Τετέλεσται από την αρχή

Του Τάσου Περδίου

Η παροιμία «βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» μπορεί να έλκει την καταγωγή της από ένα μύθο, αλλά δεν θα μπορούσε να βρει ακριβέστερη εφαρμογή στην πραγματική ζωή από τη στιγμή που επανήλθε μετά βαΐων και κλάδων στο Προεδρικό Μέγαρο ο ΔΗΣΥ.

Χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι το βεβαρημένο πολιτικό μητρώο του συγκεκριμένου κόμματος ισοδυναμεί με ολόκληρη αγέλη λύκων και εμείς απ’ έξω να παρακολουθούμε και να πιστεύουμε ότι οι λύκοι μαζεύτηκαν και περιτριγύρισαν το κοπάδι για να προστατέψουν τα πρόβατα; Προς τι η έκπληξη για τις εξελίξεις στο Συνεργατισμό σε διάφορες συζητήσεις από ανθρώπους που έβαλαν το χεράκι τους, ώστε οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού και θανάσιμοι εχθροί απέναντι σε οτιδήποτε ομοιάζει έστω με δημόσιο πλούτο και παραπέμπει σε κοινωνική αλληλεγγύη, να στρογγυλοκαθίσουν εν χορδαίς και οργάνοις όχι για μια, αλλά δύο θητείες στο Προεδρικό;

Από πού προέκυπτε, αλήθεια, η εγγύηση ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη -ΔΗΣΥ θα σεβόταν τη βαριά ιστορία του Συνεργατικού Κινήματος και όσα προσέφερε στην κυπριακή κοινωνία, στους πολλούς, φτωχούς και καταπονημένους σε εποχές που η φοβέρα της τοκογλυφίας έσκιαζε τον τόπο;

Όταν ανέβηκαν το λόφο το 1993, έφτιαξαν ειδική αίθουσα για σεμινάρια λεξιπλασίας ώστε να βρουν τρόπο να πλασάρουν στην κοινή γνώμη την «αδήριτη ανάγκη» ιδιωτικοποίησης της CYTA. Άρχισαν με ιδιωτικοποίηση, πήδηξαν στην αποκρατικοποίηση, μετά θυμήθηκαν τη μετοχοποίηση και πάει λέγοντας. Το 2013 η φαρδιά πλατιά υπογραφή του ίδιου του μετέπειτα Προέδρου στη διαβόητη επιστολή μη ιδιωτικοποίησης της CYTA διεκδικεί επάξια θέση στο μουσείο ανεκδότων του μέλλοντος. Παρενθετικά. Εάν οι εργαζόμενοι στη CYTA θεωρούν ότι μέχρι τη λήξη της νέας πενταετίας δεν θα επανέλθει το θέμα, ας υποβάλουν εαυτούς σε τεστ αντίληψης της πραγματικότητας. Τα πρωτοσέλιδα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο για τα μειωμένα κέρδη της CYTA με το γελοιωδέστατο επιχείρημα ότι μειωμένα κέρδη ισούνται με ζημιά είναι πολύ εύγλωττα για να τα αγνοήσει κανείς. Επτακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ κέρδη σε 15 χρόνια είναι κρίμα και άδικο να μην τα χαίρεται η ανφάν-γκατέ του κόσμου. Πώς θα ζήσουν οι καημένοι;

Από πού να τους πιάσεις και πού να τους αφήσεις; Από την προσπάθεια διαχωρισμού της ΑΗΚ δήθεν, ώστε οι ιδιώτες να εισπράττουν τα κέρδη και τα κορόιδα να υφίστανται μόνο τα βάρη; Από την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Λεμεσού και την παραχώρησή του σε μια πολυεθνική, η οποία με μια απλή περιήγηση στη Wikipedia φαίνεται ότι το 2017 είχε έσοδα 4,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων; Πήραμε τα εκατομμύρια από την Αρχή Λιμένων, τα τοποθετήσαμε στην τσέπη των δισεκατομμυριούχων και πανηγυρίζουμε ότι εκσυγχρονίζουμε τον τόπο.

Με όλο αυτό τον πρότερο ανέντιμο πολιτικό βίο, καθόμασταν και τους ακούγαμε να λένε ανερυθρίαστα ότι θα επέστρεφαν τον Συνεργατισμό στους ιδιοκτήτες του, ότι έσωσαν τον Συνεργατισμό τζιαι ξέρω γιω κουβέντες.

Από τη στιγμή που άνοιξε την πόρτα του προεδρικού γραφείου ο Νίκος Αναστασιάδης και κάθισε στην καρέκλα με τις μετοχές του Συνεργατισμού υπό κρατικό έλεγχο, ζούμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο. Το τετέλεσται δεν θα λεχθεί στο τέλος. Είχε λεχθεί από την αρχή…