48 χρόνια είναι πολλά για να κρατήσουν εκείνη την τριανταφυλλιά

Της Ελένης Κωνσταντίνου

 

 

Τέτοια εποχή κάθε χρόνο μαυρίζει η καρδιά. Μαύρες ημέρες μα οι ψυχές ακόμη πιο κατάμαυρες. Όλοι αυτοί οι αδικαίωτοι που η θυσία τους εδώ και 48 χρόνια παραμένει μάταια αφού ζούμε σε μισή πατρίδα. Όλοι αυτοί οι αδικαίωτοι που ενώ έδωσαν τη ζωή τους προς υπεράσπιση της δημοκρατίας και της νομιμότητας στον τόπο μας, βλέπουμε ότι κάποιοι ξεχνούν και αντί να καλεστούν οι υπαίτιοι να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν, λαμβάνουν ακόμη και αξιώματα. Λένε πως λαός που ξεχνά είναι καταδικασμένος και όπως φαίνεται δεν έχουν και άδικο. Γιατί η κοντή μνήμη φέρνει και νέα λάθη που δυστυχώς δεν σηκώνει άλλα στις πλάτες του αυτός ο δύσμοιρος ο τόπος. Και αν σήμερα ακόμη ζούνε αυτοί που έζησαν στο πετσί τους τα γεγονότα του 1974 από το προδοτικό πραξικόπημα μέχρι και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, αύριο όταν χαθούνε ποιος θα θυμάται; Ποιος θα λησμονεί τις θάλασσες της Αμμοχώστου και το λιμάνι της Κερύνειας; Ποιος θα θυμάται πόσο αλλιώτικα ήταν όταν οι άνθρωποι ζούσαν μονοιασμένοι; Όταν ο Χασάν και ο Χαμπής γελούσαν και έκλαιγαν παρέα;

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος εχθρός και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που αφήνουν τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές να περνούν. Ο χρόνος «θάβει» το Κυπριακό και ξεθωριάζει και αυτό το «Δεν ξεχνώ» με το οποίο μεγαλώσαμε πάνω στα μαθητικά τετράδια.

Ο χρόνος εργάζεται υπέρ της διχοτόμησης του νησιού μας, σύμμαχος όλων εκείνων που αντί να εργάζονται για την ειρήνη και την επανένωση στον τόπο μας βάζουν πάνω από όλα τα συμφέροντά τους. Σύμμαχος όλων εκείνων που έκτισαν πολιτικές καριέρες με συνθήματα όπως «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», αλλά που στην πραγματικότητα το μόνο σύνορο που γνωρίζουν είναι μέχρι το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου.

Η ανάγκη λύσης του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ, με πολιτική ισότητα είναι ορατή όσο ποτέ άλλοτε. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει, μα ούτε και άλλος χρόνος.

Έστω και με δανεική μνήμη υπάρχει ακόμη η σπίθα της ελπίδας ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Διάβασα πριν λίγες μέρες ότι τα πουλιά δεν αναγνωρίζουν διαχωριστικές γραμμές, ούτε και τα νερά, μόνο οι άνθρωποι ζούνε σε μισή πατρίδα. Μόνο οι άνθρωποι δεν μπορούν να σμίξουν σε αυτό τον τόπο. Και δυστυχώς χρόνο με το χρόνο χάνεται και κάποιος που ήταν ταγμένος σε αυτή την επανένωση, πάνε λιγοστεύουν οι άοκνοι υπερασπιστές της ειρήνης ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος.

Σε ποια πατρίδα άραγε χρειάζεται να δείξεις επίσημο έγγραφο για να μπορέσεις να διαβείς; Όχι μία, αλλά δύο φορές στο πήγαινε και άλλες δύο στο έλα.

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της κυρίας Μαρίας βλέποντας τη θάλασσα του Ξερού πριν λίγες μέρες. Το ‘χε καημό να πάει να δει το σπίτι της, έστω και αν οι πολύ δικοί της άνθρωποι δεν πήγαιναν μαζί της, βρήκε τον τρόπο και πήγε-πήγαμε. Και αναγνώρισε το δρόμο που μεγάλωσε και το σπίτι που έζησε λίγα μα καλά χρόνια, πριν βρεθεί σε έναν προσφυγικό συνοικισμό. Και είδε και τους ένοικους που διαμένουν εκεί προσωρινά, μα την τριανταφυλλιά της δεν την είδε. 48 χρόνια είναι πολλά για να μπορέσουν να την κρατήσουν στη ζωή… την όμορφη εκείνη τριανταφυλλιά.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy