Πολιτικάντης παρά πνευματικός ηγέτης

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Κάθε φορά που αισθάνομαι την πρόκληση και πιάνω να γράψω για τον Αρχιεπίσκοπο, με αφορμή βέβαια τις δικές του δηλώσεις και ενέργειες, λέω αυτή είναι η τελευταία… Δεν θα ασχοληθώ ξανά με τα όσα λέει και πράττει… δεν αξίζει πλέον τον κόπο και όσο ασχολείται κανείς μαζί του τόσο του δίνει αξία και του προσφέρει ανοχή για να συνεχίζει, με κάθε ευκαιρία, τα προκλητικά του κηρύγματα.

Είτε πρόκειται για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά κ.λπ., πάντα αποτελούν κηρύγματα που ποτέ δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο για το οποίο, υποτίθεται, ότι έχει ταχθεί να προωθεί, δηλαδή την αγάπη, την αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα του Αρχιεπισκόπου κι αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά με κάθε εμφάνισή του. Ακόμα κι από τον άμβωνα στους λόγους και τα κηρύγματά του θυμίζει περισσότερο πολιτικάντη παρά αρχιερέα και πνευματικό ηγέτη.

Για όλους αυτούς και πολλούς άλλους λόγους είπα ότι δεν θα ξανασχοληθώ με τον Αρχιεπίσκοπο. Έλα όμως που συνεχώς γίνεται και πιο προκλητικός και σε αναγκάζει να επανέλθεις αν και ξέρεις εκ των προτέρων ότι έχει γραμμένους στα παλιά του τα παπούτσια ή τα παλιά του τα ράσα (εδώ ο καθένας μπορεί να βάλει ό,τι νομίζει ότι ταιριάζει καλύτερα), όσους διαφωνούν μαζί του.

Άλλωστε «δεν θέλεις και παπά να σου το πει» ότι ο Προκαθήμενος διακατέχεται από αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Αρκεί μόνο να θυμηθούμε πώς πέτυχε την εκλογή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο… Είδαμε, λοιπόν, προχθές τον κ. Χρυσόστομο να πολιτικολογεί και μάλιστα με αντικείμενο το πλέον σοβαρό ζήτημα του τόπου που είναι το Κυπριακό και η αναζήτηση λύσης του ώστε να πετύχουμε, επιτέλους, την επανένωση της δύσμοιρης πατρίδας μας.

Είχε απέναντί του ομάδα νέων παιδιών και θα ανέμενε κανείς ότι σαν πνευματικός ηγέτης (αν και δεν συμμερίζομαι τον όρο) θα προσπαθούσε να αφουγκραστεί τους δικούς τους προβληματισμούς και ανησυχίες για τα όσα αφορούν το μέλλον τους και το ρόλο τους στα όσα αφορούν τον τόπο.

Αντίθετα, άδραξε την ευκαιρία της συνάντησης και έπαιξε για μια ακόμα φορά τον δικό του προσφιλή ρόλο του πολιτικολόγου, προωθώντας μάλιστα τη σύγχυση και τη διχόνοια, προπαγανδίζοντας ουσιαστικά τη διχοτόμηση της πατρίδας μας.