Όταν το αδικοχαμένο αίμα κραυγάζει για ειρήνη

Του Μιχάλη Μιχαήλ

Δεν υπήρξε έστω και ένας που θέλει να ονομάζεται άνθρωπος που να μην ένιωσε συγκλονισμό από τη συνέντευξη που έδωσε την περασμένη βδομάδα ο Σουάτ Καφαντάρ στη συνάδελφο του ΚΥΠΕ, Ραλλή Παπαγεωργίου.

Ο Σουάτ είναι ο μοναδικός επιζώντας του μακελειού της Παλώδιας. Είναι ο μοναδικός επιζώντας της μαζικής δολοφονίας 84 Τουρκοκύπριων πολιτών από 14 χρονών και πάνω, που διέπραξαν ακροδεξιοί Ελληνοκύπριοι.

Τον Σουάτ τον γνώρισα όταν μου παραχώρησε συνέντευξη για την εκπομπή «Ιστορικές Διαδρομές» του Άστρα και η οποία μεταδόθηκε πέρσι τον Ιούλιο. Πήγαμε μαζί με ένα Ελληνοκύπριο φίλο, που δεν ξέρω αν θέλει να αναφέρω το όνομά του. Ανεβαίναμε στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου με ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Ο φίλος μου, που έκανε τις συνεννοήσεις, ήταν βέβαιος ότι όλα θα ήταν εντάξει. Και ήταν! Φτάσαμε στο χωριό κάτω από την τεράστια σημαία του ψευδοκράτους που λερώνει την πλαγιά του βουνού. Είναι το χωριό Βουνό, δίπλα από το Συγχαρί.

Στα τούρκικα μετονομάστηκε σε «Χωριό των Χηράτων», γιατί εκεί μεταφέρθηκαν οι χήρες, οι γονείς και τα ορφανά των 84 δολοφονημένων από την περιοχή της Τόχνης απ’ όπου κατάγονταν. Μας υποδέχεται ο Σουάτ με ένα πλατύ χαμόγελο και μια ζεστή χειραψία. Με συστήνει στα μέλη της οικογένειάς του.

Αρχίζει η συνέντευξη και ο Μουσταφά κάνει απευθείας μετάφραση σε άπταιστα κυπριακά «του παλιού τζιαιρού». Περιγράφει λεπτό προς λεπτό το δράμα που έζησε. Το βλέμμα του κάποτε απλανές, σαν να ξαναζεί τις σκηνές. Κάποτε δακρύζει, κάποτε βγάζει θυμό για τους δολοφόνους. Μόνο για τους δολοφόνους.

«Ίντα μπου μου φταίεις εσού ρε κουμπάρε αν κάποιοι δικοί σας εκάμαν μας τούτον το κακόν;» λέει κοιτάζοντάς με στα μάτια. «Ίντα μπου φταίω εγιώ για τζείνα που εκάμαν κάποιοι δικοί μας σε δικούς σας;» Εξομολογείται ότι στην αρχή δεν ήθελε να ακούσει για Ελληνοκύπριο και ορκιζόταν ότι θα έπαιρνε εκδίκηση.

Τα ίδια μας είπε και ο Ορχάν Τολούν από τα Περβόλια που του σκότωσαν τον πατέρα οι «δικοί» μας το 1963. Μεγαλώνοντας και οι δύο έκαναν δεύτερες σκέψεις. Επικράτησε η λογική.

Το ίδιο συνέβη και με Ελληνοκύπριους που οι δικοί τους δολοφονήθηκαν κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής. Τα μηνύματα που στέλνουν αυτοί οι άνθρωποι και στις δύο πλευρές πρέπει να υπερκαλύψουν τις φωνές του πολέμου και της εκδίκησης που ακούγονται. Οι άνθρωποι αυτοί, που βίωσαν τον πόνο του χαμού των δικών τους, ζητούν ειρήνη και συμβίωση. Ακούμε;