Συνεχώς χάνονται αρχές και αξίες

Του Μιχάλη Μιχαήλ

Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι ο σημερινός άνθρωπος βρίσκεται μέσα σε ένα χάος από όλες τις απόψεις. Πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά κ.λπ.

Βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, μπλεγμένος μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας.

Αυτό τον οδηγεί σε μια εσωστρέφεια, τον κάνει να σκέφτεται πιο ατομικιστικά και σε αρκετές περιπτώσεις ισχύει το «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι, κυρίως όσοι είναι μεγαλύτερης ηλικίας, γνωρίζουν πως τα εργατικά δικαιώματα που απολαμβάνουν σήμερα (όσα δεν τα εξανέμισαν στους τέσσερις ανέμους με αφορμή την οικονομική κρίση) έχουν κερδηθεί με απεργιακούς αγώνες και εργατικές κινητοποιήσεις. Κι αυτό αφορά όλους τους κλάδους εργασίας.

Σήμερα, στην οικονομική κατάσταση που έχουν φέρει τον κόσμο, παρατηρούμε ότι καλλιεργείται ένα κλίμα εχθρικό προς κάθε προσπάθεια διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Αυτή η καλλιέργεια ξεκίνησε από την περίοδο της διακυβέρνησης Κληρίδη κατά την οποία άρχισε η νεοφιλελεύθερη επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση Κληρίδη επιχείρησε να καταστήσει με νόμο παράνομες τις απεργίες σε ορισμένους τομείς. Αυτές οι αντιλήψεις βρήκαν εφαρμογή από το 2013 και μετά με άλλη μορφή. Και σε αυτό συμβάλλουν αρκετά μέσα ενημέρωσης.

Κάθε φορά που γίνεται μια απεργία, κυρίως σε τομείς όπου επηρεάζεται μεγάλη μάζα πολιτών, οι αναφορές στις απεργίες έχουν αρνητικό πρόσημο. Π.χ. αντί να προβάλλεται από τα ΜΜΕ ότι οι εργαζόμενοι σε ένα τομέα διεκδικούν τα δικαιώματά τους, προβάλλεται η ταλαιπωρία που θα υποστούν οι πολίτες. Όταν γίνονταν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα λεωφορεία, τα ΜΜΕ προέβαλλαν το ότι θα ταλαιπωρηθούν μεγάλες μάζες πολιτών.

Παρόμοια συμβαίνουν και όταν έχουμε εργατικές κινητοποιήσεις σε ουσιώδεις υπηρεσίες.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι μας προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η στάση των οργανωμένων γονιών της δημοτικής εκπαίδευσης από την πρόσφατη 24ωρη απεργία των εκπαιδευτικών στα ΚΙΕ.

Προέβαλλαν κατά κόρον ότι πλήττονται οι μαθητές που διάγουν περίοδο προετοιμασίας για τις εξετάσεις.

Αλήθεια, αν σε κάποιο στάδιο χρειαστεί να κατέλθουν οι ίδιοι σε απεργία, θα αποδεχτούν την απαξίωση που οι ίδιοι καλλιέργησαν για άλλους;

Και οι εργαζόμενοι σε διάφορα ΜΜΕ θα δέχονταν την ίδια κριτική;

Μέρα με τη μέρα σε αυτό τον τόπο χάνονται πραγματικές αρχές και αξίες. Τόσο εύκολα! Τι να φταίει άραγε; Προβληματίζεται κανένας;