Όταν οι τυφλοπόντικες ξυπνήσουν…

Του Δημήτρη Στρατή

Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο σκοτάδι; Το ερώτημα προκύπτει παρατηρώντας με μια ψύχραιμη ματιά την πορεία των συνομιλιών στο Κυπριακό εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Η αλήθεια είναι ότι παρά τις επίμονες προσπάθειες Προέδρων, ορισμένων κομμάτων και προσωπικοτήτων, ο απλός κόσμος παραμένει αμέτοχος. Εκτός από τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή όπου ο πόθος για επιστροφή ήταν ακόμα ζεστός, ο κυπριακός λαός δεν αποτέλεσε ποτέ μέχρι τώρα βασικό συστατικό της λύσης. Εναποθέτουμε διαχρονικά (όπως πράττουμε για σωρεία άλλων θεμάτων) τις ελπίδες μας σε άλλους. Στους πολιτικούς γενικώς και αορίστως. Στον Αναστασιάδη, στον Ακιντζί, στις ξένες δυνάμεις, στην ΕΕ και πάει λέγοντας.

Η παγκόσμια ιστορία όμως δείχνει ότι χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή δεν προχωρούν μεγάλες αλλαγές.

Κάπως έτσι, κάθε φορά τα πράγματα γίνονται χειρότερα, λόγω της βούλησης των ελίτ στις δύο κοινότητες για τη συνύπαρξη δύο κρατών στην Κύπρο. Δύο κρατών με καθαρές εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές, αλλά που θα μπορεί το κεφάλαιο και οι επιχειρήσεις να κινούνται ελεύθερα.

Κάπως έτσι βαδίζουμε σαν τυφλοπόντικες… ακολουθούμε με τα κεφάλια σκυφτά ο ένας τα χνάρια του άλλου περιμένοντας ότι κάποτε θα δούμε φως στο τούνελ. Ποτέ δεν έγινε αντιληπτή στο σύνολο της πολιτικής ζωής η σημασία και η δύναμη της κοινής πάλης Ε/κ και Τ/κ. Η Τουρκία ποτέ δεν έκρυψε τις πραγματικές της προθέσεις να αποκτήσει νόμιμα σύνορα (σε πρώτη φάση) με την Κυπριακή Δημοκρατία. Την ίδια ώρα κυβερνητικά στελέχη φλερτάρουν με τη λύση των δύο κρατών. Αποδίδουν στην αδιαλλαξία της Άγκυρας και των Τ/κ τα πάντα, σιγοψιθυρίζοντας στους διαδρόμους μισές αλήθειες.

Τώρα που το τοπίο στο Κυπριακό θυμίζει με οικονομικούς όρους ελεγχόμενη χρεοκοπία, Ε/κ και Τ/κ καλούνται να ξυπνήσουν από βαθύ λήθαργο. Ποιοι είναι αυτοί που θα οργανωθούν κάτω από ένα κοινό στόχο; Ποιοι θα μπουν μπροστά για να εμπεδωθεί η κουλτούρα συνεργασίας; Ποιοι θα πουν αλήθειες στο λαό; Ποιοι θα τα βάλουν με το εκκλησιαστικό και πολιτικό κατεστημένο; Ποιοι θα κάνουν πράξη αυτά που οι ηγεσίες των δύο κοινοτήτων αδυνατούν; Ποιοι θα φέρουν την αμοιβαία εμπιστοσύνη; Ποιοι θα δεχθούν το δίκαιο διαμοιρασμό της εξουσίας; Ποιοι θα απαιτήσουν κράτος φυσιολογικό που θα μας απαλλάσσει από την κατοχή, την παρουσία της Τουρκίας ή της όποιας τρίτης χώρας; Ποιοι έχουν την ικανότητα να οραματιστούν παρά να μεμψιμοιρούν; Αυτοί μόνο μπορούν να φέρουν την ειρήνη. Στους δρόμους και στις πλατείες. Όταν εμείς αποφασίσουμε ότι θέλουμε την κοινή ζωή, οι ηγεσίες απλά ακολουθούν.