Θέλουν να γονατίσουν ένα λαό

Ως δυνάστης στον υποτακτικό του συμπεριφέρεται η ΕΕ έναντι της Ελλάδας

«Σκληρά μέτρα ζητούν οι δανειστές». «Δεν βρέθηκε κοινός τόπος στις Βρυξέλλες, οι συζητήσεις θα συνεχιστούν». «Ψυχρολουσία στις Βρυξέλλες». «Σοκ προκάλεσε στην Αθήνα η πρόταση των θεσμών». «Γην και ύδωρ ζητούν οι θεσμοί»… Μερικοί μόνο τίτλοι, έκφραση της αντίδρασης και αποτύπωση της κατάστασης όπως διαγράφεται για την Ελλάδα και την προοπτική για τη χώρα.

Κατά τα άλλα, «ήταν μια καλή, εποικοδομητική συνάντηση. Σημειώθηκε πρόοδος στην κατανόηση των θέσεων των δύο πλευρών, στη βάση διαφόρων προτάσεων. Συμφωνήθηκε ότι θα συναντηθούν εκ νέου. Θα συνεχιστεί η εντατική δουλειά», λένε οι Βρυξέλλες…

Τώρα πώς κατανοούν τις θέσεις της Ελλάδας αλλά την πατούν και στο λαιμό, πώς κατανοούν τις θέσεις της Ελλάδας αλλά της ζητούν να γονατίσει, είναι πράγματι ακατανόητο. Ενα είναι το βέβαιο. Οι διεθνείς δανειστές θέλουν να υποχρεώσουν την ελληνική κυβέρνηση να γονατίσει στις δικές τους πολιτικές. Αγνοούν ηθελημένα την κατάσταση την οποία βιώνει ο λαός της Ελλάδας, αγνοούν ηθελημένα πως οι πολιτικές τους έριξαν ένα λαό στη μιζέρια και στην εξαθλίωση και επιμένουν να του σφίγγουν το λαιμό.

Μία είναι η επιδίωξη του διευθυντηρίου. Των ισχυρών της Ευρώπης που τα μετρούν όλα με αριθμούς. Να γονατίσουν τον ελληνικό λαό και όλους όσοι είναι ανυπάκουοι και απειθάρχητοι. Οι λαοί που σηκώνουν κεφάλι στις διαταγές και τις προσταγές των ισχυρών – των οικονομικών κύκλων δηλαδή- δεν έχουν θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αποικίες μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα, παρίες όμως υπάρχουν. Σήμερα, μπορεί να μην κυβερνά στρατός, κυβερνούν όμως τα ισχυρά οικονομικά κέντρα τα οποία ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Αποφασίζουν ποιοι θα πεινάσουν και ποιοι θα χορτάσουν, ποιοι θα συνθλίβουν και ποιοι θα θριαμβεύσουν.

Η αντίσταση της Ελλάδας και η επιμονή της να διαπραγματευτεί την τύχη της, δεν αρέσει στους ισχυρούς της Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι σίγουρα πολιτικό. Πρωτίστως, όμως, είναι ταξικό. Συγκρούονται δύο φιλοσοφίες. Της υποταγής και της αντίστασης. Της επιβολής και της διαπραγμάτευσης. Τυχόν αποδοχή της δεύτερης φιλοσοφίας, αυτόματα σημαίνει, για τα κέντρα λήψης αποφάσεων, και παραδοχή των αδιέξοδων πολιτικών τους. Οι Βρυξέλλες θέλουν να ακυρώσουν τη λαϊκή κυριαρχία. Θέλουν να απαξιώσουν, να ακυρώσουν και να διαπομπεύσουν μια κυβέρνηση κι ένα λαό.

Οι Βρυξέλλες θέλουν διαχειριστές της εξουσίας για λογαριασμό τους και όχι εξουσίες με θέληση και άποψη. Με πολιτική που να υπερασπίζεται πρώτιστα τα συμφέροντα των λαών και όχι των διευθυντηρίων. Αν η Ευρώπη πιστεύει στην αλληλεγγύη που επαγγέλλεται, τότε αλλιώς έπρεπε να συμπεριφερθεί. Και όχι ως δυνάστης στον υποτακτικό του.