Όνειρα και εμπιστοσύνη που χάθηκαν εν μία νυκτί

Της Μαρίνας Κουμάστα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που ήθελε, λέει, να μεταρρυθμίσει τον τομέα της εκπαίδευσης. Να φτιάξει ένα σύστημα δίκαιο και αξιοκρατικό για τους εκπαιδευτικούς που περιμένουν χρόνια και… ζαμάνια στους καταλόγους διοριστέων. Να κτίσει μια παιδεία διαφορετική.

Παιδιά προικισμένα με γνώσεις, δεξιότητες. Παιδιά με κριτική σκέψη, με εφόδια που θα τους βοηθήσουν να βγουν στην κοινωνία και να «φάνε» τη ζωή με το κουταλάκι. Στόχευσε όμως και τους εκπαιδευτικούς. Και τους έβαλε να κάτσουν στα θρανία.

Να τρέχουν από το ένα φροντιστήριο στο άλλο για να αποδώσουν στις εξετάσεις, οι οποίες εκτός από τις γνώσεις τους θα τσέκαραν και την ψυχομετρική τους κατάσταση. Κάπως έτσι κτίστηκε ένα παραμύθι, το οποίο πολλές φορές ακούσαμε.

Το παραμύθι με τίτλο “Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Κύπρο”. Το σενάριο γράφτηκε και εγκρίθηκε από τους συγγραφείς του και μερικούς άλλους που έβλεπαν επιδερμικά το μέλλον της παιδείας του τόπου. Και πριν καλά-καλά αρχίσει, ήρθε το τέλος. Και δεν ήταν αίσιο… Η περιβόητη μεταρρύθμιση κατέρρευσε εν μια νυκτί. Μαζί και τα όνειρα χιλιάδων νέων που έκτισαν την ελπίδα και το μέλλον τους επάνω σε βάσεις που δεν ήταν στέρεες. Σφαγή στο αδιάβλητο των εξετάσεων, προχειρότητα, αναξιοπιστία.

Όνειρα που έγιναν στάχτη και εμπιστοσύνη που χάθηκε για μια μεταρρύθμιση, πολλά υποσχόμενη, που όμως αποδείχτηκε κούφια στην ουσία της. Και κάπως έτσι επανερχόμαστε πίσω στην πραγματικότητα. Στα προβλήματα της εκπαίδευσης. Στο σύστημα που προάγει παιδιά-παπαγάλους χωρίς κριτική σκέψη. Στη βαθμοθηρία που έγινε σκοπός και στόχος των μαθητών μας.

Πόσω μάλλον τώρα, με τις τετράμηνες εξετάσεις, αξιολογήσεις. Στα παιδιά που έμαθαν και μαθαίνουν πώς να λύνουν το πιο δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα (πολλές φορές με ενισχύσεις το απόγευμα, οι οποίες κοστίζουν ακριβά στις τσέπες των γονέων τους), αλλά δεν μπορούν να απαντήσουν στις πιο εύκολες ερωτήσεις που απαιτούν λίγη μόνο από την κρίση τους. Λείπουν από το εκπαιδευτικό σύστημα πολλά και σημαντικά.

Λείπουν όλα τα στοιχεία που διαμορφώνουν ανθρώπους. Η μεταρρύθμιση δεν μπορεί να έχει βάσεις πρόχειρες. Ούτε να παρουσιάζει κενά από τη γέννησή της. Είχε πολλούς μήνες το Υπουργείο Παιδείας να προετοιμάσει το βήμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που αφορά στις εξετάσεις των εκπαιδευτικών.

Κι όταν μια απλή εξέταση καταντά σίριαλ με τον τρόπο που εξελίσσεται και εξανεμίζει ελπίδες, τι μπορεί να αναμένει κανείς από τη συνέχειά της; Πώς στα πλαίσια αυτής θα επιτευχθούν οι στόχοι μιας μεταρρύθμισης που πρώτιστα θα πρέπει να διαμορφώνει ανθρώπους καλλιεργημένους, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους με γνώση και επίγνωση της πραγματικής ζωής;