Ποιήματα στον Ορίζοντα: Αλεξία Βίκτωρος, Σταυρούλα Μπίου, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Άννα Ιωαννίδου

Παραθυρα/ Ορίζοντας/ ∆έσποινα Πετρίδου, Dough Fringe 2, 2020, Zύμη μαγιάς, νήμα, μέταλλο,200 x 120 x 3 εκ

Οι “νεότεροι” ποιητές και ποιήτριες στον Ορίζοντα 

Ένας Βιβλικός Άντρας 

Αν έστω κι ένας άνθρωπος,

πιστέψει στον Θεό,

τότε σίγουρα αυτός υπάρχει-

περισσότερο κοινά

απ ‘όσο νομίζαμε.

 

Τούτο το ψέμα όμως,

που επιθυμήσαμε

και τελικά βρήκαμε-

διότι ποιος δε θα ‘βρισκε;-

είναι η συνοδεία του

και το ύψος του ως γυναίκα που θα ‘ταν.

 

Μα υπάρχει… Υπάρχει μου είπαν.

 

Κι είναι κι αυτός

αδύναμος.

Σαν ανελέητη γύμνια

με μισό πέπλο-

σαν να το ‘δα μισό εκεί που καθόμουν-

με ένα βαρύ τόξο,

περισσότερο δέρμα

παρά κόκαλο

δικό μας.

Δικός μας.

 

Αν μας ξεστομίσει κάποιος,

τούτο το θαύμα

και δεν το πιστέψουμε,

δεν το δούμε,

τότε σίγουρα υπάρχει,

τουλάχιστον,

ένας άντρας,

που δεν τόλμησε να ξεστομίσει τον εαυτό του.

 

Ορκίζομαι. Σε είδα να κλαις, προδωμένος.

Αλεξία Βίκτωρος 

 

Γη, 2020 μ.Χ.

‒γραφείο κάποιου ποιητή‒

Κάποτε θα πέθαιναν κι αυτές

σε τέτοιες ανούσιες ‒για μας‒ εποχές.

Δεν υπάρχει τέλος οδυνηρότερο.

Των λέξεων το τέλος

των λέξεων ο θάνατος

κι ο αθάνατος θάνατος.

Κανένα γράμμα

(ούτε το Α)

κανένας συνδυασμός φθόγγων

(ούτε καν το Αχ).

Μοναξιά

αλόγιστη πια αγκαλιά.

Ο κόσμος;

Ο έρωτας;

Ο άνθρωπος;

Εγώ;

Ω, γαιώδη εσύ Άτλαντα,

στους πόσους καημούς λυγάς;

Κι εσύ, άσπλαχνε πατέρα Ζευς,

γιατί χασκογελάς;

 

Ο θάνατος των λέξεων

 

θάνατός μου

θάνατός σου

θάνατός μας.

Σταυρούλα Μπίου

 

Η έκλειψη του Κρόνου

Απόψε μάς βλέπουν οι άνθρωποι στη Γη

θαυμάζουν τον υπέρλαμπρο χορό μας

μας έχουν πει: «της Βηθλεέμ αστέρι»

φωτίζουμε εις διπλούν

κι ας μην είμαστε καν αστέρια.

 

Τώρα εκλείπω

είμαι από πίσω του

ο δακτύλιOς που βλέπετε δεν είν’ δικός του

είναι δικό μου επίτευγμα.

 

Τώρα εκλείπω

όπως όταν κάθεται μπροστά σου ο πιο ψηλός

κι εσύ δεν μπορείς να βλέπεις.

 

Μα τι φταίει ο Δίας;

Θυμώνω με μένα που επέτρεψα

να βρεθώ πάλι στη σκιά του.

 

Έχει υπάρξει μια παρανόηση από καταβολής κόσμου:

ο δακτύλιΟς μου

δεν είναι δακτυλίδι, δεν είναι κΟρώνα

είναι κουλουριασμένΟ φίδι

πανέτοιμΟ να τυλιχθεί

γύρω από το λαιμό του.

 

Όρμα Ορμέμφυτη Οχιά.

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

 

Άτιτλο

Μ’ αρέσει όταν
βρέχει,

σαν όλα τότε να γίνονται λίγο πιο ανθρώπινα.
Οι κουρασμένοι των δρόμων τρέχουν για λίγη ζεστασιά
την ίδια ώρα που
κάποιοι πίσω απ’ τα παράθυρα
ήδη αγκαλιάζονται.

Ποιος μπορεί να αντιταχθεί σ’ αυτό που ρέει;

Ο ζητιάνος εκεί στην άκρη,
ζεσταίνει πάντα μια πλατεία
κι ένα παιδί αφήνει τ’ όνειρο να κυλήσει
φτιάχνοντας μια βαρκούλα…

Μ’ αρέσει όταν
βρέχομαι.

Άννα Ιωαννίδου

Με αφορμή τη μέρα ποίησης ρίχνουμε ποιήματα στον Ορίζοντα, σε όλες τις στήλες του, χωρίς φτιασίδια, δεν τα χρειάζεται η ποίηση, όπως δεν χρειάζεται και αφορμή, η αλήθεια να λέγεται. Καινούργια ποιήματα των ποιητών που συμμετείχαν στην ανθολογία νέων ποιητών Οι νεότεροι- Κύπριοι ποιητές & ποιήτριες • 1981-2001,  Εκδόσεις Αρμίδα, 2020 σε ανθολόγηση – επιμέλεια της Αλεξάνδρας Ζαμπά.

Τα ποιήματα πλαισιώνουν έργα από την έκθεση Αναζητώντας ρίζες, σε επιμέλεια Ιουλίτας Τουμαζή που παρουσιάζεται μέχρι 27 Μαρτίου στο NiMAC (Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας). Η έκθεση συγκεντρώνει δεκαοκτώ καλλιτέχνες που γεννήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1990, οι οποίοι «εξερευνούν την  έννοια της διαμόρφωσης ταυτότητας, εν μέσω μιας κρίσης ταυτότητας που επικρατεί τόσο στην Κύπρο, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.»

Θα συνεχίσουν τα ποιήματα στον Ορίζοντα, να συνεχίσει η ποίηση στον κόσμο, στην καθημερινότητα μας, στον ορίζοντά μας.