Όταν οι οπαδοί δίνουν λαβές στην εξουσία!

Του Ανδρέα Ριρή

Σχεδόν τρία χρόνια πέρασαν από εκείνη τη -μοναδική ίσως- φωτεινή σελίδα στην ιστορία του κυπριακού οπαδικού κινήματος (όνειρο ήταν), όταν οι οργανωμένοι σύνδεσμοι όλων των ομάδων (πλην του ΑΠΟΕΛ…) έδωσαν κοινό αγώνα ενάντια στην κάρτα φιλάθλου, πετυχαίνοντας να αναβάλουν την εφαρμογή της.

Έκτοτε, αντί να επικεντρωθούν στη συνέχεια και την ενδυνάμωση αυτού του δίκαιου αγώνα τους, επέστρεψαν στις ανούσιες και αχρείαστες συγκρούσεις μεταξύ τους. Δυστυχώς, τα παραδείγματα είναι πολλά, αφορούν όλους τους συνδέσμους και έλαβαν χώρα σε σχεδόν όλα τα ομαδικά αθλήματα (ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα, πετόσφαιρα ανδρών και γυναικών, φούτσαλ).

Αυτό έδωσε πολλές λαβές στην κυβέρνηση και στις αρχές καταστολής να επαναφέρουν στη δημόσια σφαίρα την εφαρμογή των απαράδεκτων και σε ορισμένες περιπτώσεις αντισυνταγματικών προνοιών του νομοσχεδίου που ετοίμασε ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, Ιωνάς Νικολάου, για πάταξη της βίας στους αθλητικούς χώρους.

Ποιος μπορεί να τους αδικήσει όμως; Τι άλλο πρέπει να επιτρέψουμε ως υγιώς σκεπτόμενοι οπαδοί να συμβεί για να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο ο γιαλός στραβός, αλλά κι εμείς στραβά αρμενίζουμε;

Το μόνο που έμεινε είναι να θρηνήσουμε νεκρό. Δέκα χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού, Μιχάλη Φιλόπουλου, στην Παιανία από χούλιγκαν του Ολυμπιακού, φαίνεται ότι δεν έχουμε ακόμα παραδειγματιστεί.

Την Τρίτη το βράδυ στον Εναέριο και την Τετάρτη το βράδυ στη Λακατάμεια θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να βρεθούμε προ τραγωδίας.

Οι διαφορές κουλτούρας, νοοτροπίας και ιδεολογίας ανάμεσα στους οπαδούς είναι θεμιτές και καλοδεχούμενες.

Ωστόσο, πέρα από τις διαφορές, η λογική λέει ότι η αγάπη για το γήπεδο, τις εκδρομές, τα συνθήματα, τα κασκόλ και τα πανό είναι κοινή. Δυστυχώς, τα κάθε λογής επεισόδια -πέρα από τους τραυματισμούς και τις υλικές ζημιές που αφήνουν πίσω τους- προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά στον αθλητισμό.

Εύλογα μετά τα όσα θλιβερά έγιναν τις προηγούμενες μέρες, πολίτες καλούν την κυβέρνηση να διακόψει την οικονομική στήριξη που προσφέρει στον αθλητισμό, ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο.

Κατανοητή η αντίδραση, αντί αυτής της μηδενιστικής προσέγγισης όμως, δεν θα ήταν καλύτερα να βρούμε τρόπους εξυγίανσης του ποδοσφαίρου και πρόληψης της βίας;

Αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι τόσο δύσκολο. Γιατί επιτρέπουμε στα παιδιά μας να αναπτύσσουν φανατισμό σε τέτοιο βαθμό; Και πότε, επιτέλους, οι υγιώς σκεπτόμενοι οπαδοί θα δουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο;

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy