Ανδρέας Αραούζος: Ένα έργο για το αίνιγμα της ύπαρξης μέσα στο ίδιο το δωμάτιό μας

Με αφορμή …την παράσταση Κρεβάτι από Ψευδάργυρο του Ντέιβιντ Χέαρ που ανεβάζει η ΕΘΑΛ, ο σκηνοθέτης Ανδρέας Αραούζος μιλάει στον Ορίζοντα:

«Τι είναι αυτό που σας έχει ελκύσει στη γραφή του Ντέιβιντ Χέαρ; Τον θεωρώ τον απόλυτα σύγχρονο θεατρικό συγγραφέα. Βρίσκω μια «μετεξέλιξη», αν τολμήσω να το πω, από τον Πίντερ, στο ότι το δράμα ολοκληρώνεται μέσα στο μυαλό σου. Σου αφήνει τα κενά της ουσίας και της σημασίας (ή όχι) να τα συμπληρώσεις μόνος, στο μυαλό σου, χρησιμοποιώντας τα δικά σου βιώματα και τα δικά σου χρώματα. Δεν μένει μόνο στο «ανείπωτο» (όπως την υπέροχη πιντερική παύση) για τη γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ ηρώων, αλλά προχωρεί σε μια συνειρμική μικρολογία (ίσως και φαινομενικά ασυνάρτητη), η οποία φανερώνει τόσα πολλά για τη διάθεση και για τη στιγμή. Και το πιο ερεθιστικό είναι η γλώσσα επικοινωνίας που υποσυνείδητα ενεργοποιείται μεταξύ συγγραφέα και θεατή. Θα το παραδεχτώ, δεν λειτουργεί για όλους τους θεατές ο Χέαρ. Αλλά για εκείνους όπου η «επικοινωνία» είναι επιτυχής, υπάρχει μια αίσθηση συγκίνησης την οποία, προσωπικά, πάντα θα αναζητώ στο θέατρο.

Από την τεράστια γκάμα έργων του, γιατί διαλέξατε αυτό; Από τις πρώτες σελίδες με είχε κερδίσει ο διάλογός του. Το θέμα του εθισμού είναι, σαφώς, τρομερά σύγχρονο και αφορά όλους μας, όμως αυτό που με «άρπαξε» ήταν οι ανταλλαγές μεταξύ προσώπων, οι άλυτες σχέσεις, οι μυρωδιές των συνειρμών μας, η διασταύρωση νατουραλισμού και σουρεαλισμού, το αίνιγμα της ύπαρξης μέσα στο ίδιο το δωμάτιό μας.

Πόσο εύκολη ήταν η διαδικασία μετάφρασης ενός τέτοιου έργου; Δεν με δυσκόλεψε η μετάφραση. Είναι απόλαυση να ασχολείσαι με τη φυσικότητα των διαλόγων του Χέαρ και, ταυτόχρονα, να γεύεσαι την υπαρξιακή ευφυία που χαρακτηρίζει τους ήρωές του. Η κατανόηση των υπόγειων διαλόγων είναι που θέλει περισσότερη δουλειά και κάναμε σημαντική και ατέλειωτη ανάλυση με τους ηθοποιούς.

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για ένα έργο με θέμα τους εθισμούς, όλων των λογιών, ουσιών, αλκοόλ, εξουσίας; Δεν είναι συμπέρασμα, είναι ακριβώς η υπόθεση του έργου ή ακόμα ο πρόλογος. Ξεκινώντας με ένα σκληρό debate για τον αλκοολισμό, και γενικότερα τον εθισμό, ο θεατής αρχίζει να αναρωτιέται τι σημαίνει «θεραπεία»… Εκτός αυτού, αναλύεται η ελεύθερη αγορά (ακόμα και η εξέλιξη από Μαρξισμό σε Καπιταλισμό) και ύπουλα παραλληλίζεται με το «σύστημα» της Αγάπης. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί με συνεπαίρνει;

Στην προώθηση του έργου βλέπω το ερώτημα «και ποιος θέλει να θεραπευτεί από την επιθυμία;» Πώς ορίζετε την επιθυμία; Πότε η επιθυμία γίνεται εθισμός; Εσείς τι απαντάτε στο ερώτημα; Βλέπω την επιθυμία ως ζωή, αίσθηση της ζωής, απαρχή απόλαυσης. Το ερώτημα που τίθεται είναι ένα που πονάει πολύ. Γιατί αν απαλλαγείς από την επιθυμία, κατά τη γνώμη μου, τότε αρχίζει να μυρίζει ένα τέλος -ένα τέλος που δεν το θέλω, τουλάχιστον . Ο εθισμός είναι μια λεπτή γραμμή που την καθορίζει ο ‘Έλεγχος (με Ε κεφαλαίο) που έχουμε επάνω στις επιθυμίες μας. Το να περάσεις αυτή τη γραμμή είναι σκληρό και επικίνδυνο.

Ποια είναι η σκηνοθετική σας προσέγγιση; Το αντιμετωπίσατε ως ένα έργο ρεαλιστικό ή μήπως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι διαδραματίζεται σε μια δυστοπική κοινωνία; Ρεαλισμός σίγουρα, αλλά με ενέσεις ονείρου, συνειρμού και οργασμού. Η αντίφαση που δημιουργείται με το να αντιστέκεσαι στο μηδενισμό! Σίγουρα το έργο εμπεριέχει την κοινωνία στον άνθρωπο και τον άνθρωπο στην κοινωνία, ταυτόχρονα».

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Μετάφραση, Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος, Σκηνικά και κουστούμια: Γιώργος Γιάννου, Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κολιάς, Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης.

Πρωταγωνιστούν: Βαρνάβας Κυριαζής, Βασίλης Χαραλάμπους και Νίκη Δραγούμη.

Τεχνοχώρος ΕΘΑΛ: Πρεμιέρα: 24 Οκτωβρίου 2018, στις 8.30 μ.μ.

Παραστάσεις: Kάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 8.30 μ.μ. και Κυριακή στις 6.30 μ.μ.