20ή Ιουλίου 1974. Η Κύπρος θρηνεί…

Της
Τέρψας Αγαθοκλέους Παπακώστα*

 

 

Ήταν μια αυγή αλλόκοτη και παράξενη. Δεν έμοιαζε με τις άλλες, που ξεπροβάλανε κρυφά μέσα από το γαλάζιο της θάλασσας, παρέα με τη λαμπερή παρουσία του ήλιου. Ήταν ένα πρωινό που έκρυβε το φως και τον ήλιο, λες και δεν ήταν Ιούλης, αλλά Γενάρης· με τις παραξενιές και το κρύο του. Η φύση δεν γαλήνευε. Αλλά αγρίευε τον νουν. Ο φόβος πρωτόγνωρος, κατακυρίευε την ψυχή και όλο το σύμπαν. Η Κερύνεια θρηνούσε. Τα χώματα της μικρής Κύπρου πατήθηκαν από τον Αττίλα.

Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Τα πολεμικά πλοία των Τούρκων ξεπρόβαλαν απειλητικά πίσω από την εκκλησία του «Αϊ-Γιώρκη» όπου ήταν κρυμμένα και όρμησαν προς τις ακτές της γραφικής Κερύνειας. Οι ορδές των βαρβάρων αποβίβαζαν μιλιούνια στρατιώτες, πάνοπλους και έτοιμους να κατασπαράξουν, όποια ζωή βρισκόταν στο διάβα τους. 40.000 Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και σταμάτησαν το χρόνο της. Αδίστακτα και παράνομα· ενάντια σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ευτυχώς που έγινε έγκαιρα γνωστό ότι οι Τούρκοι θα εισέβαλλαν στην Κύπρο από την Κερύνεια και έτσι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της πόλης και των περιχώρων πήρε κατατρομαγμένο και πικραμένο το δρόμο της προσφυγιάς, προτού εισβάλουν οι βάρβαροι.

Ο τουρκικός στρατός, ενισχυόμενος από την τουρκική αεροπορία, έφθασε ανενόχλητος έως τη Λευκωσία και τα περίχωρά της. Η αντίσταση των Ελληνοκυπρίων, εάν εξαιρέσουμε την περιοχή του Αγίου Ιλαρίωνα, όπου οι καταδρομείς μας αντιστάθηκαν παλικαρίσια, υπήρξε πενιχρή. Το νησί της Αφροδίτης δεν διέθετε τον επαρκή οπλισμό. Μέσα σε λίγες μέρες, οι Τούρκοι έφθασαν έως την Αμμόχωστο, διαλύοντας κάθε ελληνικό σημάδι και τουρκοποιώντας κάθε γωνιά της κατεχόμενης Κύπρου. 200 περίπου χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους, 4.000 υπήρξαν οι νεκροί και 1.619 οι δηλωμένοι αγνοούμενοι. Περιουσίες καταστράφηκαν ολοσχερώς, γυναίκες βιάστηκαν, έγκυες ξεκοιλιάστηκαν, άνθρωποι στάλθηκαν στις φυλακές της Τουρκίας, βασανίστηκαν βάναυσα και πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ. Αυτός ήταν ο απολογισμός κατά τα άλλα «της ειρηνικής επέμβασης», όπως ισχυρίστηκε ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπουλέτ Ετζεβίτ.

Από τότε πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια. Οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού στη βάση της διζωνικής διακοινοτικής ομοσπονδίας, καλά κρατούν. Οι πλείστοι των Ελληνοκυπρίων επιθυμούν τη λύση, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι επίσης. Η λύση όμως φαίνεται να είναι μακριά. Εάν ποτέ θα έλθει σ’ αυτό τον τόπο, κανείς δεν γνωρίζει. Τη βιώσιμη λύση την κρατά σφικτά ο Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν. Εκείνος ανοίγει τη στρόφιγγα, όποτε επιθυμεί και όπως τον συμφέρει, διαμηνύοντας παντού ότι θα τουρκοποιήσει το Βαρώσι, θα εκμεταλλευτεί το φυσικό αέριο της Κύπρου και θα αυξήσει το 37% του κυπριακού εδάφους, το οποίο κατέχει η Τουρκία σήμερα. Με άλλα λόγια μάς ανακοινώνει ότι η Κύπρος ανήκε στο παρελθόν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επομένως ανήκει και σήμερα στη Νεο-Οθωμανική Αυτοκρατορία του καινούργιου σουλτάνου!

Εκείνος ο Ιούλης δεν υπήρξε ποτέ ο θερμός μήνας του καλοκαιριού, που τρέλαινε την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με τους καύσωνες και την αφόρητη υγρασία του. Υπήρξε ένας μαύρος Ιούλης, που έσπειρε σε όλη τη Μεγαλόνησο τον ατελείωτο σπαραγμό της προσφυγιάς, τον ανελέητο καημό της σκλαβιάς και της ανασφάλειας. Μες στα κατάβαθα του νου και της καρδιάς κάθε Ελληνοκύπριου δεν έπαψε να κρύβεται από τον Ιούλιο του 1974 το εξής ερώτημα. «Άραγε θα την πάρουν όλη την Κύπρο μια μέρα οι Τούρκοι;»

*Εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Άρτα