Πολύ κοντά αλλά και μακριά…

Της

Αργύρως Γ. Θωμά

Λίγες μόνο μέρες μάς χωρίζουν από τις προεδρικές εκλογές και τα επιτελεία φορτσάρουν για να πείσουν τους ψηφοφόρους ποιον από τους υποψηφίους να επιλέξουν και ταυτόχρονα να εναποθέσουν σε αυτόν που θα επιλέξουν τις ελπίδες τους ότι μπορεί και θέλει να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο.

Η επιλογή υποψηφίου για κάποιους είναι ίσως εύκολη και ήδη να έχουν κατασταλάξει. Για κάποιους άλλους τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στη λήψη απόφασης και αναμένουν να ακούσουν επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα πριν κάνουν την επιλογή τους.

Όλοι αυτοί, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, σίγουρα θα πάνε στην κάλπη ελπίζοντας για άλλη μια φορά για το καλύτερο.

Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ψηφοφόρους που νιώθουν ότι δεν τους αφορούν οι εκλογές και που δυστυχώς αυξάνονται χρόνο με το χρόνο;

Αυτοί οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είναι άτομα που αντιμετωπίζουν την πολιτική και τους πολιτικούς με αδιαφορία γιατί νιώθουν ότι δεν τους αφορούν τα όσα διακηρύσσουν.

Θα ήταν λάθος όμως να πιστέψουμε ότι είναι άτομα απολίτικα. Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι δεν νοιάζονται για τα κοινά.

Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι που είδαν τα όνειρά τους να καταρρέουν λόγω της οικονομικής κρίσης. Είναι η γενιά των πεντακοσίων ευρώ (αν είναι τυχεροί και έχουν μια υποτυπώδη εργασία) που η σημερινή κυβέρνηση επαίρεται να μην τους κατατάσσει στους άνεργους. Είναι η γενιά που της στέρησαν τα όνειρα και την ελπίδα για ένα ξεροκόμματο. Είναι οι νέοι που ψάχνουν μια δουλειά για να νιώσουν αξιοπρεπείς, είναι οι νέοι, στην πλάτη των οποίων κάποιοι πλουτίζουν, παρά την κρίση.

Στην Κύπρο του σήμερα δεν υπάρχουν πλέον δικαιώματα των εργαζομένων, δεν υπάρχουν κεκτημένα.

Η μεσαία τάξη τα τελευταία πέντε χρόνια έχει διαλυθεί, το ένα μετά το άλλο κλείνουν τα μικρά καταστήματα ή φυτοζωούν εκείνα που εξακολουθούν να λειτουργούν.

Η σύνταξη δεν είναι αρκετή, τα νοσοκομεία καταρρέουν και γενικά υπάρχει μια εικόνα κατάρρευσης. Οι μεγαλύτεροι που έχασαν τις δουλειές τους νιώθουν να εξευτελίζονται καθημερινά στην προσπάθεια να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Αυτή ήταν η πενταετία όπου οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Αυτή ήταν η πενταετία που μας ανάγκασαν να είμαστε λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο εργαζόμενοι και περισσότερο είλωτες.

Αυτή την εικόνα είναι όμως που πρέπει να αλλάξουμε. Αυτή την εικόνα είναι που πρέπει να διαγράψουμε εντελώς από την καθημερινότητά μας.

Ο άνθρωπος, για να υπάρχει, και όχι μόνο να αναπνέει, πρέπει να μπορεί να ονειρεύεται, να μπορεί να νιώθει σιγουριά για το αύριο, για εκείνον και τα παιδιά του, πρέπει να μπορεί να ελπίζει, και δυστυχώς αυτό είναι που μας στέρησαν.

Αυτές οι εκλογές είναι λοιπόν η ευκαιρία για όλους μας να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να φέρουμε ένα καλύτερο αύριο.