Κι εμείς τα δικά μας…

Της Μαρίας Φράγκου

 

Κι εμείς τα δικά μας… Εξάλλου προεδρικές εκλογές έχουμε, να μην κάνουμε το κομμάτι μας; Να βαρέσουμε τον αδιάλλακτο Ακιντζί, ο οποίος «άλλαξε πολύ από τότε που τον γνώρισα», να τον παρουσιάσουμε όργανο ή εγκάθετο της Άγκυρας, αδύναμο και αδύνατο να διαχειριστεί τους εθνικιστές της δικής του πλευράς… Και ως γνωστόν κουμαντάρουμε εμείς τους δικούς μας από την εδώ πλευρά, για να έχουμε μούτρα να μιλάμε για τους απ’ εκεί…

Να κόψουμε και να ράψουμε το αφήγημά μας στα μέτρα της κινδυνολογίας και της τρομολαγνείας, να φέρουμε τη ρητορική μας στο ύψος της καταστροφολογίας για τον δήθεν αφανισμό του ελληνικού στοιχείου αν βρεθεί λύση… και όλα καλά και άγια. Έτσι κι αλλιώς εμείς θα συνεχίσουμε τα δικά μας, θα κάνουμε τις προεκλογικές μας πάνω στο πτώμα του Κυπριακού και θα τάζουμε λαγούς και πετραχήλια προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.

Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Ακιντζί μίλησε για την ταυτότητα των Τ/κ και υπερασπίστηκε την κοσμικότητα της κοινότητάς του το αφήσαμε να περάσει… Δεν είδαμε και δεν ακούσαμε, δεν δώσαμε σημασία και δεν παραδεχθήκαμε πως αυτή είναι όχι έμμεση άλλα άμεση διαφοροποίηση και μέγιστη διαφωνία του με την Άγκυρα που πασκίζει να αφομοιώσει την τ/κ κοινότητα. Που σε πλήρη ταύτιση με τους εθνικιστές που «συγκυβερνούν» στοχεύει στην προσάρτηση του βόρειου μέρους της Κύπρου στην Τουρκία. Διαφοροποιήθηκε ο Ακιντζί από την ψευδοκυβέρνηση για το θέμα των «δασμών», αλλά πάλι δεν μας άρεσε. Βρήκαμε με τι να τον κατηγορήσουμε μπας και του δώσουμε τα εύσημα και χάσουμε από το τέμπο της καταστροφολογίας.

«Ως μια κοινότητα που ζήσαμε τον πόλεμο σε αυτά τα εδάφη λέμε: ειρήνη στην Κύπρο, ειρήνη στο εσωτερικό, ειρήνη στον κόσμο. Γι’ αυτό προσπαθούμε», λέει ακόμα ο Ακιντζί. Εμείς όμως το προσπερνάμε κι αυτό, γιατί ως γνωστόν οι Τ/κ δεν υπήρξαν θύματα. Μόνο θύτες… Μόνοι τους σκοτώνονταν, μόνοι τους απομονώνονταν σε χωριά που δεν μπορούσε να πατήσει ανθρώπου πόδι, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς νερό, οι ίδιοι δολοφονούσαν μωρά παιδιά (π.χ. Σαντάλαρη, Μάραθα…), εμείς δεν κάναμε ποτέ και τίποτα. Μόνο θύματα υπήρξαμε.

Κι όταν η Ντοούς Ντεριά λέει πως για την ίδια «η Τουρκία είναι αδελφή χώρα, πρέπει να έχουμε δεσμούς φιλίας, πρέπει να συνεργαζόμαστε, είναι μια χώρα που έχουμε πολιτιστική εγγύτητα, ωστόσο, μητέρα πατρίδα μας είναι η Κύπρος» πάλι μας αφήνει αδιάφορους. Εξάλλου, εμείς φωνάζουμε «στηρίζουμε την ομάδα της Κύπρου στους αγώνες της, αλλά το έθνος πάνω από όλα»… Αυτό έχει σημασία κι αν μας κρίνει κανείς για αυτή μας την τοποθέτηση τού κολλάμε και τη ρετσινιά του προδότη ή του ανθέλληνα… Περηφανευόμαστε γιατί τα F16 πετούν πάνω από τον καταγάλανο ουρανό της Λευκωσίας, αλλά αδιαφορούμε για το γεγονός πως γιορτάζαμε την ανεξαρτησία μας και την ίδια ώρα την υπονομεύαμε εμείς οι ίδιοι. Φωνάζουμε μηδέν στρατός – μηδέν εγγυήσεις, αλλά ο ελληνικός στρατός και οι ελληνικές εγγυήσεις της ανεξαρτησίας μας δεν μας ενοχλούν. Μόνο οι άλλες…

Κι εμείς τα δικά μας, λοιπόν. Κάνουμε σημαία μας το πρόβλημα της Κύπρου και προχωρούμε. Ήταν οι αγνοούμενοι, ήταν οι εγκλωβισμένοι (μετά τις δηλώσεις-χαστούκι κατοίκων του Ριζοκαρπάσου μόνο θρασείς και δημαγωγοί θα τολμήσουν να τους πιάσουν ξανά στο στόμα τους), ήταν η ίδια η τραγωδία της Κύπρου που έκτισε πολιτικές και πολιτικούς. Να μην συνεχιστεί ο αγώνας;