Ποιήματα στον Ορίζοντα: Παύλος Ανδρέου, Tutku Tugyan, Γαβριέλλα Παναγή, Λάμπρος Πολυβίου

Σημεία κοινού/ Ορίζοντας/ Νεφέλη Κεντώνη, Η ευθραυστότητα της γλώσσας, 2020, Ψηφιακό βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, 4 ́22

Οι “νεότεροι” ποιητές και ποιήτριες στον Ορίζοντα 

Διεθνής διάσκεψη

«Διχοτομημένη ετικέτα αναγνώρισης»

ταξιδιώτες προσγείωσαν

γειτονικές ματιές

κλιματιστικά ξεφύσησαν

Η αποσκευή δεν παραλήφθηκε

Σάρωσε μνήμες ο ιμάντας

Παύλος Ανδρέου

 

Ilk ve son

hayat tek bir gündüzdür

ellerimin arasında dünya

kilden yuvasına sürünür

 

gece gene ölümdür

toprağından ördüğüm hırka

ilmek ilmek geri yürür

Tutku Tugyan

Η πρώτη και η τελευταία

η ζωή είναι μια μοναδική μέρα

ο πλανήτης ανάμεσα στα δικά μου χέρια

έρπει στην πήλινη φωλιά

 

η νύχτα είναι πάλι θάνατος

η ζακέτα που έπλεκα από το χώμα

πάει πίσω θηλιά θηλιά

Τουτκού Τουγϊάν

Απόδοση:Λάλε Άλατλι

 

Ζητείται ελπίς

Μεσάνυχτα

στον έρημο σταθμό

ώρα που τα τρένα σωπαίνουν

κι οι θύρες αλυσοδένονται

-απαγορεύεται η έξοδος-

Οι σκιές γεννιούνται

απ’ το λιγοστό φως που απέμεινε στις πυρωμένες ράγες

Αγκαλιασμένες με το φόβο

στριφογυρίζουν ανάμεσα στα βαγόνια

σ’ αυτά τα μεγάλα, άδεια βαγόνια.

 

Ερημιά.

 

Μονάχα ένας λύχνος έχει ξεχαστεί αναμμένος

στο βάθος του σιδηροδρόμου

ο θάνατος

δεν έχει κοιμηθεί ακόμα

μαινόμενος

σχεδιάζει την επόμενη διαδρομή του

ασύνορη

ατέρμονη

σαν ένα χρέος παλιό, καλά φυλαγμένο.

Η φλόγα τρεμοπαίζει επίμονα

Φοβάμαι

• Μη μιλάς

Θα ξημερώσει.

Γαβριέλλα Παναγή

 

 

Η εγκατάλειψη της γάτας

Απ´τον Βορρά της ξεχασμένης γης,

πήρε τον πύρινο δρόμο της επιστροφής.

Τους γήλοφους που ορθώθηκαν μπροστά της, είτε σαν Άλπεις, είτε σαν Άνδεις

δεν τόλμησε ποτέ να προκαλέσει. Στον έρημο κόρφο της τα τρία φιλάσθενα παιδιά της.

Μες στο μυαλό καθώς επέστρεφε, βολόδερνε η εικόνα του πρώτου καταφύγιου.

Μέχρι το πρώτο σκαλί της πόρτας να αγγίξει,

ρημάχτηκε μέσα στα άφυτα προάστια,

δυνάστευσε το φυραμένο σώμα της για χάριν των καρπών της,

διέρρηξε της πένθιμης άνοιξης τον μαρασμό,

από ακίνητα ματόκλαδα προκλητικά αγνοήθηκε,

ώσπου και πάτησε το κρύο σκυρόδεμα της γνώριμης μεταλλικής εισόδου.

 

Εκεί, με στόμφο ευπρεπίστηκε,

απέταξε από πάνω της τον θρόμβο της αιώνιας οργής ,

έδωσε στα γατιά της τρεις τελευταίους ασπασμούς

και χάθηκε μες τις αδιόρατες κακοτοπιές.

 

Κι έτσι η σύμπνοια του πεπρωμένου και του θρήνου

κατέδειξαν το εξαγιασμένο προφανές:

της εγκατάλειψης το ασήκωτο βάρος,

πάντα σ´ εσένα θα επιστρέφει

Λάμπρος Πολυβίου

Με αφορμή τη μέρα ποίησης ρίχνουμε ποιήματα στον Ορίζοντα, σε όλες τις στήλες του, χωρίς φτιασίδια, δεν τα χρειάζεται η ποίηση, όπως δεν χρειάζεται και αφορμή, η αλήθεια να λέγεται. Καινούργια ποιήματα των ποιητών που συμμετείχαν στην ανθολογία νέων ποιητών Οι νεότεροι- Κύπριοι ποιητές & ποιήτριες • 1981-2001,  Εκδόσεις Αρμίδα, 2020 σε ανθολόγηση – επιμέλεια της Αλεξάνδρας Ζαμπά.

Τα ποιήματα πλαισιώνουν έργα από την έκθεση Αναζητώντας ρίζες, σε επιμέλεια Ιουλίτας Τουμαζή που παρουσιάζεται μέχρι 27 Μαρτίου στο NiMAC (Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας). Η έκθεση συγκεντρώνει δεκαοκτώ καλλιτέχνες που γεννήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1990, οι οποίοι «εξερευνούν την  έννοια της διαμόρφωσης ταυτότητας, εν μέσω μιας κρίσης ταυτότητας που επικρατεί τόσο στην Κύπρο, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.»

Θα συνεχίσουν τα ποιήματα στον Ορίζοντα, να συνεχίσει η ποίηση στον κόσμο, στην καθημερινότητα μας, στον ορίζοντά μας.