Β’ κατηγορίας…

Της Μαρίας Φράγκου

Πολυκατοικίες β’ κατηγορίας, έλεγε ένα δημοσίευμα χθες και το θέμα αφορούσε προσφυγικούς συνοικισμούς που αφήνονται στο έλεος της κρατικής αδιαφορίας. Το θέμα παμπάλαιο για τους δημοσιογράφους που παρακολουθούν συστηματικά ή αποσπασματικά τα θέματα προσφύγων στη Βουλή. Κι άμα για μας παμπάλαιο το θέμα, πόσω μάλλον για αυτούς που τους αφορά…

Οι πολυκατοικίες που στέγασαν και στεγάζουν τους πρόσφυγες, λοιπόν, επανέρχονται συνεχώς στην επικαιρότητα. Μία προσωρινότητα που διαρκεί τέσσερις δεκαετίες. Συνοικισμοί γερασμένοι, που στα χρόνια δημιουργίας τους στέγασαν τον πόνο και το δάκρυ του κάθε πρόσφυγα που άφησε το βιος του, τη ζωή του πίσω για να τρέξει να σωθεί. Και μετά τα αντίσκηνα, η μεταφορά στους συνοικισμούς -προσφυγικούς και αυτοστέγασης- ανάλογα. Κι εκεί πήραν οι πρόσφυγες ξανά το νήμα της ζωής. Εκεί, άλλοι, έφτιαξαν οικογένεια μιλώντας στα παιδιά τους για το αύριο που θα έρθει καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο και θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, θα βρεθούν ξανά στην άπλα της γειτονιάς τους και στην αύρα του χωριού τους, μακριά από τα ίδια και απαράλλακτα σπίτια του συνοικισμού. Και τα παιδιά τους μεγάλωσαν και έκαναν δικά τους παιδιά, με τις ίδιες ιστορίες να επαναλαμβάνονται, ντυμένες πλέον με την πίκρα του χρόνου που φεύγει και τις δυσκολίες ως αποτέλεσμα της ακαταλληλότητας των διαμερισμάτων που τους στεγάζουν.

Πόσες φορές αλήθεια οι συνοικισμοί δεν έγιναν θέματα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες ή κύριοι τίτλοι στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα; Πότε για τις ρωγμές που παρουσιάζουν, για την υγρασία που τους κτυπά αλύπητα, πότε για τους ανελκυστήρες, ανύπαρκτους ή με προβλήματα, για την ακαθαρσία που περιβάλλει τον γύρω χώρο τους…

Πολλές φορές, είναι η αλήθεια, γινόμαστε μάρτυρες αυτής της δημοσιότητας. Που δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν. Αρμόδιο ή αναρμόδιο. Και οι συνοικισμοί είναι μία από τις πολλές παραμέτρους του προβλήματος, που 43 χρόνια τώρα ταλανίζει τη ζωή μας.

Γιατί όπως συμβαίνει με τα κτίρια, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και με τους ανθρώπους. Νεκρούς ή ζωντανούς, που πρωταγωνιστούν, χωρίς να το θέλουν και χωρίς κανείς να τους ρωτήσει, σε αυτή την ιστορία.

Νεκροί και αγνοούμενοι… Η τραγική πτυχή του δίδυμου εγκλήματος του Ιούλη του ’74 σε βάρος του τόπου και του λαού μας. Νεκροί και αγνοούμενοι που τιμούμε και με σεβασμό στεκόμαστε απέναντι στη μνήμη τους. Όπως και οι εγκλωβισμένοι μας και όλοι οι παθόντες της κυπριακής τραγωδίας.

Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, να γίνουν β’ κατηγορίας οι άνθρωποί μας που πλήρωσαν και πληρώνουν με τη ζωή τους για να σωθεί ο τόπος. Ας μην τους θυμόμαστε κάθε καλοκαίρι για να πούμε λόγια που δεν συνάδουν με τα έργα. Λόγια που απέχουν από την αλήθεια, λόγια που δεν ταιριάζουν με τη θυσία ή το ήθος αυτών που τιμούμε.

Άμα τέσσερις δεκαετίες μετά και τα κτίρια που έγιναν και παραμένουν μάρτυρες της τραγωδίας αφέθηκαν και αφήνονται στο έλεος της αδιαφορίας των αρμοδίων, πώς να κοιτάξεις στα μάτια αυτούς που υποφέρουν από αυτή την αδιαφορία; Πώς να κοιτάξεις στα μάτια αυτούς που έζησαν και ζουν το δράμα τόσα χρόνια;

Ας μην δημιουργούμε, λοιπόν, πολίτες ή καταστάσεις β’ κατηγορίας, για να τις αναγάγουμε σε πρώτης, μόνο άμα οι μέρες και οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Κι ας ενώσουμε δυνάμεις για να δικαιώσουμε αυτούς τους ανθρώπους, για να δικαιώσουμε τον τόπο μας.