Συλλογικές συμβάσεις για πάταξη της μερικής απασχόλησης

Του Νεόφυτου Νεοφύτου

Ο ΓΓ της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, Luca Visentini, δήλωσε πως «οι πολιτικές λιτότητας της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν αποτέλεσαν θεραπεία στην κρίση. Η νεοφιλελεύθερη θεωρία της οικονομίας», πρόσθεσε, «απέτυχε». Οι αυξήσεις μισθών, είπε, θα επέλθουν με κατοχύρωση ελάχιστου μισθού και ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων.

Η κοινωνικο-οικονομική πολιτική της διακυβέρνησης Ν. Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ είναι πολιτική λιτότητας και περικοπών. Είναι αποτυχημένη πολιτική που έχει οδηγήσει σε περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και σε καταστρατήγηση εργατικών ωφελημάτων. Επέφερε απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, η μερική απασχόληση ανέρχεται στο 14,5% της συνολικής απασχόλησης, ήτοι 53.045 άτομα. Την ίδια στιγμή η ανεργία παραμένει στα υψηλά επίπεδα πέραν του 13% και ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους το ποσοστό της ανεργίας ανέρχεται περίπου στο 27%. Όσον αφορά τη διάρκεια της ανεργίας, το 48,8% του συνόλου των ανέργων έψαχνε για εργασία για περίοδο κάτω από 6 μήνες, το 12,2% για περίοδο 6-11 μηνών, ενώ ποσοστό 39,0% ήταν μακροχρόνια άνεργοι.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και η άναρχη αγορά εργασίας έχει επιφέρει καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων και «ευέλικτες» μορφές εργοδότησης, με δουλειές με απάνθρωπα ωράρια εργασίας και εξευτελιστικούς μισθούς.

Την ίδια στιγμή μιλάμε για μια κοινωνία με τις μεγαλύτερες ανισότητες στην κατανομή του εθνικού πλούτου.

Η νέα γενιά νιώθει ήδη προδομένη και μεταναστεύει. Αναζητά ένα καλύτερο μέλλον και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Τα καλύτερα εκπαιδευμένα μυαλά δεν επιστρέφουν μετά από τις σπουδές τους.

Αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε έναντι εκατομμυρίων ευρώ υπηρεσίες από ξένους οίκους και εμπειρογνώμονες. Αρνείται συνειδητά η κυβέρνηση να επενδύσει σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας μας και να αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Δυστυχώς, η κυπριακή οικονομία συνεχίζει να στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις υπηρεσίες και στον τουρισμό.

Δεν στηρίζεται στα δικά της πόδια, αλλά εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, με ορατό τον κίνδυνο να βρεθούμε ξανά σε μια νέα βαθιά οικονομική κρίση. Είναι γι’ αυτό που απαιτείται αλλαγή διακυβέρνησης. Χρειαζόμαστε νέα κοινωνικο-οικονομική πολιτική ώστε να μην ευημερούν μόνο οι αριθμοί, αλλά να βελτιώνονται και να ευημερούν και οι άνθρωποι.