Ανοιχτός Ορίζοντα/ Ορίζοντας

Οι περιπέτειες του μικρού πολιτευτή

Ένας πολύ καλός φίλος μου, είπε μου (με αγάπη):  “πρόσεχε μη μαυρίσεις την καρδιά σου, κάν’ το για την εμπειρία.” Τζαι αναγκαστικά, απάντησα του πως αν είναι για την εμπειρία θα ήταν πιο χρήσιμο να κάνω bungee jumping.

Κάποια πράγματα δεν πρέπει να γίνονται ούτε ως εμπειρία, ούτε ως παρακαταθήκη για τη δεύτερη φορά. Πρέπει να γίνονται σαν να είναι η τελευταία σου ευκαιρία να καταφέρεις κάτι. Σαν να κρέμεται η μοίρα του κόσμου που πάνω σου. Μόνον έτσι μπορείς να διατηρήσεις το χαμόγελο σου ανοικτό. Τζαι να αντέξεις.

Χαμογελώ τζαι προσπαθώ να τους πείσω να παν στην κάλπη. Οι εκλογές εν σαν τον καλό λόγο στην Ανάσταση. Εν να συμβεί ακόμα τζι αν εσύ κάτσεις σπίτι σου. Αν δεν δκιαλέξεις εσύ, εν να δκιαλέξει κάποιος άλλος για σένα. Εν καλά έτσι;

Να αντέξεις να βλέπεις τις ταμπέλες με τα αυτάρεσκα χαμόγελα τζαι τα ακριβά κοστούμια. Να αντέξεις τα γκρίζα σπίθκια που εν χρεωμένα στην τράπεζα, τους ανθρώπους που εν αντέχουν άλλο γιατί εν 70 χρονών τζαι ξέρουν πως το κράτος απλά τους ανέχεται ώσπου να πεθάνουν τζαι να μεν κάμνουν άλλη φασαρία. Να αντέξεις να ακούεις τα κανάλια να διαφημίζουν την ευκαιρία για μια νέα βουλή, αλλά στα πάνελ να φιλοξενούν μόνο τους δεινόσαυρους.

Εγνώρισα μιαν κοπέλλα 18 χρονών που δεν ήξερε πως έσιει δικαίωμα ψήφου. Εν της το είπεν κανένας. Πάει νυκτερινό σχολείο γιατί έσιει μωρόν εφτά μηνών. Ένα μωρό που έσιει μωρό δικό του. Που θα έπρεπε να προλάβει να ζήσει τη ζωή της πριν φέρει στον κόσμο μιαν άλλη. Εν της το είπεν κανένας.

Εγνώρισα τζαι ένα κουρέα 21 χρονών που μου είπε πως εν χαρούμενος με τη ζωή του. Εν τον κόφτει για τις εκλογές. Εν ασχολείται. Κάμνει όνειρα για το μέλλον του. Πόσα πιάνεις, λέω του; Οκτακόσια μικτά το μήνα. Τι να του πω; Ότι με 800 τα όνειρα σου εν θα αντέξουν ως το πρωί;

Χαμογελώ τζαι προσπαθώ να τους πείσω να παν στην κάλπη. Οι εκλογές εν σαν τον καλό λόγο στην Ανάσταση. Εν να συμβεί ακόμα τζι αν εσύ κάτσεις σπίτι σου. Αν δεν δκιαλέξεις εσύ, εν να δκιαλέξει κάποιος άλλος για σένα. Εν καλά έτσι; Πρέπει να σπάσουμεν τον κύκλο. Να πιστέψουμεν πως γίνεται. Προφητεία αυτοεκπληρούμενη.

Ως τα σήμερα είμαι χαρούμενος που όπου πάω λεν μου πως δεν μοιάζω για υποψήφιος. Μια κυρία μάλιστα συγκινημένη, είπε μου πως εν πολλά χαρούμενη που εδώσαν του Αντρου του Κυπριανού έτσι όμορφον μυστικόν αστυνομικόν να τον εγλέπει (είχα πάει στη συνάντηση με τη μοτόρα).  Τζαι ένας άλλος όταν εμπήκα στο καφενείον του με την μαντήλα που φορώ για τον ήλιο εσηκώθηκεν τζαι έδωσεν μου τη τσάντα για το delivery τζαι είπε μου “first day at work my friend?” Αρέσκει μου που δεν άρχισα να μοιάζω με υποψήφιο. Νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Νιώθω πως δεν με εξήχασα κάπου στο δρόμο.

Σκέφτουμαι τα τούτα ούλλα στον αυτοκινητόδρομο. Ζύγι, Σκαρίνου, Κακορατζιά, Αλάμπρα. Τηλέφωνο στη γυναίκα μου. Αγάπη μου όλα καλά; Η Χαρά κοιμήθηκε; «Αχ καημένε μπαμπά. Εγώ έξι χρονών πρόεδρος της τάξης κι εσύ σαράντα, σκέτος υποψήφιος.» Έτσι μου είπε. Φτάνω σπίτι. Η κόρη μου χαμογελά στον ύπνο της.  Τούτον το χαμόγελο να κρατήσουμε ζωντανό εν να φωτίσει ο κόσμος ούλλος.

Παναγιώτης Λάρκου, Υποψήφιος βουλευτής ΑΚΕΛ Λεμεσού

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy