Ο πόνος αναμετριέται με το παρελθόν

Της Μαρίας Φράγκου

Με το παρελθόν αναμετριέται ο πόνος μας, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Με το παρελθόν παλεύουν οι θύμησές μας. Το παρελθόν κοιτά κατάματα η Ιστορία. Και ζητά απαντήσεις. Για να κυλήσει ο τροχός.

Για να κινήσει προς τα μπρος η ζωή. Για να κερδίσουν ο τόπος και ο λαός. Μέρα που είναι σήμερα, το μυαλό δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο. Και το χέρι πληκτρολογεί αισθήματα και συναισθήματα που, είναι αλήθεια, τα λέω συχνά από τούτη εδώ τη στήλη. Πέρσι τέτοιες μέρες, τα ίδια έλεγα, μετά που άκουσα Τ/κ νέους να διαμηνύουν πως «ούτε η πολιτική που αγνοεί ούτε η πολιτική που εκμεταλλεύεται είναι ωφέλιμες» για τη χώρα μας.

Είχαν, βλέπετε, επισκεφθεί το Ανθρωπολογικό Εργαστήρι της ΔΕΑ, μνημόνευσαν τα παλικάρια που χάθηκαν τις τραγικές μέρες του 1963-64 και 1974 κι ευχήθηκαν ο ήλιος που θα ανατείλει για τον τόπο μας να πάρει μακριά το κακό, διδάσκοντάς μας και προστάζοντας να μην γίνουν ξανά τα ίδια λάθη, να μην γίνουν άλλες προδοσίες ξανά.

Και φέτος τα πράγματα, δυστυχώς, δεν είναι καλύτερα για την υπόθεση της Κύπρου και του λαού μας. Ελπίδες που καλλιεργήθηκαν, προσδοκίες που γεννήθηκαν, γκρεμίστηκαν. Και το τείχος που μας κρατά χωρισμένους παραμένει εκεί, σημάδι της προδοσίας και της ντροπής.

Η Σαλαμίνα στην Αμμόχωστο περιμένει καρτερικά την «Αντιγόνη» να φωνάξει το λόγο της αγάπης. Και ο Πύργος του Οθέλλου περιμένει τη Δυσδαιμόνα του… Δεν θέλουμε, δεν ζητούμε και δεν ξεχνούμε την Ιστορία.

Ούτε και τη διαγράφουμε. Γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας την Ιστορία, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας τα λάθη που έγιναν, τα εγκλήματα που σημειώθηκαν, τον πόνο που προκάλεσε και ακόμα προκαλεί στο λαό μας εκείνο το παρελθόν, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας ευθύνες και αιτίες, θέλουμε να κτίσουμε το μέλλον.

Δεν διαγράφουμε το παρελθόν, ούτε αγνοούμε τις διαφορές, τις αιτίες και τις αφορμές που μοίρασαν τον τόπο μας στα δυο. Και να θέλουμε δεν μπορούμε, γιατί μας το θυμίζουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τις οποίες γέμισε η Κύπρος.

Φωτογραφίες παλικαριών που φωνάζουν για το άδικο. Παλικαριών που ζητούν δικαίωση για να πάψουν να στριφογυρίζουν στα μνήματα… Γιατί κανείς δεν τους ρώτησε αν ήθελαν να γίνουν ήρωες. Να ζήσουν ήθελαν… Προδομένοι σε έναν πόλεμο ευθύς εξαρχής χαμένο, υπερασπίστηκαν τον τόπο και χάθηκαν στα πεδία της μάχης.

Για να πάψουν να κλαίνε κάθε φορά που τους επικαλούνται οι διάφοροι για να πάρουν δόξα από τη δόξα τους, και στο όνομά τους να ζητούν πράγματα ανέφικτα που ποτέ δεν θα δικαιώσουν τη θυσία τους, καλούμαστε να τους θυμόμαστε.

Πονέσαμε πολύ και πικραθήκαμε άλλο τόσο σε αυτό τον τόπο. Και Ε/κ και Τ/κ. Καιρός να χαρούμε και να ζήσουμε το νησί μας και την κοινή μας πατρίδα. Η αναμέτρηση με το παρελθόν, η αναμέτρηση με τον πόνο, πρέπει να μας διδάσκει.

Και όχι να οδηγεί στη διαστρέβλωση και στην παραποίηση της Ιστορίας. Και να μας κακοφαίνεται όταν μας λένε πως το προδοτικό πραξικόπημα οδήγησε στη βάρβαρη τουρκική εισβολή.

Οι σειρήνες σήμερα, νωρίς-νωρίς το πρωί, υπενθυμίζουν το κακό. Ας αφυπνίσουν συνειδήσεις και ας γίνουν ξυπνητήρι μνήμης και σεβασμού.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy