Ο Κύπρος και ο Μουράτ…

Της  Μαρίας Φράγκου

 

Το μέλλον του νησιού μας είναι ο Κύπρος και ο Μουράτ. Το μέλλον της Κύπρου είναι η Γκιουλέν, η Μαρία, η Φατιμά…  Είναι τα γιασεμιά που μοσχοβολούν το ίδιο και στο Καϊμακλί και στην Ομορφίτα…

Το μέλλον του νησιού μας δεν είναι οι γαιόσακοι και τα βαρέλια που λένε «αλτ! Προς τουρκοκρατούμενη περιοχή». Ούτε οι πόρτες και τα παράθυρα που χάσκουν ορθάνοιχτα στην Πράσινη Γραμμή, αυτόπτες μάρτυρες ενός συνεχιζόμενου εγκλήματος.

Το μέλλον του τόπου μας είμαστε εμείς. Οι άνθρωποί του. Αυτοί που ξέρουμε από χαρά και λύπη, γιατί μαζί τις μοιραστήκαμε, αυτοί που χορέψαμε και τραγουδήσαμε μαζί γύρω από ένα τραπέζι, που ζυμώσαμε μαζί ψωμί, που σκουπίσαμε με το ίδιο μαντίλι τον ιδρώτα από τον κάματο της γης…

Το μέλλον της Κύπρου είναι τα παιδιά της. Που συναντώνται πια ολοένα και πιο τακτικά για να μιλήσουν και να ονειρευτούν την κοινή πατρίδα. Που μιλούν καθημερινά με κάθε τρόπο, που επικοινωνούν μέσω της τεχνολογίας, που κάνουν ημερίδες και δίνουν διαλέξεις για το κοινό αύριο. Που ποδηλατούν για την ειρήνη, που εργάζονται για την προκοπή του τόπου, που γνοιάζονται για την ασφάλειά του…

Το μέλλον του τόπου δεν είναι τα δέντρα της συκιάς που βγάζουν ρίζες πάνω από πρόχειρα μνήματα για να κρύψουν τα εγκλήματα της σφαγής. Κι όσο κι αν τις ξεριζώνεις, αυτές επιμένουν να ξαναβλαστούν και το δέντρο να μεγαλώνει και να ξεπετάγονται τα φύλλα του και να απλώνουν τον ίσκιο τους στο χώμα για να μην φαίνεται η αλήθεια…  Ούτε τα γαϊδουράγκαθα που φυτρώνουν πάνω σε τάφους που τους έσκαψε ένας περαστικός, βυζαγμένος με καλό γάλα, για να μην γίνει το πτώμα που το πέταξαν σαν σκυλί στον κάμπο, βορά στους γύπες και στα αρπακτικά. Γιατί όσο κι αν το λιλά χρώμα του γοητεύει και η πρώτη ύλη του -όντας βότανο καλό- αποτοξινώνει το συκώτι, βοηθά στις δίαιτες, είναι αντίδοτο σε δηλητηριάσεις, δεν παύει με τα αγκαθωτά φύλλα του να πληγώνει αυτόν που το πλησιάζει και απλώνει χέρι να το κόψει…

Την ιστορία στην Κύπρο τη γράφουν οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους, αντίθετα μεγάλωσαν και έμαθαν να ζουν με αυτά που τους ενώνουν. Την ιστορία στην Κύπρο τη γράφει ο Κύπρος, ο Μουράτ, ο Χασάνης, η Νουρτέν, η Ελένη…

Αυτοί που ζουν με τη μισαλλοδοξία κι έκαναν ιδεολογία τους τη βία, αυτοί που σπέρνουν τη διχόνοια και την καταστροφή, δεν γράφουν ιστορία. Αιματοκυλούν και βιάζουν την ιστορία.

Ο Πανίκος Χρυσάνθου έγραψε έναν ακόμα ύμνο για την ειρήνη. Μέσα από τη δίνη του πολέμου, του ολέθρου και της καταστροφής, αναγεννάται η ελπίδα. Και ένα καλύτερο αύριο θα ξημερώσει. Γιατί «την ευτυχία εκτιμάς άμα φατσίσεις τζιαι πονάς», όπως τραγουδά και ο ήρωάς του στην «Ιστορία της Πράσινης Γραμμής». Ο Κύπρος και ο Μουράτ έχουν στραμμένα τα όπλα ο ένας απέναντι στον άλλο. Είναι εχθροί αλλά δεν νιώθουν εχθροί. Τους επέβαλαν να πιστεύουν πως είναι εχθροί. Κι άμα μια ανάγκη, ανθρώπινη ανάγκη, θα τους δώσει την ευκαιρία να κάνουν βήματα ο ένας προς τον άλλο χωρίς το όπλο της σκοπιάς, θα αντιληφθούν πως μία είναι η επιλογή για τη σωτηρία τους. Προσωπικής αλλά και συλλογικής: Η κοινή συνύπαρξη.