Τη λέγαν Παλαιστίνη, Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Της Μαρίας Φράγκου

Εβδομήντα χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Ένα κράτος να πυροβολεί και ένας λαός να αποδεκατίζεται. Ένας λαός να παλεύει για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη και ένα κράτος να τον πατά στο λαιμό… «Τη λέγαν Παλαιστίνη/Παλαιστίνη τη λένε ακόμα»… Οι στίχοι του Μαχμούντ Νταρουίς συγκλονίζουν. Και κάθε μέρα που περνά συγκλονίζουν ακόμα παραπάνω…

Αλήθεια ποιο δικαστήριο θα δικάσει αυτούς που σκοτώνουν βρέφη, σκοτώνουν παιδιά, γυναίκες, άοπλους πολίτες; Ποιος θα βγάλει καταδικαστικό πόρισμα για τους φονιάδες και αυτούς που ανέχονται τους φονιάδες; Ποιος θα περάσει χειροπέδες σε αυτούς που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα, σε αυτούς που εξευτελίζουν ανθρώπους; Δεν πρόλαβε να καθίσει στην καρέκλα του Λευκού Οίκου ο Ντόναλντ Τραμπ κι ενίσχυσε το κλίμα φόβου και όπλισε τη σκανδάλη των φονιάδων. Μια σκανδάλη που είναι σε ετοιμότητα 70 χρόνια και χρησιμοποιείται για να πατάξει, δήθεν, την τρομοκρατία αυτών που τρομοκρατούν με πέτρες και σφεντόνες…

Αυτό που εξοργίζει είναι η χλιαρή αντίδραση έως και η απάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Πώς αντιστέκεται στην απολυταρχική δύναμη του πλανητάρχη και στην επεκτατική πολιτική του Ισραήλ; Το δίκαιο του ισχυρού που ίσχυε την εποχή των σπηλαίων επανέρχεται και σήμερα, την εποχή που ο άνθρωπος θα κάνει διακοπές στο φεγγάρι. Η PAX AMERICANA είναι μόνο AMERICANA και καθόλου PAX.

Εβδομήντα χρόνια από την εκδίωξη 700 χιλιάδων Παλαιστινίων, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και ο στραγγαλισμός τους συνεχίζεται. Με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος. Η Λωρίδα της Γάζας, αποκλεισμένη εδώ και πολλά χρόνια από αέρα, γη και θάλασσα, γίνεται άλλη μια φορά θέατρο σφοδρών συγκρούσεων. Μέσα σε μια μόνο μέρα, κηδεύει 60 παιδιά της που διαμαρτύρονταν με εκατοντάδες άλλους ομοεθνείς τους για την κατοχή και την αμερικανόπνευστη απόφαση για μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Αποτροπιασμός για τους θανάτους και τους χιλιάδες τραυματισμούς. Μόνο που τα λόγια δεν αρκούν. Την ώρα που η Γάζα θρηνεί τους νεκρούς της, την ώρα που η βία εξαπλώνεται και ο κατακτητής επιμένει να δείχνει την ισχύ του, η διεθνής κοινότητα αρκείται στο συγκλονισμό, στη θλίψη και τη φραστική καταδίκη. Αυτοί οι ίδιοι που έκαναν προσαγωγές κατά το δοκούν στα διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου, συντελούν τα χειρότερα εγκλήματα σε βάρος ενός ανυπεράσπιστου λαού. Αυτοί οι ίδιοι που έριχναν βόμβες απεμπλουτισμένου αερίου στη Γιουγκοσλαβία, αυτοί οι ίδιοι που σκοτώνουν με τις έξυπνες βόμβες τους ανθρώπους στις λαϊκές αγορές, σε νοσοκομεία και δεξιώσεις γάμων, αυτοί που στο όνομα της Νέας Τάξης Πραγμάτων επέφεραν τη συντέλεια στον κόσμο, αυτοί οι ίδιοι γίνονται κριτές και επικριτές των άλλων. Και αποφασίζουν για την τύχη τους.

ΥΓ: Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους Παλαιστίνιους στα σημεία ελέγχου στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη. Ουρές τα αυτοκίνητα και η βροχή να κτυπά αλύπητα. Και οι άνθρωποι -εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, επισκέπτες- να περιμένουν τον Ισραηλινό στο φυλάκιο να δώσει άδεια να περάσουν απέναντι. Για να πάνε στις δουλειές τους, στα πανεπιστήμιά τους, στα σχολεία τους. Και επιδεικτικά να παίρνει τη σχολική τσάντα του δεκάχρονου μαθητή, να την αναποδογυρίζει, ψάχνοντας, δήθεν, για όπλα ή βόμβες… Και μέσα στις λάσπες να χάνονται μολύβια, τετράδια… Και να σκύβει ο μικρός να τα μαζεύει…

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy