Σημεία Κοινού/Ορίζοντας
Τοπίο σε «έρημη χώρα»
Σ. Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, από το Θέατρο Αντίλογος
Είναι γνωστές οι άτεγκτες απόψεις μου για τον μαχητικά κοινωνικό ρόλο του θεάτρου, από αρχαιοτάτων χρόνων, (Έλληνες τραγικοί, Αριστοφάνης), ως τις μέρες μας, με τον Γκόγκολ, τον Μπρεχτ, τον Μίλλερ, τον Πίντερ, τον Καμπανέλλη κ.α. Στην πορεία μου στο θέατρο αυτούς υπηρέτησα “μονόχνωτα” και με φανατισμό.
Λοιπόν, τώρα, ένας ευφυέστατος νέος σκηνοθέτης, ο Κώστας Σιλβέστρος, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το πιο αντιπροσωπευτικό κείμενο του Θεάτρου του Παράλογου, το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ, για να μιλήσει για την Κύπρο, τους ανθρώπους της, τα βάσανα και τις αυταπάτες τους τα τελευταία 50 και περισσότερα χρόνια.
Χρησιμοποίησε ένα έργο του Παράλογου για να μιλήσει λογικά και διαλεκτικά για την πραγματικότητα του τόπου μας. Εκπληκτικό το μείγμα και με μαγικό τρόπο δομημένο. Η γλώσσα των ηρώων οι δυο κύριες διάλεκτοι της Κύπρου. Οι ήρωες φέρουν τα ορίτζιναλ ονόματα του έργου του Μπέκετ, αλλά σταδιακά δραπετεύουν από το μεταφυσικό τοπίο του Ιρλανδού συγγραφέα και γίνονται αληθινοί και γήινοι Κυπραίοι. Με τις χάρες, τα κουσούρια και τις μιζέριες τους.
Δυο εκπληκτικοί ηθοποιοί, ο Ε/Κ ψηλέας Γιώργος Κυριάκου και ο χαμηλότερος κατά ένα κεφάλι Τ/Κ Ιζέλ Σεϊλανί. Δυο πραγματικοί θαυματοποιοί. Που χρησιμοποιούν υπέροχα τους ήχους και τις συνηχήσεις της τοπολαλιάς, το οικείο σε όλους μας βρισίδι του δρόμου και στις δυο διαλέκτους, που χορεύουν, τραγουδούν λαϊκά τραγούδια των δυο κοινοτήτων και αποκοιμιούνται με τα παραδοσιακά νανουρίσματα του τόπου μας…
Τι τέλειο στη λιτότητα του το σκηνικό (Θέλμα Κασουλίδου). Ένα δεντράκι, μια ιτιά κλαίουσα, φυτρώνει στη γη, μεγαλώνει και αναζητά φως και αέρα τρυπώντας τη στέγη μιας σκοπιάς στην Πράσινη Γραμμή, κάπου ξανάδα αυτή την εικόνα. Πιθανόν πίσω από τις οχυρώσεις του σουβλατζίδικου “Μπερλίν”.
Η όλη παράσταση διαδραματίζεται στην ταράτσα του Σπιτιού της Συνεργασίας, στη Νεκρή Ζώνη, απέναντι από το Λήδρα Πάλας. Στη μια μεριά, σε 100 μέτρα, βουβά, τα Τ/Κ σπίτια πάνω στο τείχος, στην άλλη μεριά το ξενοδοχείο με τους στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών να κάνουν πάρτι, να πίνουν, να βρίζονται και να τραγουδούν.
Έφυγα από την παράσταση πλημμυρισμένος από συγκίνηση και σχεδόν κλαίοντας με λυγμούς. Και ως άνθρωπος, που ανάλωσα τη ζωή μου στο θέατρο, με πολλή, πολλή ζήλια.
Θέατρο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ με τον “Γκοντό” ανοίγετε δρόμο!
Χρίστος Ζάνος
Aκολουθήστε μας στο Google News
