Ο φασισμός που δεν έσβησε και ο ρόλος της Ιστορίας

Του Δημήτρη Στρατή

 

 

«Τούτες τις μέρες ο άνεμος μάς κυνηγά…» είχε πει ο Ρίτσος στο «Καπνισμένο Τσουκάλι». Τούτες τις μέρες οι μνήμες ξυπνούν. Τούτες τις μέρες ένα σαράκι κατατρώει τη σκέψη και την ψυχή μας. Ένα πελώριο γιατί και μία συγγνώμη που ποτέ δεν ειπώθηκε.

Αρχική σκέψη για το πιο κάτω άρθρο υπήρξε η ιστορική καταγραφή γεγονότων του ’74, μέρα που είναι. Γράφοντας όμως τις αράδες είπα να εξηγήσω γιατί ο κλάδος ελαίας που δόθηκε σε αυτούς που εγκλημάτησαν σε βάρος της Κύπρου επηρεάζει το σήμερα. Και γιατί το μαύρο ιδεολόγημα που οδήγησε την ΕΟΚΑ Β’ και τη Χούντα να χύσουν το αίμα και να ανοίξουν τις κερκόπορτες, δεν έσβησε. Εμφανίζεται σήμερα με κοστούμι και γραβάτα. Βγαίνει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα με ράσα και καλυμμαύκι. Πατά πάνω στην ιστορική λήθη, στην εξίσωση των πάντων και την απολιτικοποίηση που σαρώνει. Όταν λέμε δεν έσβησε, δεν αναφερόμαστε βέβαια μόνο στους απολογητές των ναζί εντός Βουλής. Το μισαλλόδοξο δόγμα τσακίστηκε πολιτικά από τις μάζες του λαού μετά το ’74, εμφανίζεται όμως από αξιωματούχους και προσωπικότητες των κομμάτων του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, οι οποίοι υιοθετούν ακριβώς την ίδια φρασεολογία. Εμφανίζεται στη μεγάλη μερίδα εκείνη του ΔΗΣΥ, την οποία «επιτέλους κάποιοι ξεκίνησαν να λαμβάνουν υπόψιν», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κόμματος, Σωτήρη Σαμψών.

Χθες παραδόθηκε με κάθε επισημότητα το υλικό του Φακέλου της Κύπρου. Αυτό βέβαια από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα αν δεν αξιοποιηθεί με επιστημονικούς όρους για την πραγματική καταγραφή της Ιστορίας που θα περιλαμβάνει τα σχέδια των Αμερικάνων, το ρόλο του Γριβισμού και της Χούντας για το πραξικόπημα και τα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας με την εισβολή. Ακόμα και χθες ο Πρόεδρος της Βουλής απέφυγε επιμελώς να μιλήσει για ΕΟΚΑ Β’ και πραξικόπημα, αποδεικνύοντας περίτρανα πόση ανάγκη έχει τούτος ο τόπος από μαθήματα Ιστορίας. Εσχάτως, πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε ανοικτά για τις δολοφονίες σε βάρος των Τ/κ, αλλά και τις βιαιότητες σε βάρος των Ε/κ από τους δύο εθνικισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξισώνεται η εισβολή με τα εγκλήματα πριν απ’ αυτήν.

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία, τη δεύτερη σαν φάρσα». Τι άλλο εκτός από φάρσα είναι όταν τα απομεινάρια του δόγματος που μας οδήγησε στον όλεθρο παραδίδουν σήμερα μαθήματα πατριωτισμού. Όταν οι εκφραστές του μίσους βρέθηκαν έξω από τη Βουλή για το θέμα με το Ενωτικό, με πανό «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Η Ιστορία λοιπόν έχει νόημα εάν συνδέεται με τις προοπτικές του σήμερα, προσφέροντας σε μια κοινωνία τα εφόδια της γνώσης για το κτίσιμο ενός καλύτερου αύριο…