Ο πόνος που μας ενώνει

Της Μαρίας Φράγκου

Για την τόλμη των Τ/κ, είπαμε πολλές φορές από τούτη εδώ τη στήλη. Για τους Τ/κ που δεν φοβούνται να τα βάλουν με την κατοχή και βγαίνουν στους δρόμους για να φωνάξουν όχι στο σφιχταγκάλιασμα της Άγκυρας, όχι στην υποταγή της Τουρκίας. Τ/κ συμπατριώτες μας δεν δίστασαν και δεν διστάζουν να μιλήσουν για κατοχή, δεν φοβούνται να μιλήσουν για εγκλήματα που έκαναν οι εθνικιστές της κοινότητάς τους σε βάρος των Ε/κ, όπως βέβαια και για το ανάποδο.

Τ/κ συμπατριώτες μας δεν δίστασαν να πουν πως κάθε άλλο παρά ειρηνευτική ήταν η επιχείρηση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974.

Τ/κ συμπατριώτισσά μας δεν δίστασε να αρνηθεί τον λεγόμενο νενομισμένο όρκο στη λεγόμενη βουλή και να φτιάξει το δικό της με τον οποίο αναδείκνυε και υποστήριζε την πατρίδα της, την Κύπρο, και όλα τα παιδιά της, ανεξαρτήτως ποια γλώσσα μιλούν, σε ποιο θεό πιστεύουν, ποιο σεξουαλικό προσανατολισμό επιλέγουν.

Η Ντοούς Ντεριά, για αυτήν μιλάμε, υπερασπίστηκε την ομόσπονδη Κύπρο και προς αυτή την κατεύθυνση ορκίστηκε να εργαστεί. Η Ντοούς αμφισβήτησε το «κράτος» και τις «δομές» που εγκαθίδρυσε η Τουρκία στα κατεχόμενα, αντέδρασε στην κηδεμονία της Άγκυρας και στη συνεχή προσπάθεια επιβολής πολιτικών και πρακτικών από μέρους των εκάστοτε κρατούντων στην Τουρκία στο μόρφωμα που δημιούργησαν από το 1983 στο βόρειο μέρος της Κύπρου.

Φυσικά, όλοι χειροκροτούμε τέτοιες ενέργειες. Δεν εκκινούμε όμως όλοι από την ίδια αφετηρία. Άλλοι χειροκροτούμε για τη τόλμη των Τ/κ συμπατριωτών μας γιατί πιστεύουμε στον αγώνα τους, που είναι και δικός μας αγώνας για να καταστήσουμε την Κύπρο επανενωμένη και το λαό της ενωμένο.

Τους χειροκροτούν, όμως, κι αυτοί που εκκινούν από αλλού και καταλήγουν σε πολιτικές, συμπεριφορές και πρακτικές που καμία σχέση έχουν με τα πιστεύω και τον αγώνα των Τ/κ αυτών.

Φτάνει που τα βάζουν με το ψευδοκράτος… κι αυτό θρέφει τον υπερφίαλο πατριωτισμό τους. Και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι Τ/κ που τολμούν με πράξεις και λόγια, το στόχο της επανενωμένης Κύπρου υπηρετούν.

Ανήμερα της 20ής του Ιούλη, εκεί που στήθηκαν χοροί και πανηγύρια για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, κάποιοι νέοι άνθρωποι, στρατευμένοι και προσηλωμένοι στο στόχο της λύσης και της επανένωσης, υπερασπιστές της κοινής πατρίδας, ύψωσαν πανό αναγράφοντας πως ο πόνος δεν έχει σημαία.

Και πως «κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου, στο όνομα της “Γιορτής της Ειρήνης και της Ελευθερίας”, μας περιτριγυρίζουν με αφίσες, με τανκ, με σημαίες και με ένα σωρό σοβινιστικά συνθήματα και ομιλίες.

Στις 20 Ιουλίου 1974, όταν γίνονταν τα πρώτα βήματα της μόνιμης διχοτόμησης, όπως και πριν έτσι και μετά, με εγκλήματα πολέμου οι άνθρωποι που ζούσαν στο νησί έγιναν πρόσφυγες, δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν και οι δύο κοινότητες απομακρύνθηκαν η μια από την άλλη. Οι αγνοούμενοι συμπατριώτες μας αναζητούνται ακόμη…» φώναξαν τα στελέχη του κινήματος Αλληλεγγύη-Dayanisma.

Και δεν φοβήθηκαν ούτε το στρατό ούτε τη λεγόμενη αστυνομία. Τόλμησαν να φωνάξουν αλήθειες, την ίδια ώρα που ο Νικόλας Παπαδόπουλος φώναζε «εμείς είμαστε με τους Ε/κ»… Πλήρης διαχωρισμός.

Μόνο τα συμφέροντα των Ε/κ θέλει να υπερασπιστεί ο υποψήφιος για την προεδρία. Και θέλει να κυβερνήσει την Κύπρο…

Και μάχεται, τάχα μου, για λύση με σωστό περιεχόμενο…