Εικαστικές δημιουργίες στο κτίριο του ΘΟΚ

Με αφορμή/ Ορίζοντας

Με αφορμή την παραλαβή από τον ΘΟΚ των δύο εικαστικών δημιουργίων που επελέγησαν κατόπιν ανοιχτού διαγωνισμού, υλοποιώντας τις πρόνοιες της νομοθεσίας Περί του Ελάχιστου Υποχρεωτικού Ποσοστού Εμπλουτισμού των Δημόσιων Κτιρίων με Έργα Τέχνης θα παραθέσουμε τα επεξηγηματικά  κείμενα των δημιουργών, τα οποία συνοδεύουν τα έργα:

«Η γλυπτική εγκατάσταση συνδέει στοιχεία της θεατρικής δράσης, όπως αυτά του λόγου και της μνήμης, αλλά και της σκηνής, μαζί με αυτά του κτιρίου που τη φιλοξενούν. Δίνει καταρχήν στον επισκέπτη το συναίσθημα της σχέσης μεταξύ πράγματος και θέσης. Ο θεατής από την είσοδό του στο κτίριο αντιλαμβάνεται την ύπαρξη μιας άλλης σκηνής. Αρχίζει να διακρίνει τα επιμέρους κομμάτια ενός γλυπτού, αρχίζοντας από το χέρι, τη χειραψία, που απλώνεται μπροστά του για να τον καλωσορίσει, να τον δεξιωθεί. Προσκαλείται να πλησιάσει και αντιλαμβάνεται ότι ακολουθούν πολλά άλλα γλυπτά, μέρη ενός σώματος. Οδηγείται να περιπλανηθεί στο χώρο, να επισκεφτεί τους ορόφους, ανακαλύπτοντας διαδοχικά κάτι άλλο, το άλλο αντικείμενο, την άλλη πλευρά του αντικειμένου. […] Ο Υποβολέας, ως ο άνθρωπος που υπενθυμίζει τις λέξεις στον ηθοποιό χωρίς ο ίδιος να εμφανίζεται (ο αφανής ήρωας), επιλέγεται ως πρωταγωνιστής. Συμβολίζει τη Μνημοσύνη. Είναι αυτός που ενώνει κρίκους, συντηρώντας την αλυσίδα γεγονότων και σχέσεων. Ένα μηχανισμό που υπενθυμίζει τις λέξεις προκειμένου ο ηθοποιός να μπορέσει να δανείσει το σώμα του στο κείμενο».

ΜΑΡΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ | ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ

Η Μνημοσύνη και ο Υποβολέας, εγώ είμαι το μνημείο (με την υποστήριξη του αρχιτέκτονα Σωκράτη Στρατή)

«Συνολικά στο έργο μου χρησιμοποιώ ως κύτταρα δόμησης πρωτογενείς διαχρονικές φόρμες –σφαίρα, κύβος, κώνος–, απαλλαγμένες από χρονική και τοπική καταγωγή ή πατρότητα. Πρωτογενή, ουδέτερα υλικά, όπως τσιμέντο, μέταλλο, άλλοτε γυαλί και μεταλλογενή πετρώματα και οξείδια, ή μέρη και θραύσματα αρχαιολογικών ευρημάτων, που έχουν ως στόχο να προσδιορίσουν την έννοια “επιστρώσεις του χρόνου”, της μνήμης. […] Η χρήση αυτών των υλικών μέσων είναι ενδόμυχα εμπειρική –έως υπαρξιακή–, αφορά όμως και τη σύνδεση διαχρονικών αξιών με νέους κώδικες του ρευστού χρόνου. […] Οι διαδοχικές του επιστρώσεις φαινομενικά κρύβουν προσωρινά το παρελθόν, απλώς υπό την εφήμερη λάμψη του τρέχοντος χρόνου: μεταμόρφωση, μεταποίηση ή ακόμα και παραποίηση της μορφής του. Ένα έντονο στοιχείο που το θέατρο αναπτύσσει σε όλες τις φάσεις στη διαδικασία της θεατρικής δημιουργίας· σαν ένα κλασικό κείμενο με αντοχές –εδώ ένα αρχαιολογικό εύρημα, μορφή γυναίκας–, σαν ερέθισμα και αναφορά, ή σαν γνώριμο εργαλείο ενεργοποίησης της συλλογικής μνήμης, που καλείται να εμποτιστεί με συμπτώματα και κώδικες του τρέχοντος χρόνου. Ζητούμενο: το τελικό αποτέλεσμα να απαλλαγεί από θεωρητικά στηρίγματα και παράπλευρες αναλύσεις, να ενταχτεί στην πόλη, να έρθει σε διάλογο με το αρχιτεκτονικό περιβάλλον, να αγγίξει τις αισθήσεις του θεατή».

ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΚΥΤΤΑΡΟ / Μετάλλαξη – Σκηνή Α του Θεόδουλου Γρηγορίου

Ο ΘΟΚ ανταποκρίθηκε αμέσως και υλοποίησε τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με τον Νόμο Περί του Ελάχιστου Υποχρεωτικού Ποσοστού Εμπλουτισμού των Δημόσιων Κτιρίων με Έργα Τέχνης.

Οι υπόλοιποι δημόσιοι φορείς πότε θα σταματήσουν να παρανομούν;