυτής της «λύσης». Μίας «λύσης» που σχεδιαζόταν δεκαετίες πριν και εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. 43 χρόνια μετά έχουν γεννηθεί παιδιά κι εγγόνια και στις δύο πλευρές. 43 χρόνια μετά τα τετελεσμένα της κατοχής είναι ακόμα πιο σκληρά, έχουν ακόμα πιο βαθιές ρίζες.

43 χρόνια μετά εξακολουθώ να έχω τη φωνή του στ’ αυτιά μου: «Και του χρόνου σπίτι μας». Θέλω κάθε χρόνο και πιο πολύ να γίνει πραγματικότητα. Γίνομαι γραφική κλαίγοντας με βίντεο από τη Μόρφου. 43 χρόνια μετά είμαι πιο απαισιόδοξη από ποτέ και σχεδόν σίγουρη ότι θα πεθάνω κι εγώ με την ίδια φράση στα χείλη: «Και του χρόνου σπίτι μας».

Μελό; Ίσως, αλλά κάποιες φορές οι συναισθηματισμοί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αλήθειας μας…

Αλεξάνδρα Φωτάκη – Δημοσιογράφος Από τη Μόρφου και τώρα στην Αθήνα

 

Οι σειρήνες μάς φώναξαν ξανά…

Ήχησαν οι σειρήνες για 43η φορά, ήχησαν και μας ξύπνησαν θύμησες του πρόσφατου παρελθόντος. Είναι αυτές οι θύμησες που αν δεν προσέξουμε ίσως χαθούν, ίσως γίνουν συνήθειο και ίσως στο τέλος να μην ακούμε ούτε τις σειρήνες.

Η Ιστορία δεν ξεγράφεται αλλά αλλάζει, ξεχνιέται και πολλές φορές σταματά να διδάσκεται, ακόμη χειρότερα όταν διδάσκεται μισή.

Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, παρά τη μισή αλήθεια που διδάχθηκα από τα σχολικά μου χρόνια για το κυπριακό πρόβλημα και παρ’ όλο που δεν έζησα τις θλιβερές μέρες του 1974, κάθε φορά αναστενάζω με μαράζι στο άκουσμα αυτών των σειρήνων, του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής.

Στα αυτιά μου ακούγονται σαν φωνές, φωνές αγωνίας, τρόμου και φόβου. Είναι οι φωνές όσον εγκλωβίστηκαν στις δύο πλευρές αυτού του κακόμοιρου τόπου, όλων όσων ακόμη ψάχνουν τους αγνοουμένους τους και οι φωνές όλων αυτών που αγωνίζονται με τον δικό τους τρόπο για μία Κύπρο ελεύθερη και επανενωμένη.

Το μόνο που μας απέμεινε απ’ όλες αυτές τις συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού είναι οι σειρήνες. Όσα κι αν λέμε, όσα κι αν ακούμε για ιστορική πρόοδο στις συνομιλίες, αυτό που μας φωνάζουν οι σειρήνες δεν είναι απλά οι αναμνήσεις του 1974, αλλά είναι η στεγανή πραγματικότητα της τουρκικής εισβολής.

Μας θυμίζει πως με το πραξικόπημα της Χούντας των Ελλήνων και της ΕΟΚΑ Β’ στις 15 Ιουλίου 1974, η Τουρκία βρήκε το δρόμο ανοιχτό για την Κύπρο, με αποτέλεσμα να κατέχει το 40% των εδαφών του νησιού μας. Μας θυμίζει τους ομαδικούς οικογενειακούς τάφους από τις τραγικές σφαγές των Τ/κ από τους πραξικοπηματίες στα χωριά Αλόα, Μάραθα και Σανταλάρη.

Μας θυμίζει τα αντίποινα στην Τόχνη και όσα ακολούθησαν μέχρι να φτάσουμε στην εισβολή.

Είναι αυτές οι μέρες που η μάνα μου είναι ακόμη θυμωμένη με αυτούς που μας πρόδωσαν, είναι θλιμμένη που αναγκάστηκε ξαφνικά, ενώ έπαιζε στη γειτονιά της στην Αμμόχωστο, να κρυφτεί από τα τουρκικά πυρά, και είναι επίσης απογοητευμένη που η πολιτική ζωή του τόπου δεν κατάφερε ακόμη να κερδίσει τίποτα και ίσως μια μέρα τα παιδιά της βρεθούν στην ίδια θέση.

Αυτά είναι που δεν τολμά να γράψει κανένα σχολικό βιβλίο Ιστορίας, όλοι ξέρουν, μα κανείς δεν μιλά. Αν μιλήσεις σ’ έφαγαν! Η Ιστορία πρέπει να ακούγεται, πρέπει να διδάσκεται με όλες τις πτυχές της, μόνο έτσι θα μπορεί να προχωρήσει η νεολαία για μια μελλοντική λύση του κυπριακού προβλήματος.

Δεν είναι υπόθεση το ποιος φταίει και ποιος ξεκίνησε, αλλά η ουσία της Ιστορίας είναι να σε διδάξει για να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Η ημιμάθεια λοιπόν δεν βοηθά αυτό τον τόπο να ευημερήσει αλλά να διχάζεται πιο πολύ, δημιουργώντας βαθύτατα ρήγματα μεταξύ των σχέσεων των δύο κοινοτήτων.

Η Κύπρος μάς χρειάζεται συσπειρωμένους στον κοινό αγώνα για απελευθέρωση από τα τουρκικά στρατεύματα, όπου μαζί Ε/κ και Τ/κ θα δείξουμε το δρόμο προς μία Κύπρο επανενωμένη όπως τότε που η Αϊσέ τζαι η Ταλλού εκάμναν ψουμιά μαζί τζαι εμιλούσαν η μία τη γλώσσα της άλλης. Διδάξτε στους νέους την ενότητα, και μια μέρα θα φέρουν την ενότητα!

Δημήτρης Χατζηιωσήφ Δημοσιογράφος

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: «Ζήσαμε μαύρες μέρες», κάποιοι τους αφιερώνουν μερικά δευτερόλεπτα

Ο Στέλιος Βασιλείου το 1974 ήταν Επαρχιακός Γραμματέας της ΕΔΟΝ στη Λάρνακα και βίωσε με τα ίδια του τα μάτια τη δολοφονία των τεσσάρων ηρώων του Αϊ-Γιάννη τη μέρα του πραξικοπήματος.

“Όλα αυτά που ζήσαμε”, σημειώνει, “το ΡΙΚ αποφάσισε να τα προβάλει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, ενώ την ίδια ώρα προέβαλε μνημόσυνα άλλων ηρώων με τρίλεπτα ρεπορτάζ επειδή τον επιμνημόσυνο λόγο απηύθυναν κυβερνητικά στελέχη, ενώ στο μνημόσυνο των ηρώων του Αϊ-Γιάννη μιλούσε ο Χρίστος Αλέκου”.

“Επειδή όμως οι μνήμες μας δεν μας αφήνουν σε ησυχία, καλό θα ήταν να γνωρίζει ο καθένας τι έγινε εκείνες τις μαύρες μέρες”, αναφέρει. Τη μέρα του πραξικοπήματος, η ΕΔΟΝ στη Λάρνακα αποφάσισε ότι ο κόσμος δεν θα έπρεπε να μείνει στα σπίτια του. Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε όπως βγει στους δρόμους της Λάρνακας ένα αυτοκίνητο με ένα μεγάφωνο για να καλέσει τον κόσμο να βγει σε συλλαλητήριο και να στηρίξει τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου.

Σε μια με δύο ώρες, θυμάται ο Στέλιος Βασιλείου, οι δρόμοι της Λάρνακας γέμισαν με κόσμο. Έγινε εισήγηση από έναν αξιωματικό του στρατού που προσχώρησε στις δημοκρατικές δυνάμεις να καλεστούν οι στρατιώτες και ο στρατός ευρύτερα να μη στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στη δημοκρατία.

Δύο οχήματα γεμάτα νεολαίους ξεκίνησαν να φωνάζουν προς τους στρατιώτες. Στο μεταξύ έφτασε το μήνυμα ότι ο Μακάριος ζει, κάτι που τους ενθάρρυνε.

Τα καρπούζια που κοκκίνισαν από την έξω πλευρά

Στην πλατεία της Ακρόπολης ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί σε βάρος των αυτοκινήτων. Το αυτοκίνητο στο οποίο βρίσκονταν οι τέσσερις νέοι και ο Στέλιος Βασιλείου που κρατούσε το μικρόφωνο και ο οδηγός, έστριψε κατά την οδό Ερμού, το δεύτερο αυτοκίνητο έστριψε κατά την πλατεία της Αλκής. Ένα πολυβόλο που ήταν στημένο πυροβόλησε κατά του αυτοκινήτου που βρισκόταν ο Στέλιος Βασιλείου.

“Το αυτοκίνητο έσβησε και μπήκε σε μια πάροδο”, θυμάται. “Αγγίζεις στον ένα χωρίς να κινείται, αγγίζεις στον άλλο δεν λαχτά”, αναφέρει. “Είναι σκηνές που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει, το αυτοκίνητο είχε μέσα καρπούζια λόγω της δουλειάς του οδηγού του, τα καρπούζια λοιπόν όχι μόνο μέσα, έγιναν από τα αίματα κόκκινα και από έξω”. Τη μέρα εκείνη τέσσερις νέοι χάθηκαν από τις σφαίρες των πραξικοπηματιών, ο Γιώργος Χατζηστεφανής, ο Αχιλλέας Κουρτελλής, ο Γεώργιος Χαραλάμπους και ο Άντρος Θεοδοσίου ο οποίος ήταν 14 χρονών παιδί.

Ο Στέλιος Βασιλείου έσπευσε να μεταβεί στο νοσοκομείο για να ζητήσει περίθαλψη για τους νεκρούς και τραυματίες που υπήρχαν. Εκεί παρά το γεγονός ότι ζήτησε βοήθεια, τον συνέλαβαν γιατί ήταν γνωστός στους πραξικοπηματίες. Τον συνέλαβαν και τον κτύπησαν στο κεφάλι. Τον γύμνωσαν και τον άφησαν μόνο με το εσώρουχο.

Τελικά τον έβαλαν στο “κρατητήριο” που ήταν το αποχωρητήριο του νοσοκομείου. Εκεί έρχονταν, έκαναν τις φυσικές τους ανάγκες, ενώ ο Στέλιος ήταν εκεί κτυπημένος. Με τη βοήθεια ενός καταζητούμενου, κάποιου Κλάβδιου που ήταν πυροσβέστης, του παρασχέθηκε περίθαλψη γιατί παλαιότερα τον βοήθησαν χωριανοί του Στέλιου.

Μετά από 8 μέρες κράτηση στη φυλακή οι ίδιοι άνθρωποι ζήτησαν από τον Στέλιο “να πάει να υπηρετήσει την πατρίδα”, αφού είχε ξεσπάσει η εισβολή. Αυτό έγινε παρά τους τραυματισμούς. “Πήγα, είδα τα τρία παιδιά μου και τη γυναίκα μου και αμέσως κατατάχθηκα στο στρατό”, σημειώνει.

Ο Στέλιος Βασιλείου πολέμησε στην περιοχή Κουτσοβέντη απέναντι από το κάστρο του Βουφαβέντο. Εκεί σκοτώθηκαν τρία άτομα, όπως αναφέρει, τα οποία έθαψαν οι στρατιώτες. Μια μέρα πριν από τη δεύτερη εισβολή έφυγαν λόγω των εντολών που είχαν για “αυτοδιάλυση”.

Στην προσπάθειά του να εντοπίσει την οικογένειά του συνελήφθη εκ νέου από ΕΟΚΑβητατζήδες που ήταν στα μετόπισθεν. Υπέστη νέους τραμπουκισμούς και βασανιστήρια, μέχρι που τελικά κατάφερε να ενωθεί με την οικογένειά του. “Μαύρες στιγμές περάσαμε…” καταλήγει ο Στέλιος Βασιλείου, μέχρι σήμερα θάβουμε αγνοουμένους.

Εάν αυτή η τραγωδία γινόταν σε μια χώρα με 80 εκατομμύρια, θα είχαμε 800 χιλιάδες νεκρούς, αυτή είναι η αναλογία σε σχέση με την Κύπρο.

Αυτοί οι άνθρωποι που τα έκαναν, μέχρι σήμερα όμως, “ούτε γάτα ούτε ζημιά”, αναφέρει με παράπονο ο Στέλιος. Αντίθετα όσοι έκαναν το πραξικόπημα, δυστυχώς κρατούν μέχρι σήμερα υψηλά ιστάμενες πολιτειακές θέσεις, καταλήγει.

Δημήτρης Στρατής

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ – ΕΙΣΒΟΛΗ, ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 Τουρκική εισβολή – η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΖΟΥΠΗ

Πριν 43 χρόνια στις 20 του Ιούλη άρχισε η δεύτερη πράξη της κυπριακής τραγωδίας, που στόχευε στην κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας, υλοποιώντας τα αμερικανο-νατοϊκά σχέδια σε βάρος της Κύπρου, που ήθελαν τη μετατροπή του νησιού σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Έχουν περάσει 43 χρόνια από τότε και ο κυπριακός λαός εξακολουθεί να βιώνει τα αποτελέσματα της εισβολής, που είναι η κατοχή, η ντε φάκτο διχοτόμηση, η προσφυγιά. Η τούρκικη εισβολή ήταν απόρροια του πραξικοπήματος της ελλαδικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, το οποίο έδωσε νομιμοφάνεια στην Τουρκία να εισβάλει για την επαναφορά δήθεν της συνταγματικής τάξης που ανέτρεψαν οι χουντικοί αξιωματικοί.

Το σενάριο που έτυχε επεξεργασίας από τους Υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας στα παρασκήνια της Εαρινής Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα το 1971 άρχισε να υλοποιείται με την ανατροπή του Μακαρίου και την εισβολή της Τουρκίας, που στόχευαν στο διαμελισμό της Κύπρου ή στην εφαρμογή επί χάρτου της Διπλής Ένωσης.

Η προδοσία της αθηναϊκής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι πραξικοπηματικά ανέτρεψαν τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, καταλύοντας έτσι τη συνταγματική τάξη που επικαλέσθηκε η Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο, αλλά ότι η Χούντα και η πραξικοπηματική κυβέρνηση του οκταήμερου ανδρεικέλου της, Ν. Σαμψών, μαζί με τους χουντικούς αξιωματικούς που επάνδρωναν τότε την Εθνική Φρουρά άφησαν αφύλακτη την Κύπρο.

Δεν άφησαν απλώς την Κερκόπορτα ανοικτή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά άνοιξαν διάπλατα τις πύλες για να εισβάλει ο Αττίλας και να δημιουργήσει το πρώτο βασικό προγεφύρωμά του στην Κερύνεια, που εδαφικά το συνένωσε με τον τ/κ θύλακα Αγύρτας – Κιόνελι.

Μοίρες πυροβολικού κτυπήθηκαν από την αεροπορία μέσα στα στρατόπεδα

Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι μοίρες πυροβολικού, που προορίζονταν να στηρίξουν με βολές τις μονάδες, που ορίσθηκαν να επιτεθούν για διάλυση του προγεφυρώματος, κτυπήθηκαν από την αεροπορία είτε μέσα στα στρατόπεδα, ή καθ’ οδόν προς το χώρο διασποράς ή στο χώρο τάξης τους; Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ άρχισε επιστράτευση από την Παρασκευή το βράδυ, εντούτοις βολές πυροβολικού στο ήδη δημιουργημένο προγεφύρωμα άρχισαν στις 10 το πρωί του Σαββάτου;

Με βάση τα υπάρχοντα σχέδια του ΓΕΕΦ ποιες μονάδες πυροβολικού από την Αθαλάσσα θα έπρεπε να είχαν ταχθεί στο βουνό πάνω από τη Λάπηθο; Είναι τυχαίο το γεγονός ότι δύο πυροβολαρχίες της 181 ΜΠΠ βρέθηκαν σε φάλαγγα να διασχίζουν την πρώτη μέρα της εισβολής από τις 7:00 το πρωί μέχρι και το απόγευμα τον κάμπο της Μεσαορίας δηλαδή από το Τρίκωμο μέχρι και το Συγχαρί για να ταχθούν στον προοριζόμενο χώρο τάξης τους, απ’ όπου θα διενεργούσαν βολές στο σημείο απόβασης; Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και να συνεχίσουμε με την παράθεση παρόμοιων γεγονότων.

Ταυτόχρονα ήταν άραγε στρατιωτική δεξιοτεχνία η αποστολή ενισχύσεων μέρα μεσημέρι σε φάλαγγα, που κτυπήθηκαν από την αεροπορία στο δρόμο, ή προδοτική βλακεία με απρόσμενες όμως απώλειες σε έμψυχο υλικό;

Ήταν άραγε τυχαίο το γεγονός ότι αντί να συγκεντρωθεί ισχυρό φράγμα πυρός και οι πιο επίλεκτες μονάδες στο πιο ζωτικό σημείο της απόβασης, το ΓΕΕΦ και οι χουντικοί επιτελείς του ασχολούνταν με δευτερευούσης σημασίας επιχειρήσεις, που ακόμα κι αν κατέληγαν σε επιτυχία δεν θα είχαν κανένα πρακτικό αντίκρισμα και αμφίβολο αν θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα διαδραματιζόμενα γεγονότα;

Ανοχύρωτη και προδομένη η Κύπρος

Η προδοσία σ’ όλο της το μεγαλείο γιατί στόχευε να αφήσει τους εισβολείς ουσιαστικά ανενόχλητους να δημιουργήσουν προγεφύρωμα τέτοιας εδαφικής έκτασης, ώστε να δύνανται να το ενισχύσουν και να συσσωρεύσουν υπέρμετρες στρατιωτικές δυνάμεις για υλοποίηση των ευρύτερων στόχων τους, δηλαδή την κατάληψη νέων εδαφών με τη χρήση πλέον της υπεροχής σε έμψυχο και άψυχο στρατιωτικό υλικό.

Και σήμερα έρχονται ανερυθρίαστα συγκεκριμένοι ακροδεξιοί κύκλοι -παραχαράκτες της ιστορίας- να διαστρεβλώνουν γεγονότα, να απενοχοποιούν τη Χούντα και την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Σαμψών ότι επί ημερών τους ο Τούρκος εισβολέας μπόρεσε να ελέγχει μόνο το 3-4% του κυπριακού εδάφους, ενώ μετά τη μεταπολίτευση και την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος η Τουρκία κατέλαβε το 36% της Κύπρου.

Το γεγονός όμως ότι τα όποια σχέδια άμυνας μπήκαν σε εφαρμογή από τις 7:00 το πρωί, ενώ αντεπίθεση στο προγεφύρωμα που δημιουργήθηκε έγινε στις 10:00 δεν λέει τίποτε, όπως επίσης και η άναρχη επιστράτευση που έγινε και η αποστολή άοπλων εφέδρων στην πρώτη γραμμή κρούσης. Απλώς να θυμίσουμε σε τι φιάσκο κατέληξε η επιστράτευση που κήρυξε η Χούντα στην Ελλάδα.

Η Κύπρος τις τραγικές μέρες της πρώτης εισβολής δεν ήταν μόνο ανοχύρωτη, αλλά και προδομένη πολιτεία. Ασήκωτες λοιπόν είναι οι ευθύνες αυτών που με τις πράξεις τους υπέσκαπταν την ανεξαρτησία και την άμυνα του νησιού και τις κρίσιμες ώρες της εισβολής ή ευρισκόμενοι πάνοπλοι στο Τρόοδος απειλούσαν την Τουρκία ή «εκκαθάριζαν» τουρκοκυπριακά χωριά από γυναικόπαιδα.

Ενίσχυση του προγεφυρώματος με την κατάληψη της περιοχής Καραβά – Λαπήθου

Η ολοκλήρωση του ΑΤΤΙΛΑ 1 και η ενίσχυση του προγεφυρώματος με την κατάληψη σε περίοδο εκεχειρίας της περιοχής Καραβά – Λαπήθου δημιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση του ΑΤΤΙΛΑ 2, που τελικά διαμόρφωσε, εκδιώκοντας με τις φρικαλεότητες και τη βία από τις πατρογονικές του εστίες τον άμαχο πληθυσμό, την ντε φάκτο κατάσταση, που επικρατεί μέχρι και τις μέρες μας 43 χρόνια μετά.

Η μη ολοκλήρωση όμως των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών οφείλεται πρώτιστα στην αντίσταση του κυπριακού λαού, που ακόμα και προδομένος πολέμησε, αντιστάθηκε και επιβίωσε από την τραγωδία του 1974.

Σημαντικός παράγοντας επίσης ήταν η αποτυχία των πραξικοπηματιών να δολοφονήσουν τον εκλεγμένο Πρόεδρο Μακάριο, που αποτελούσε σύμβολο της νομιμότητας και της συνεχούς αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με την επιστροφή του στην Κύπρο στις 7 Δεκεμβρίου 1974, ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και απαίτησης παρά τους υπόγειους σχεδιασμούς να κρατηθεί εκτός νησιού για να εμπεδωθεί μια άλλη αρχή στο κυπριακό κράτος.

Ημέρα θύμησης και περισυλλογής

Σήμερα αποτίουμε φόρο τιμής σ’ όλους αυτούς που υπερασπίστηκαν την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου παρά την προδοσία, την έλλειψη συντονισμού, τη στρατιωτική αποδιοργάνωση και την εγκληματική ανεπάρκεια επιτελών.

Η σημερινή μέρα είναι όχι μόνο μέρα θύμησης, αλλά και περισυλλογής γιατί δυστυχώς λαός που ξεχνά είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει τις ίδιες ή και παρόμοιες καταστάσεις. Γι’ αυτό και καμιά παραχάραξη ιστορικών γεγονότων ούτε και η απενοχοποίηση των πρωταίτιων της καταστροφής δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή.

Καμιά ανοχή στην αποσιώπηση ευθυνών, έστω κι αν προέρχεται δυστυχώς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αποτελεί υποχρέωση και καθήκον για τον καθένα να τηρούμε άσβεστη τη μνήμη, αλλά ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε για την υπέρβαση της διαίρεσης, για τον τερματισμό της κατοχής, για την επανένωση πατρίδας και λαού, για την πλήρη αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, για τη μετατροπή της Κύπρου σε γέφυρα ειρήνης, ασφάλειας και συνεργασίας πρώτιστα για τον κυπριακό λαό –Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

Το ΑΚΕΛ παραμένει αποφασιστικά προσηλωμένο στην επίτευξη λύσης

Την προσήλωσή του στην επίτευξη λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΟΗΕ, τονίζεται σε διακήρυξη του κόμματος με την ευκαιρία της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής του 1974.

Στη διακήρυξη αναφέρεται ότι το ΑΚΕΛ καταδικάζει και φέτος, με τον πιο έντονο τρόπο, τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί σε βάρος του κυπριακού λαού.

Η εισβολή της Τουρκίας ήταν το επιστέγασμα της συνωμοσίας εναντίον της Κύπρου που οργάνωσαν και καθοδήγησαν η CIA και το ΝΑΤΟ, και που βρήκε πειθήνιους εκτελεστές στην Αθήνα και την Κύπρο. Χωρίς την προδοτική δράση της χούντας, του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄ οι ξένοι δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τα σχέδια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και παράδοσης της μισής Κύπρου στην Τουρκία. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, η οποία δεν μπορεί να συσκοτιστεί ή να διαγραφεί.

Η εισβολή του τουρκικού Αττίλα, επισημαίνεται στη διακήρυξη, προκάλεσε τον όλεθρο και την καταστροφή. Χιλιάδες οι νεκροί, οι τραυματίες, οι παθόντες, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι και οι ξεριζωμένοι.

Τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων, που αν και προδομένοι αντιστάθηκαν στον τουρκικό Αττίλα και υπεράσπισαν με τη ζωή τους την ανεξαρτησία της Κύπρου. Εκφράζουμε για μια ακόμα φορά την αμέριστη συμπαράστασή μας στους συγγενείς των αγνοουμένων, εμμένοντας στη διακρίβωση της τύχης τους. Στηρίζουμε τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους και τους παθόντες. Συντασσόμαστε μαζί με τον προσφυγικό κόσμο στην πάλη για διασφάλιση του δικαιώματος επιστροφής, προστίθεται στη διακήρυξη.

Η επέτειος των σαράντα τριών χρόνων από την εισβολή, αναφέρεται στη διακήρυξη, έρχεται σε μια περίοδο μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων στο Κρανς-Μοντάνα, η οποία έχει απομακρύνει το στόχο της λύσης.

Το ΑΚΕΛ παραμένει αποφασιστικά προσηλωμένο στην επίτευξη λύσης μέσω της διαδικασίας των συνομιλιών των δυο κοινοτήτων. Στόχος, αυτή τη στιγμή, πρέπει να είναι να συνεχισθεί η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΟΗΕ και να διαφυλαχθεί το κεκτημένο των διαπραγματεύσεων. Τονίζεται επίσης ότι οι προσεγγίσεις που ακούγονται από την Τουρκία για σχέδιο Β και έξοδο από το πλαίσιο του ΟΗΕ, όπως επίσης και τοποθετήσεις για απόρριψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και περί νέας στρατηγικής από εκατέρωθεν ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά κόμματα προκαλούν μεγάλη ανησυχία. Αυτή η οδός οδηγεί μόνο στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης.

Στη διακήρυξή του το ΑΚΕΛ υπογραμμίζει ότι επιμένει στην πολιτική της επαναπροσέγγισης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και διαβεβαιώνει το λαό ότι το ΑΚΕΛ παραμένει σταθερός πολέμιος του εθνικισμού-σοβινισμού που δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ των δυο κοινοτήτων.

Σαράντα τρία χρόνια, η κατοχή και η διαίρεση συνεχίζει να πληγώνει το σώμα της πατρίδας μας. Το καλύτερο μνημόσυνο γι’ αυτούς που χάθηκαν και τη σημαντικότερη υπόσχεση σε αυτούς που θα έρθουν θα δώσει το ξερίζωμα του συρματοπλέγματος.

Μια ελεύθερη, επανενωμένη πατρίδα η οποία θα διασφαλίζει ένα σίγουρο και ασφαλές μέλλον για όλους τους πολίτες της, Ε/κυπρίους, Τ/κυπρίους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους. Αυτό εξακολουθεί να παραμένει το όραμα που μας καθοδηγεί και καθορίζει τους αγώνες μας, καταλήγει η διακήρυξη.

 ΕΔΟΝ: Συνεχίζεται ο αγώνας για απελευθέρωση και επανένωση

Η ΕΔΟΝ καταδικάζει για άλλη μια φορά την τουρκική εισβολή, η οποία συντελέστηκε στο πλαίσιο του δίδυμου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος του 1974, τονίζει σε ανακοίνωσή της η οργάνωση.

Οι συνέπειες της τραγωδίας ακόμη συνεχίζονται, αναφέρεται στην ανακοίνωση, «με κηδείες πεσόντων, υφιστάμενους αγνοούμενους, προσφυγιά και ανοιχτές πληγές σε ένα λαό που συνεχίζει να παραμένει χωρισμένος και να προσμένει την απελευθέρωση κι επανένωση του νησιού, αλλά και του λαού μας».

Αναφερόμενη στο Κυπριακό η ΕΔΟΝ αναφέρει ότι το αποτέλεσμα του Κρανς-Μοντάνα απομάκρυνε από τη λύση του Κυπριακού. «Αν και η αδιαλλαξία και τα επεκτατικά συμφέροντα της Τουρκίας για ακόμα μια φορά έπαιξαν τον κύριο ρόλο στο ναυάγιο των συνομιλιών, ως επιπλέον αρνητικό θεωρούμε και την αδυναμία της ε/κ πλευράς να αξιοποιήσει τα περιθώρια που υπήρξαν στις διαπραγματεύσεις, ως αποτέλεσμα των προτάσεων του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικά του διεθνούς παράγοντα» προστίθεται στην ανακοίνωση.

Η ΕΔΟΝ καλεί όλες τις πλευρές να εργαστούν εποικοδομητικά και με αποφασιστικότητα για την επίτευξη σωστής λύσης του Κυπριακού.

Παρέλαση στην παρουσία Γιλντιρίμ στα κατεχόμενα

Με στρατιωτική παρέλαση, όπως κάθε χρόνο, θα γιορταστεί σήμερα στα κατεχόμενα η 43η επέτειος της τουρκικής εισβολής. Για να παραστεί στους εορτασμούς, βρίσκεται στην Κύπρο ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ.

Στα κατεχόμενα βρίσκεται ήδη ο Τούρκος ναύαρχος, διοικητής του Ναυτικού, Βεϊσέλ Κιοσελέ, ο οποίος εκπροσωπεί τις τουρκικές ένοπλες κατοχικές δυνάμεις στους εορτασμούς και τις εκδηλώσεις για την εισβολή.

Ο Κιοσελέ συναντήθηκε χθες με την «πρόεδρο» της «βουλής», Σιμπέλ Σιμπέρ, τον Τ/κ ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, και τον «πρωθυπουργό», Χουσεΐν Οζκιουργκιούν. Στα κατεχόμενα βρίσκονται επίσης βουλευτές τουρκόφωνων δημοκρατιών και ξένοι δημοσιογράφοι, καθώς και σύνδεσμοι και οργανώσεις μαχητών και ηρώων από την Τουρκία για να παραστούν στις εκδηλώσεις.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κύπρο ο κ. Γιλντιρίμ αναμένεται να έχει συναντήσεις με το σύνολο της τ/κ ηγεσίας και, όπως μεταδίδεται στα κατεχόμενα, θα συζητήσει θέματα συνεργασίας μεταξύ των «δύο χωρών» και πως αυτή η συνεργασία θα προωθηθεί.

Τα κόμματα καταδικάζουν την τουρκική εισβολή

Κόμματα με ανακοινώσεις τους καταδικάζουν την 43η επέτειο της τουρκικής εισβολής.

Το ΔΗΚΟ αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι οι συνέπειες της κατοχής παραμένουν για 43 χρόνια. Δυστυχώς, αναφέρεται, η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου αποτελεί επίσης μια απόδειξη της υποκρισίας των ισχυρών της γης.

Προστίθεται ότι οι πρόσφατες εξελίξεις της πενταμερούς διάσκεψης στην Ελβετία επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά την πραγματική πρόθεση της Τουρκίας, που είναι ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου μετά τη λύση του Κυπριακού. Το ΔΗΚΟ επαναλαμβάνει τη θέση του για αλλαγή στρατηγικής.

Η ΕΔΕΚ, σε ανακοίνωσή της, αναφέρει η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει τους στόχους της οι οποίοι δεν είναι η λύση του Κυπριακού ούτε η διασφάλιση προνομίων στους Τουρκοκύπριους, αλλά η ολική κατάληψη της πατρίδας μας.

«Τελικός στόχος της Τουρκίας η ενδιάμεση λύση, η διζωνική ομοσπονδία με γεωγραφικό διαχωρισμό και η αλλοίωση της δημογραφικής αναλογίας με τον εποικισμό. Αυτό το οποίο δεν κατόρθωσαν στρατιωτικά να επιτύχουν το 1974, οι ίδιοι κύκλοι επιχείρησαν να το εφαρμόσουν πολιτικά το 2004 με το γνωστό σχέδιο Ανάν, το οποίο ο λαός μας απέρριψε» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Η Συμμαχία Πολιτών, στη δική της ανακοίνωση, αναφέρει ότι φέτος, στον απόηχο της αποτυχίας της προσπάθειας στο Κρανς-Μοντάνα, λόγω της αδιάλλακτης στάσης της Άγκυρας, η μαύρη επέτειος της τουρκικής εισβολής προσλαμβάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα, αφού για ακόμα μια φορά καταδεικνύει τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας.

Η Τουρκία, προστίθεται, δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την πλήρη ενσωμάτωση και προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών μας.

Η Συμμαχία Πολιτών επαναλαμβάνει τη θέση της για τη δημιουργία μιας διεκδικητικής-αντικατοχικής στρατηγικής που να δημιουργήσει τέτοιο κόστος στην Τουρκία που να καταστήσει τη συνέχιση της κατοχής ανώφελη.

Κάθε αποτυχημένη προσπάθεια μάς παίρνει αρκετά βήματα μακριά από τη λύση

Εάν ο στόχος μας είναι η επανένωση της Κύπρου και η αποχώρηση του κατοχικού στρατού, τότε οφείλουμε να συνειδητοποιούμε ότι κάθε νέα αποτυχημένη προσπάθεια μας παίρνει αντικειμενικά αρκετά βήματα πιο μακριά από το στόχο της λύσης, ανέφερε χθες ο ΓΓ της ΠΕΟ, Πάμπης Κυρίτσης, στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των πεσόντων για το δίδυμο έγκλημα του 1974 που διοργανώθηκε στα Λιβάδια Λάρνακας από το ΑΚΕΛ Λάρνακας.

Το πραξικόπημα και εισβολή, σημείωσε, είναι δύο φάσεις ενός καλοστημένου προμελετημένου σχεδίου ιμπεριαλιστικής έμπνευσης, το οποίο προετοίμασαν και εκτέλεσαν η ελλαδική χούντα και η ντόπια ακροδεξιά, με καθοδηγητή τον Γρίβα.

Πρώτοι ανάμεσα στους χιλιάδες που έσπευσαν υπερασπιστούν την πατρίδα, τα στελέχη και μέλη του Λαϊκού Κινήματος, τα οποία στάθηκαν στην πρώτη γραμμή, υπέδειξε.

«Κάθε πόλη και χωριό, όπως και η δική σας κοινότητα τα Λιβάδια, έχουν να διηγηθούν τη δική τους τραγική αλλά συνάμα ηρωική ιστορία» είπε. Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, ανέφερε ότι η πραγματικότητα είναι ότι η επόμενη μέρα μετά το Κρανς-Μοντάνα βρίσκει το τοπίο ανησυχητικά θολό.

Ασφαλώς η κύρια ευθύνη γιατί το Κυπριακό παραμένει άλυτο ανήκει στην Τουρκία, είπε, η οποία συνεχίζει να επιδεικνύει επεκτατική και αδιάλλακτη συμπεριφορά. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει, σημείωσε, ότι μια καλή ευκαιρία για λύση δεν αξιοποιήθηκε και το πιο ανησυχητικό είναι ότι ούτε τα Ηνωμένα Έθνη ούτε η ΕΕ δεν φαίνεται, τουλάχιστο μέχρι τώρα, να δακτυλοδείχνουν τον υπαίτιο.

Οι ασυνέπειες και οι παλινδρομήσεις του κ. Αναστασιάδη, ανέφερε ο Πάμπης Κυρίτσης, οι οποίες δεν ήταν άσχετες με τις επικοινωνιακές σκοπιμότητες που σχετίζονται με τις επόμενες προεδρικές εκλογές, σε αρκετές περιπτώσεις περιόρισαν ή και υπέσκαψαν την αποτελεσματικότητα των χειρισμών της πλευράς μας στη διαπραγματευτική διαδικασία. Στόχος όλων πρέπει να είναι η αντιμετώπιση όλων των πιθανών αρνητικών εξελίξεων σε βάρος της Κύπρου και του κυπριακού λαού, είπε.

«Η καλύτερη τιμή γι’αυτούς είναι η διαβεβαίωσή μας ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι γιατί θα είμαστε εδώ, ακοίμητοι φρουροί της δημοκρατίας, προασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, οραματιστές και αγωνιστές για μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο» κατέληξε.

 

 

 

 

Διαβάστε το κύριο θέμα της εφημερίδας αλλά και όλα τα θέματα στη ζώνη συνδρομητών. Μπορείτε να βρείτε παλαιότερες εκδόσεις στο αρχείο της εφημερίδας.





Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy