Νίκος ή Νικόλας; Πού διαφέρουν;

Της Μαρίας Φράγκου

«Νικόλας Αναστασιάδης ή Νίκος Παπαδόπουλος; Θα σας γελάσω ποιος είναι ποιος. Μιλούν πλέον με την ίδια γλώσσα, χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική, εκφράζουν τα ίδια επιχειρήματα, καλλιεργούν στο λαό τους ίδιους φόβους που μας μπερδεύουν. Σε βαθμό που διερωτάσαι ποιος είναι ο αυθεντικός και ποιος το αντίγραφο.

Μέχρι και για τον Ειδικό Απεσταλμένο του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο μιλούν το ίδιο. Και τον στολίζουν με τα ίδια όμορφα επίθετα. Στο μόνο ζήτημα που δεν συμπίπτουν τα επιχειρήματά τους είναι στα περί αντικατάστασης του Έιντε. Ακόμα…».

Αυτά από τούτη εδώ τη στήλη στις 10 Μαΐου. Και να που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απάντησε και στο «ακόμα». Και επήλθε πλήρης ταύτιση. Και στέλνουν στην πυρά τον Έιντε, για να δικαιωθούν οι πολιτικές τους και να περισωθεί το κύρος τους.

Και του Προέδρου Αναστασιάδη και όλων όσοι κάνουν προεκλογικό και επενδύουν στα φοβικά σύνδρομα του λαού μας. Η ανοικτή ρήξη με τον ΟΗΕ δεν ευνοεί ούτε την πλευρά μας ούτε την προοπτική της επίλυσης του προβλήματος.

Μόνο επικοινωνιακούς στόχους εξυπηρετεί. Του Προέδρου Αναστασιάδη, πρώτα και κύρια, γιατί επενδύει σε άλλες θέσεις, πλέον, ενόψει προεδρικών εκλογών. Η ρητορική που χαϊδεύει τα αυτιά του κάθε απορριπτικού και αρνητή της λύσης δεν φέρνει αποτέλεσμα, κ. Πρόεδρε. Και αυτή η τακτική πρέπει να σταματήσει.

Τα περί «όποιας λύσης» ήταν ο προθάλαμος… Για να μην πάμε και πιο πίσω, δηλαδή, γιατί υπήρξαν στιγμές, δηλώσεις και τοποθετήσεις και πιο πριν που μπέρδευαν… και διερωτηθήκαμε σε ποιον ανήκουν.

Στον Νίκο, στον Νικόλα, στη Θεοχάρους ή άλλο εκπρόσωπο από την απορριπτική κουστωδία… Από την περίοδο της ψήφισης των Κανονισμών για το ενωτικό δημοψήφισμα στη Βουλή, τον περασμένο Φεβρουάριο, έγιναν πολλά που συνηγορούσαν πως η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων και πολιτικών ηγετών είχε το βλέμμα στραμμένο στις προεδρικές εκλογές.

Μας συμφέρει η σύγκρουση με τα Ηνωμένα Έθνη; Τι κερδίζει η Κύπρος από τη ρήξη με τον ΟΗΕ; Κερδίζει ο Νίκος Αναστασιάδης, και μόνο, την ψήφο των φουστανελάδων και των ακραίων. Αυτών που λιποτάκτησαν από την παράταξή του ή ήταν έτοιμοι να λιποτακτήσουν. Και χάνει η Κύπρος.

«Και είναι θλιβερό, πραγματικά είναι θλιβερό, άνθρωποι που εκφράζουν τάχα το διεθνές δίκαιο, όπως ο Ειδικός Σύμβουλος του ΓΓ, να ψεύδονται δημόσια προκειμένου να καλύψουν την αδιαλλαξία της Άγκυρας»… Αν το έλεγε ο Νικόλας Παπαδόπουλος ή ο Μαρίνος Σιζόπουλος, να το καταλάβει κανείς.

Όχι και να το δεχθεί, απλά να το καταλάβει. Δικαίωση της απορριπτικής και αδιάλλακτης πολιτικής τους επιζητούν. Αλλά να τα βάζει με τα Ηνωμένα Έθνη ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Για να κερδίσει τι η Κύπρος; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από την ημέρα κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων στο Κρανς-Μοντάνα, έπρεπε να πασκίζει για την επανάληψή τους. Και όχι για την αποδόμησή τους.

Νερό στο μύλο των εθνικιστών ρίχνει. Δικαίωση της πολιτικής του απορριπτικού μετώπου πετυχαίνει. Και ακυρώνει τον ίδιο και την δύο χρόνων διαπραγμάτευσή του. Τα βάλαμε και με τα Ηνωμένα Έθνη, λοιπόν.

Ποιος έμεινε για να αποταθούμε και να βρούμε το δίκαιό μας; Φτάνει, βέβαια, κ. Αναστασιάδη που έγινες και πάλι αγαπητός στους δεξιούς και ακροδεξιούς και σε εκείνους που σε λοιδορούσαν μέσα από σοβαρές ή σατιρικές στήλες ΜΜΕ ή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα….