Τίποτα περισσότερο από τα δικαιώματά τους…

Της Μαρίνας Κουμάστα

«Είναι ολοφάνερο ότι όσοι έχουν μάτια βλέπουν λίγο. Το πανόραμα του χρώματος και της ενέργειας, που γεμίζει τον κόσμο, το παίρνουν ως κάτι δεδομένο. Ίσως το έχει η ανθρώπινη φύση να εκτιμά λίγο αυτό που έχει και να λαχταρά εκείνο που δεν έχει.

Είναι μεγάλο κρίμα το γεγονός ότι στον κόσμο του φωτός το δώρο της όρασης χρησιμοποιείται ως μέσο ευκολίας μάλλον παρά ως μέσο τελειοποίησης της ζωής μας».

Αυτά γράφει η Helen Keller στο έργο της «Αν ο Θεός μου χάριζε το φως μου για τρεις μέρες». Η τυφλή και κωφή αυτή γυναίκα απέδειξε πόσες δυνατότητες κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

Απέδειξε ότι ο άνθρωπος κρύβει μέσα του τέτοιες δυνάμεις, που με την αγάπη, τη σωστή αντιμετώπιση και την κατάλληλη εκπαίδευση μπορούν να βγουν στο φως και να πετύχουν το θαύμα. Βεβαίως αυτό το «θαύμα» για να μπορεί να πάρει σάρκα και οστά θα πρέπει να βρει στήριξη. Καμιά φορά η ανθρώπινη θέληση χρειάζεται υποστήριξη. Ένα παιδί, για παράδειγμα, με οπτική αναπηρία όση θέληση και δύναμη ψυχής και να έχει δεν θα μπορέσει να εκπαιδευτεί καταλλήλως (λ.χ. στο σχολείο) εάν το κράτος δεν του προσφέρει όλα αυτά τα οποία δικαιούται, τα μέσα τα οποία απαιτούνται, για να μπορέσει πρώτιστα να βρίσκεται στο σχολικό περιβάλλον και να παρακολουθεί τα μαθήματά του. Στην Κύπρο υπάρχουν σήμερα 2.000 περίπου τυφλοί.

Είναι άνθρωποι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, που δεν άφησαν την αναπηρία τους να γίνει εμπόδιο στη ζωή τους, παρά τις δυσκολίες που συναντούν. Αυτά τα άτομα δεν ζητούν την άγονη και στείρα ευσπλαχνία μας. Ούτε οίκτο. Αυτό το οποίο ζητούν είναι να βοηθηθούν από το κράτος για να γίνουν κι αυτοί ένας κρίκος στην ανθρώπινη αλυσίδα… Ζητούν τα αυτονόητα. Δικαιώματα ξεχασμένα σε συρτάρια, υλοποίηση συμβάσεων που το ίδιο το κυπριακό κράτος υπέγραψε. Ζητούν όλα όσα δικαιούνται. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Δυστυχώς, πολλά από τα δικαιώματα των ανθρώπων με οπτική ή οποιαδήποτε άλλη αναπηρία παραμένουν στα χαρτιά, εν έτει 2018. Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ΑμεΑ έχει κυρωθεί από το κυπριακό κράτος, ωστόσο πολύ λίγα έχουν γίνει προς την κατεύθυνση της υλοποίησής της.

Τις τελευταίες μέρες είχαμε δει να πραγματοποιείται μια πορεία που έγινε θεσμός. «Περπατώ – διεκδικώ με τους τυφλούς». Το «με» έχει ιδιαίτερη και βαρυσήμαντη σημασία. Οι τυφλοί είναι μέλη της κοινωνίας, δεν περιμένουν να διεκδικήσουμε εμείς για αυτά. Μαζί διεκδικούμε, μαζί απαιτούμε δικαιώματα τα οποία αδιαμφισβήτητα θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για συνανθρώπους μας με κάποια -οποιαδήποτε- αναπηρία.

Τα δικαιώματα αυτά είναι γνωστά. Χιλιοειπωμένα. Έφτασε η ώρα να πάρουν σάρκα και οστά. Ήρθε η ώρα να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της ισότητας, της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Η όποια δικαιολογία πλέον προβάλλεται δεν μπορεί παρά να είναι ένδειξη μη πολιτικής βούλησης για την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων.