«Τίποτε δεν έχει αξία, αν δεν έχει χρησιμότητα»

Της Μαρίνας Κουμάστα

Kατά την πρόσφατη επίσκεψη του ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ διάφορα τμήματα του νοσηλευτηρίου. Α’ Βοήθειες, Εντατική, σύσκεψη με τη διεύθυνση του νοσοκομείου… Άκουσα και παρατήρησα ανθρώπους-εργαζομένους.

Και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι προβλήματα και καταστάσεις που συχνά καταγγέλλονται, μα ύστερα από λίγο ξεχνιούνται.

Μέχρι τη δριμύτερη επανεμφάνισή τους… Το προσωπικό του νοσοκομείου ανταπέδιδε το χαιρετισμό του κ. Κυπριανού και της αντιπροσωπείας του κόμματος που τον συνόδευε με κούνημα των χεριών που έδειχνε την κατάσταση που επικρατεί, με σωρεία παράπονα και παρατηρήσεις.

Έλεγε και επαναλάμβανε τα προβλήματα, μαρτυρούσε τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργοδοτείται. Ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν είναι υγιές, δεν είναι ανθρώπινο, φιλικό και ασφαλές.

Πάμπολλες έρευνες έχουν θέσει κάτω από το μικροσκόπιό τους το εργασιακό περιβάλλον και πώς αυτό επιδρά στην παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα εργαζομένων.

Την ίδια ώρα, στην παγκόσμια βιβλιογραφία συναντά κανείς σωρεία αναφορών, στη βάση εμπεριστατωμένων μελετών, οι οποίες αναφέρονται στη σημασία που διαδραματίζει ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον στην παραγωγικότητα ολόκληρης της επιχείρησης και στο αντίκτυπο που αυτή έχει στους πελάτες της.

Είναι όμως τα νοσοκομεία επιχείρηση; Kαι αν ναι, πελάτες ποιοι είναι; Στη βάση των νέων δεδομένων που προκύπτουν με τη μεταρρύθμιση της Υγείας, τα κρατικά νοσηλευτήρια εισέρχονται σε μια περίοδο μετασχηματισμού της λειτουργίας τους σε περιβάλλον επιχείρησης.

Οι επιτυχημένες όμως επιχειρήσεις επενδύουν στους εργαζομένους τους, αφού γνωρίζουν πως ικανοποιημένος εργαζόμενος = ευχαριστημένος πελάτης. Μπροστά στον μεγάλο στόχο της αυτονόμησης ανακοινώθηκαν και ενσωματώθηκαν στη νομοθεσία κίνητρα για τους εργαζομένους.

Οικονομικά. Δεν είναι όμως μόνο το οικονομικό όφελος που αφήνει ικανοποιημένο έναν εργαζόμενο. Λειτουργούν άρτια οι κλινικές; Yπάρχει δομή; To προσωπικό αισθάνεται ασφαλές; Yπάρχει προστασία της σωματικής και ψυχικής του υγείας.

Eρωτήματα τα οποία τέθηκαν, συζητήθηκαν και ξανασυζητήθηκαν, ωστόσο πολύ λίγα βήματα έγιναν για να απαντηθούν. Υπάρχουν κενά. Μεγάλα και μικρά. Υπάρχουν ελλείψεις. Σοβαρές και λιγότερες σοβαρές.

Η επένδυση στους εργαζομένους των νοσοκομείων, ίσως να είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά που θα ανοίξουν την πόρτα σε ένα λειτουργικό και επιτυχημένο ΓεΣΥ. Η αυτονόμηση δεν μπορεί να είναι κούφια συνθηματολογία.

Για να πάρει σάρκα και οστά θα πρέπει να στηριχτεί από τους ανθρώπους που θα κληθούν να την εφαρμόσουν. Και αυτοί δεν είναι οι διευθυντάδες και οι μάνατζερ. Αλλά το ίδιο το προσωπικό, όποια θέση και αν κατέχει στην ιεραρχία.

Όπως είπε και ο Καρλ Μαρξ «τίποτε δεν μπορεί να έχει αξία, αν δεν έχει χρησιμότητα». Κι η αυτονόμηση των δημόσιων νοσηλευτηρίων δεν θα έχει αξία εάν η χρησιμότητά της δεν θα έχει αντίκτυπο στους εργαζομένους, συνεπακόλουθα και στους πελάτες, τους ασθενείς δηλαδή.