Την Κυριακή εκλέγεται ο ένας, όχι ο κανένας

Της Μαρίας Φράγκου

Η δημοκρατία είναι συμμετοχική διαδικασία. Κι όσο περιορισμένη είναι η συμμετοχή μας σε μια εκλογική διαδικασία, άλλο τόσο περιορισμένη είναι η ίδια η δημοκρατία. Κι αυτό το αξίωμα, που δεν το ανακαλύψαμε ξαφνικά σήμερα, μεταχειρίστηκαν και χρησιμοποίησαν καθ’ όλη την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας όλοι οι διεκδικητές της προεδρίας. Γιατί, όπως εν ολίγοις μας έλεγαν, στη δημοκρατία συμμετοχή και ψήφος είναι το εργαλείο που τιμωρεί και διορθώνει λάθη.

Και την περασμένη Κυριακή, στην κάλπη, στις δηλώσεις τους όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, αυτό το επιχείρημα χρησιμοποίησαν, καλώντας άπαντες να προσέλθουν μαζικά να ψηφίσουν. Για να ενισχύσουν τη δημοκρατία, για να ενδυναμώσουν τη λαϊκή εντολή που θα εξασφάλιζαν οι δύο υποψήφιοι, οι οποίοι θα έπαιρναν το εισιτήριο του δεύτερου γύρου.

Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, κάποιοι ξέχασαν τις προτροπές τους. Τι σημαίνει ψήφο στον «κανένα»; Ο «κανένας» θα κυβερνά από Δευτέρας τον τόπο; Αυτή είναι η ευθύνη τους; Αυτός είναι ο σεβασμός τους προς τη δημοκρατία, την ενίσχυση της οποίας ζητούσαν μέχρι την Κυριακή;

Κατανοητή η απογοήτευση. Ανθρώπινο να νιώθεις λύπη ή και θυμό για το αποτέλεσμα. Ακατανόητη, ωστόσο, η μη αποδοχή και η μη ανάληψη ευθύνης. Γιατί κάποιοι, προτρέποντας τους ψηφοφόρους τους σε ψήφο στον «κανέναν», αποποιούνται την όποια ευθύνη τους. Γιατί αύριο δεν θα μας κυβερνά ο «κανένας», αλλά ο ένας. Η δημοκρατία θα λειτουργήσει έστω και αν οι 100, πόσες χιλιάδες, που στήριξαν την υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου δεν πάνε να ψηφίσουν. Το κράτος θα συνεχίσει τη λειτουργία του και η χώρα την πορεία της. Χωρίς αυτούς, αλλά και γι’ αυτούς. Αυτό σημαίνει δημοκρατία.

Ακούγοντας από ραδιοφώνου, χθες το πρωί, υψηλόβαθμο εκπρόσωπο του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου να επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ένα εισέπραττες: Δεν θέλουν να τοποθετηθούν οι ενδιάμεσοι, ή μέρος των ενδιάμεσων, γιατί ακριβώς δεν θέλουν να αναλάβουν καμιά ευθύνη. Και να μπορούν, αύριο, απερίσπαστοι, και νομιμοποιημένοι, τάχα, να ασκούν κριτική σε αυτόν που ο λαός θα εκλέξει την Κυριακή. Και να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση που θα πάρει την λαϊκή εντολή, γιατί έτσι νομίζουν πως θα ενισχυθούν πολιτικά ή καλύτερα γιατί έτσι θα επιβιώσουν πολιτικά. Αυτή είναι υπεύθυνη πολιτική ηγεσία που θέλει και υπεύθυνους πολίτες; Αυτή είναι υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, η οποία θέλει να πολεμήσει την απαξίωση προς πολιτικούς και πολιτικές; Και να πολεμήσει την αποχή και την αδιαφορία; Ποιον θα αμφισβητήσουν με την απόφασή τους οι ενδιάμεσοι, όλοι ή μέρος τους, με τη στάση τους αυτή; Τους δύο υποψηφίους για την προεδρία της Δημοκρατίας ή το ίδιο το οικοδόμημα της δημοκρατίας; Με τη στάση τους αυτή οι ενδιάμεσοι ποια κατάσταση προωθούν; Και ποια κατάσταση διορθώνουν; Η άρνηση της ψήφου -έστω κι αν δεν την ονομάζουν έτσι- ισοδυναμεί με ενθάρρυνση της αδιαφορίας και της απαξίωσης και ερμηνεύεται με συνενοχή στα κακώς έχοντα.

Δυστυχώς, η απόφαση κομμάτων για ψήφο στον «κανένα», λήφθηκε με ιδιοτελή κίνητρα. Με στόχο την πολιτική διάσωση των ηγεσιών τους. Οι ψηφοφόροι, ωστόσο, έχουν και άποψη και κρίση. Και είμαστε βέβαιοι πως δεν θα ακολουθήσουν τον «κανένα» των ηγετών τους. Γιατί έχουν έγνοια για το αύριο της Κύπρου, για το αύριο το δικό τους και των επόμενων γενιών. Και η επιλογή την Κυριακή είναι «ελπίδα ή στασιμότητα»; «Νέο ή παλιό»;