«Κόσμε, γιατί δεν μας προσέχετε;»

Της Έλπις Γεωργίου

Κάθομαι και σκέφτομαι τι να γράψω και από μόνη της η σκέψη για μια ακόμη φορά ταξιδεύει στη Συρία. Γιατί; Γιατί εδώ και 8 χρόνια συντελείται ένα έγκλημα και ο καθένας από εμάς, που θέλει να λέγεται άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να έχει εκεί στραμμένη την προσοχή!

Ξέρετε όταν κάποια πράγματα μας τα λένε τα μικρά παιδιά, μας κάνουν να αισθανόμαστε περισσότερο θυμό και ντροπή γιατί κανείς μας δεν τους έχει προστατεύσει!!!

Και θα εξηγήσω τι εννοώ!

Έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα το οποίο έγραψε ένα προσφυγόπουλο από τη Συρία! Και σημειώνω ότι είναι ένα από τα εκατομμύρια των προσφύγων…

Το ποίημα λοιπόν είναι το εξής: «Τι έχουμε κάνει και μας σκοτώνετε; Τι έχουμε κάνει και μας καίτε τα σπίτια σκοτώνοντας τα όνειρά μας; Τι φταίμε εμείς που είμαστε μικρά παιδιά; Γιατί να μην έχουμε παιδεία όπως όλα τα παιδιά του κόσμου; Δικαιούμαστε να ζούμε και να ονειρευόμαστε και να πραγματοποιούμε μεγαλώνοντας τα όνειρά μας. Κόσμε, γιατί δεν μας προσέχετε και μας αφήνετε μπροστά στα όπλα; Θέλουμε ειρήνη κι όχι να μας κάψετε μέσα στα σπίτια μας. Ειρήνη, Ελευθερία, Αξιοπρέπεια.

Έτσι θέλουμε να ζούμε εμείς τα παιδιά της Συρίας!»

Θυμήθηκα επίσης το χειμώνα που μας πέρασε τι γινόταν σε καταυλισμούς προσφύγων από τη Συρία! Ό,τι και να πουν η Ύπατη Αρμοστεία ή οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα λόγια ενός πρόσφυγα.

«Kοιτάξτε πού ζούμε εμείς, δείτε πού κρύβονται οι άνθρωποι μέσα σε παγωμένα πλαστικά σαν πτώματα, σαν να είναι πτώματα και όχι ζωντανοί άνθρωποι.

Κοιτάξτε πού ζούμε, ούτε τα σκυλιά σας δεν ζουν έτσι, σε τέτοιες συνθήκες. Γιατί μας φέρονται έτσι; Πού είναι τα περιβόητα ανθρώπινα δικαιώματα; Κοιτάξτε πού ζούμε. Κοιτάξτε αυτά τα παιδιά. Κοιτάξτε. Οι άνθρωποι ζούνε μέσα σε κονσέρβες, σαν να πρέπει να πεθάνουμε εδώ μέσα».

Φανταστείτε τον πόνο και τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Σας μετέφερα ένα ποίημα από ένα παιδί και μια κατάθεση ψυχής από έναν ενήλικα! Φανταστείτε πόσες άλλες εκατομμύρια σκέψεις υπάρχουν…

Και κάτι άλλο… Για όλους αυτούς που κλείνουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες από τη Συρία!

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες που διέφυγαν από τις στρατιές του Ιμπραήμ Πασά το 1839. Έγινε σπίτι για τους Κιρκασιανούς πρόσφυγες το 1860. Έγινε σπίτι για τους Αρμένιους πρόσφυγες το 1914. Έγινε σπίτι για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1948 και το 1967.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες από το Κουβέιτ το 1990, για τους πρόσφυγες από τον Λίβανο το 1996, από το Ιράκ το 2003 και από τον Λίβανο το 2006.

Είτε με χημικά είτε με πυραύλους, δολοφόνοι είστε όλοι!