Αµηχανία, αβεβαιότητα, ανασφάλεια ξηµερώνει για την Κύπρο και το Κυπριακό

• «Ευκαιρία» να υποµνήσουµε στη διεθνή κοινότητα πως η τραγωδία της Ουκρανίας συνεχίζεται επί 48 χρόνια στην Κύπρο
• Κανένας δεν βγαίνει αλώβητος από έναν πόλεµο, παρά µόνο τα κάθε λογής γεράκια που θρέφονται µε πόνο και δυστυχία

 

Της Νίκης Κουλέρµου

 

Όσο συνεχίζεται ο πόλεµος και δεν φαίνεται αχτίδα φωτός για διπλωµατική λύση στο Ουκρανικό, τόσο πιο πολύ βασανιζόµαστε από τα γιατί και τα πώς. Κυρίως όµως βασανιζόµαστε για το αύριο που ξηµερώνει για τον κόσµο όλο και τα παιδιά µας, για την ειρήνη και την ασφάλεια στον κόσµο και την επόµενη µέρα στο Κυπριακό.

Είναι προφανές πως οι εξελίξεις που δρομολογούνται στη διεθνή σκηνή θα επηρεάσουν πολυδιάστατα ένα ζήτημα, όπως το Κυπριακό, που μετρά ήδη δεκαετίες στην ατζέντα της διεθνούς κοινότητας, σε μια περίοδο μάλιστα ενός επικίνδυνου αδιεξόδου. Την επιτήδεια ουδετερότητα της Άγκυρας, για παράδειγμα, έχουν… χαιρετίσει τις τελευταίες μέρες τόσο ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Πίτερ Στάνο, όσο και ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλντενμπεργκ! Εξελίξεις σαν και αυτές κάνουν την απουσία στρατηγικής ανάλυσης των νέων δεδομένων και διαμόρφωσης σεναρίων για διαχείριση της κρίσης από πλευράς των κυβερνώντων, ιδιαίτερα ανησυχητική.

Υποβάλαµε λοιπόν το ερώτηµα «Ποια είναι η εκτίµησή σας για το πώς θα τελειώσει αυτή η καταστροφή από τη ρωσική εισβολή και τον πόλεµο στο έδαφος της Ουκρανίας και ποια εκτιµάτε ότι θα είναι η επόµενη µέρα για το Κυπριακό, αν έχουν αποτύχει και η διπλωµατία και το διεθνές σύστηµα ασφάλειας;» σε δύο πρώην διπλωµάτες: τον πρέσβη (ε.τ.) Ανδρέα Μαυρογιάννη και την τέως Υπουργό Εξωτερικών, Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή. Και οι δύο σηµειώνουν το αυτονόητο: Ότι για τη µικρή Κύπρο και το Κυπριακό ξηµερώνει µεγαλύτερη αβεβαιότητα και ανασφάλεια.

 

 

Ανδρέας Μαυρογιάννης: Αβεβαιότητα ενώπιον της διευρυνόµενης αναποτελεσµατικότητας και αναξιοπιστίας του διεθνούς συστήµατος

Οι συνέπειες του πολέµου και της καταστροφής είναι κατακλυσµιαίες για όλους και κανένας δεν βγαίνει αλώβητος, παρά µόνο τα κάθε λογής γεράκια που θρέφονται µε πόνο και δυστυχία. Η τραγωδία που εκτυλίσσεται ενώπιόν µας θα αφήσει βαθιές χαρακιές στον αιώνα µας, εκεί που όλοι θέλαµε να πιστεύουµε πως ο παραλογισµός του ολέθρου σταδιακά αντικαθίστατο από την επικράτηση της επιδίωξης της ειρήνης, της συνεργασίας και της αειφόρου ανάπτυξης.

Ο ουκρανικός πόλεµος εξαρθρώνει την αξιοπιστία του διεθνούς συστήµατος συλλογικής ασφάλειας υπό τον ΟΗΕ, που στηρίζεται στην απαγόρευση της απειλής ή της χρήσης βίας στις διεθνείς σχέσεις, το σεβασµό της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, της ειρηνικής επίλυσης των διεθνών διαφορών.

Η Ρωσία φέρει συντριπτική ευθύνη, είναι εν αδίκω από πλευράς διεθνούς δικαίου, είναι εγκληµατικές οι ενέργειές της επί του εδάφους, η απώλεια τόσων ζωών, η καταστροφή, η προσφυγοποίηση, η τραγωδία των ανθρώπων. Η καταδίκη της εισβολής της πρέπει να είναι απόλυτη, όσο και αν την συµπαθούµε και ευγνωµονούµε για τη στήριξη που διαχρονικά µας προσέφερε.

Το ουκρανικό καθεστώς από την άλλη δεν διακρίθηκε από ευαισθησία, δηµοκρατικότητα ή ακεραιότητα.

Το ΝΑΤΟ και οι δυτικές δυνάµεις φέρουν επίσης διαχρονικά βαριές ευθύνες στη συσσώρευση των συνθηκών και τον σπειροειδή των αρνητικών εξελίξεων. Τα αντίµετρα και οι κυρώσεις είναι δίκοπα εργαλεία, πιο πολύ τιµωρίας παρά αποτροπής.

∆εν υπάρχουν καλά σενάρια εξόδου από την ουκρανική κρίση.

Το λιγότερο κακό θα ήταν µια συνθηκολόγηση που να περιλαµβάνει την αποχώρηση των ρωσικών στρατευµάτων, το σεβασµό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας µε ταυτόχρονη δέσµευση της ∆ύσης για µη µετατροπή του εδάφους της σε νατοϊκό πεδίο δράσης και απαγκίστρωση δυνάµεων στην ανατολική Ευρώπη. Είναι ο µόνος εφικτός συµβιβασµός ανάµεσα στην κυριαρχία και τον γεωπολιτικό πραγµατισµό, όπως τον έχουµε δει για παράδειγµα στην περίπτωση της Αυστρίας. Ιδιαίτερα µάλιστα αφού διακρίνει ανάµεσα στις βορειοατλαντικές δοµές και την Ευρωπαϊκή Ένωση και µπορεί να επαναφέρει τη λογική της «Ευρώπης από τη Βρέστη στο Βλαδιβοστόκ», στην οποία χωρεί ως σηµαντικός εταίρος και η Ρωσία, και δοµές πολλαπλής γεωµετρίας και σεβασµό των συνόρων.

Το χείριστο σενάριο είναι η συνέχιση των εχθροπραξιών και η µοιραία αναµενόµενη επικράτηση της Ρωσίας, η οποία θα οδηγήσει σε µία ακατάσχετη αιµορραγία και σε έναν αέναο κύκλο βίας και αντίστασης, κλιµάκωσης κυρώσεων, αντιποίνων και µέτρων, περαιτέρω αποσταθεροποίησης της διεθνούς έννοµης τάξης και του διεθνούς συστήµατος γενικά, και που θα συνεχίσουν να συνθλίβουν τα στοιχειώδη δικαιώµατα των ανθρώπων και των λαών.

Η επόµενη µέρα για την Κύπρο και το Κυπριακό, πέρα από τις εκτεταµένες οικονοµικές και άλλες επιπτώσεις, θα σηµάνει δυστυχώς µεγαλύτερη αβεβαιότητα και ανασφάλεια, αµηχανία ενώπιον της διευρυνόµενης αναποτελεσµατικότητας και αναξιοπιστίας του διεθνούς συστήµατος, που εξαρθρώνει τις οποίες δικλίδες προστασίας από τον περαιτέρω τουρκικό επεκτατισµό, την επιβουλή και την αδυναµία ανατροπής των κατοχικών δεδοµένων.

 

 

Ερατώ Κοζάκου-Μαρκουλλή: Η διεθνής κοινότητα να θυµάται ότι αυτό που γίνεται στην Ουκρανία συνεχίζεται επί 48 χρόνια στην Κύπρο

 

∆υστυχώς, βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε µια πραγµατική τραγωδία, που την τελική καταστροφική της έκβαση δεν την έχουµε ακόµα δει. Μια χώρα, η Ουκρανία, γκρεµίζεται µπροστά στα µάτια µας και ο oυκρανικός λαός δολοφονείται, προσφυγοποιείται, καταρρέει ο κοινωνικός του ιστός και θυµατοποιείται στη δίνη µιας κατακριτέας επιδροµικής εισβολής και ενός άδικου και άνισου πολέµου για γεωστρατηγική υπερίσχυση που θα µπορούσε, κατά την άποψή µου, να είχε αποφευχθεί, αν δεν είχε αποτύχει παταγωδώς η διπλωµατία, αν υπήρχαν πραγµατικοί ηγέτες στον κόσµο και αν προτεραιότητα ήταν η διατήρηση της παγκόσµιας ειρήνης.

Παρ’ όλη την αντίσταση του ουκρανικού λαού, είναι πιστεύω θέµα χρόνου να επικρατήσει ο ρωσικός στρατός σε όλες τις περιοχές στρατηγικής σηµασίας που στοχεύει η Ρωσία, περιλαµβανοµένου και του Κιέβου, αλλά και των βορειοανατολικών, ανατολικών και νότιων περιοχών της χώρας. Στο τέλος, όταν η Ρωσία θα βρίσκεται από θέσεως ισχύος, θα επιβάλει τους όρους της είτε στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων, είτε πολιτικά σε µια νέα κατάσταση πραγµάτων στη χώρα, που θα µπορεί να ελέγχει πολιτικο-στρατιωτικά.

Όµως η ίδια η Ρωσία δεν θα είναι πλέον η χώρα που γνωρίζαµε, η οικονοµία της θα έχει τρωθεί σηµαντικά από τις συντριπτικές κυρώσεις που της επιβλήθηκαν και θα έχει χάσει διεθνώς το πολιτικό και ηθικό εκτόπισµα που είχε ως περιφερειακή δύναµη.

Εκτιµώ ότι θα έχουµε µια µακράς διάρκειας πολεµική σύρραξη και πολιτική αστάθεια στην Ουκρανία, µε καταστροφικές συνέπειες σε τοπικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Όσον αφορά την Κύπρο και το Κυπριακό, βρισκόµαστε ήδη σε µια αδιέξοδη πορεία τα τελευταία χρόνια, λόγω των κακών χειρισµών του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας στο Κραν Μοντανά και µετέπειτα, σε σηµείο που βρισκόµαστε µια ανάσα από τη διχοτόµηση. Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, την κατάρρευση του διεθνούς συστήµατος ειρήνης και ασφάλειας, όπως εγκαθιδρύθηκε στον µεταπολεµικό κόσµο, µε τα Ηνωµένα Έθνη ανίκανα να αντιµετωπίσουν την κρίση και µε το δόγµα του αναθεωρητισµού και της επαναχάραξης συνόρων µε τη χρήση βίας να αποτελούν προποµπό µεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων σε παγκόσµιο επίπεδο, οι κίνδυνοι που αντιµετωπίζουµε ως χώρα είναι ακόµα µεγαλύτεροι.

Είναι γι’ αυτό που η παρούσα τραγική συγκυρία αποτελεί «ευκαιρία» να υπενθυµίσουµε στη διεθνή κοινότητα ότι αυτό που βλέπουµε να διαδραµατίζεται στην Ουκρανία δεν αποτελεί «µοναδική» εξέλιξη στην Ευρώπη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως λανθασµένα έχει λεχθεί, αλλά έλαβε χώρα στην Κύπρο και συνεχίζεται τα τελευταία 48 χρόνια, µε την τουρκική εισβολή και κατοχή, την εκδίωξη και βίαιη µετακίνηση πληθυσµών, την αναγνώριση εκ µέρους της Τουρκίας της αποσχιστικής οντότητας, τον εποικισµό και τη µαζική καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωµάτων, χωρίς ο εισβολέας και η κατοχική δύναµη να έχει υποστεί τις όποιες συνέπειες των εγκληµάτων της.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αντιληφθούµε τους τεράστιους κινδύνους που ελλοχεύουν από τον τουρκικό αναθεωρητισµό και από το ενδεχόµενο η Τουρκία να ακολουθήσει τα βήµατα της Ρωσίας, µε στόχο είτε την προσάρτηση των κατεχοµένων, είτε επίσπευση των στόχων της για εποικισµό των Βαρωσίων και να κινηθούµε έγκαιρα και προληπτικά σε ένα πνεύµα εθνικής συναίνεσης, για να προλάβουµε τα χειρότερα. Ο τερµατισµός της τουρκικής κατοχής µε την επίλυση του Κυπριακού θα πρέπει να αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα.