«Η ιστορία αυτού του τόπου είναι γραμμένη με το αίμα των παιδιών μας». Με αυτή την απλή κουβέντα που τα λέει όλα, η εμβληματική και σεμνή μορφή του Παπαλάζαρου Νεοφύτου άνοιξε κάποτε ένα συλλαλητήριο ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας. Με αυτά τα λόγια άρχισε την ομιλία ο Γενικός Γραμματέας Κ.Ε. ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στο μνημόσυνο των Κυριάκου και Σωτήρη Παπαλάζαρου, την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018, στη Χολέτρια Πάφου.
Και συνέχισε: “Κάθε φορά που ερχόμαστε προσκυνητές στη μνήμη του Κυριάκου και του Σωτήρη Παπαλάζαρου αυτή η υπόμνηση καίει τη συνείδηση μας. Την ιστορία αυτού του τόπου δεν την έγραψαν οι αξιωματικοί που μας έκαναν μαθήματα πατριωτισμού, δεν την έγραψε η εθνικοφροσύνη που έβγαζε πύρινους λόγους στα μπαλκόνια. Την έγραψε το αίμα των παιδιών μας. Το αίμα του Κυριάκου και του Σωτήρη, το αίμα εκατοντάδων άλλων ηρώων αυτού του τόπου.
Η ιστορία αυτού του τόπου θα ήταν διαφορετική, αν ο δογματισμός, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία δεν έστρεφαν μια θλιβερή μειοψηφία ενάντια στο λαό μας. Είναι αλήθεια ότι η Κύπρος είχε τεθεί στο στόχαστρο του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού. Ότι οι σχεδιασμοί τους ήθελαν τον τόπο μας υποχείριο τους. Υπάρχει όμως και η άλλη μισή αλήθεια. Η πλέον επώδυνη. Οι ξένοι κυνηγώντας τα συμφέροντα τους, βυσσοδομούσαν σε βάρος της Κύπρου. Όμως, δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους αν αποφεύγονταν δικά μας λάθη και αν πολύ περισσότερο δεν βρίσκονταν Κύπριοι να παίξουν το επαίσχυντο παιχνίδι των ξένων. Κύπριοι που δεν δίστασαν να πάρουν τα όπλα και να στραφούν ενάντια στο λαό μας. Υπάρχει ακόμα μια πικρή αλήθεια. Ο όρος «πολιτικές δολοφονίες» στην Κύπρο γράφτηκε με το αίμα της Αριστεράς.
Θύμα τέτοιας δολοφονίας ήταν ο Κυριάκος Παπαλαζάρου. Το τρίτο από τα εννιά παιδιά του ιερέα Παπαλάζαρου και της συζύγου του. Όλοι θυμούνται τον Κυριάκο ως ένα παιδί γεμάτο χαρά. Ένα παιδί γεμάτο όρεξη και όνειρα για τη ζωή. Ο Κυριάκος ήταν οικότροφος στη Μητρόπολη Πάφου. Το διάστημα που έμενε εκεί εξελίσσονταν και τα σχέδια των τριών μητροπολιτών κατά του Μακαρίου. Ο Κυριάκος, έβλεπε τακτικά τον Παναγιωτάκο, τον πρέσβη της Χούντας στην Κύπρο, να μπαινοβγαίνει στη Μητρόπολη και να συναντάται με τον Γεννάδιο. Όλα αυτά τα έλεγε στους γονείς του, οι οποίοι αποφάσισαν με το τέλος εκείνης της σχολικής χρονιάς να τον μετακινήσουν από τη Μητρόπολη. Όμως δεν πρόλαβαν. Μετά την καθαίρεση του Γεννάδιου, ένας φρουρός της Μητρόπολης και μέλος της ΕΟΚΑ Β΄, δολοφόνησε τον Κυριάκο. Ο Κυριάκος δολοφονήθηκε στα 17 του χρόνια από τη σφαίρα του αστυνομικού ξημερώματα της 1ης Ιουλίου του 1973.
Η δολοφονία του Κυριάκου ήταν συνειδητή, ψυχρή, πολιτική δολοφονία. Ο δολοφόνος έβαλε το όπλο στο στόμα του Κυριάκου και πυροβόλησε. Ουδέποτε κατηγορήθηκε και ουδέποτε δικάστηκε για το άγριο του έγκλημα. Αντιθέτως, παρέμεινε στην Υπηρεσία μέχρι την αφυπηρέτηση του, η υπόθεση έκλεισε και ο φάκελος της χάθηκε όπως ενημέρωσαν την οικογένεια του Παπαλάζαρου.
Δεν υπάρχει προδοσία χωρίς προδότες και δεν υπάρχουν εγκλήματα χωρίς εγκληματίες. Ο δολοφόνος του Κυριάκου δε δικάστηκε. Όμως στη συνείδηση του λαού μας είναι ήδη καταδικασμένος. Η μνήμη της δολοφονίας του Κυριάκου μας γεμίζει οργή, αλλά και πείσμα. Να μην ξεχάσουμε. Να θυμόμαστε, να τιμούμε τη μνήμη των ηρώων μας, να αγωνιζόμαστε για την
απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας.
Η οικογένεια του Παπαλάζαρου πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος για την Κύπρο, τη δημοκρατία και την ελευθερία. Δεν θρήνησε μόνο για την άνανδρη δολοφονία του Κυριάκου, αλλά και για το χαμό του αδερφού του, του πρωτότοκου γιου, του Σωτήρη, ένα χρόνο μετά. Ο Σωτήρης φοίτησε στο Β` γυμνάσιο Αρρένων Λεμεσού όπου διέμενε μαζί με τον παππού και τη γιαγιά του. Ήταν άριστος μαθητής ενώ είχε διακριθεί και για τις αθλητικές του επιδόσεις. Εντάχθηκε στις γραμμές της ΕΔΟΝ από τα νεανικά του χρόνια. Τα ιδανικά της Αριστεράς τον είχαν εμπνεύσει να ξεκινήσει να αποτυπώνει τις σκέψεις και τα όνειρα του στο χαρτί, γράφοντας αξιόλογα ποιήματα και διηγήματα. Στο χαρτί διοχέτευσε και όλο του τον πόνο αλλά και της οικογένειας του για το χαμό του Κυριάκου «Αδέλφι μου περήφανο και άμοιρο αντάμα. Είναι μεγάλο το κακό ετούτο που σου κάμαν…», έγραψε για τη δολοφονία του αδερφού του.
Ο Σωτήρης ήταν ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες και στον τούρκο εισβολέα. Εκείνο το καλοκαίρι, είχε έρθει στην Κύπρο από το Ροστόφ, όπου σπούδαζε ιατρική για να επισκεφθεί τους γονείς του και να απαλύνει λίγο τον πόνο τους για το χαμό του αδελφού του Κυριάκου. Με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, ο Σωτήρης έτρεξε να υπερασπιστεί την πατρίδα και τη δημοκρατία. Ενώθηκε με άλλους δημοκράτες και έσπευσε στον Αστυνομικό Σταθμό Αγ. Ιωάννη Λεμεσού για να βοηθήσει στην άμυνα του. Ακόμα και την ώρα που φαινόταν ότι το πραξικόπημα θα επικρατούσε, ο Σωτήρης δεν παραδόθηκε. Επέμεινε να αγωνίζεται και είπε στους συμπολεμιστές του όταν αρνήθηκε να παραδώσει το όπλο του «Το όπλο θα χρειαστεί σύντομα. Με το φασισμό δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. Είτε τον πολεμάς παλικαρίσια, είτε γίνεσαι δούλος του». Λεβέντες όπως τον Σωτήρη, λεβέντες όπως τον Κυριάκο είναι η σεμνή υπογραφή μας, η σεμνή υπογραφή του Λαϊκού Κινήματος στους αγώνες του λαού μας την ελευθερία. Γι’ αυτό κάθε φορά που τους μνημονεύουμε δακρύζουμε από περηφάνια.
Όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή, ο Σωτήρης κατατάχθηκε αμέσως στην Εθνική Φρουρά. Τον έστειλαν στην Επισκοπή, όπου πολέμησε και αντιστάθηκε στους εισβολείς. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, μονολογώντας «διψώ και πονώ». Η δίψα του Σωτήρη για ελευθερία και δημοκρατία δεν έσβησε ποτέ και έγινε το βαρύ χρέος που κουβαλούμε στους ώμους μας μέχρι σήμερα. Το χρέος μας να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Κύπρο ελεύθερη και επανενωμένη.
Καρτερούμε μέρα νύχτα εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που θα πάψουμε να ζούμε χωριστά. Τη μέρα που ο λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα πάψει να συμβιώνει με 30,000 τούρκους στρατιώτες, με τη μόνιμη απειλή της κατοχής, με τον εφιάλτη της διχοτόμησης. Καρτερούμε τη μέρα εκείνη που ο εποικισμός δεν θα απειλεί την επιβίωση στη γη που μας γέννησε και που η προσφυγιά θα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Καρτερούμε τη μέρα εκείνη που η λύση του Κυπριακού θα μας δώσει την ευκαιρία να χτίσουμε μαζί με τους συμπατριώτες μας το κοινό μας μέλλον.
Τέτοια λύση είναι μόνο λύση που θα αποκαθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που θα αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει τα όποια δικαιώματα επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία στο πλαίσιο δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος, συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με μία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια. Τονίζουμε ξανά και ξανά αυτές τις αρχές, για να είναι ξεκάθαρο ότι συμφωνία που δεν θα τις περιλαμβάνει, δεν θα γίνει αποδεκτή από το ΑΚΕΛ.
Η περίοδος που περνούμε τώρα έχει τη δική της κρισιμότητα. Εδώ και ένα χρόνο δεν υπήρξε καμία εξέλιξη. Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και άρπαξε την ευκαιρία να βάλει στο τραπέζι επίσημα το αίτημα των δύο κρατών.
Οφείλουμε ως ελληνοκυπριακής πλευρά να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων. Να προχωρήσουμε με τις συνομιλίες από το σημείο που μείναμε. Στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες, των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν μέχρι σήμερα και του άτυπου εγγράφου για το μηχανισμό της εφαρμογής της λύσης. Με συζήτηση στο ένα τραπέζι του θέματος της Ασφάλειας και των εγγυήσεων και στο άλλο των θεμάτων της εσωτερικής πτυχής.
Σίγουρα δεν παραγράφουμε ότι κριτήριο για την έκβαση της προσπάθειας είναι να υπάρξει η απαραίτητη βούληση από την πλευρά της Τουρκίας. Όμως ταυτόχρονα δεν πρέπει να επιτρέπουμε να επιδέχεται αμφισβήτησης από τους καλοπροαίρετους η δική μας βούληση και ετοιμότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία εδώ και δεκαετίες επιδιώκει την αφομοίωση της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε όλα τα επίπεδα. Σε πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό επίπεδο. Μια μερίδα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα αντιστέκεται σε όλα αυτά. Όμως δεν θα αντέξει για πάντα μια μικρή κοινότητα να τα βάζει με την ισχυρή Τουρκία. Αν δεν το κατανοήσουμε έγκαιρα αυτό, πολύ σύντομα τα περιθώρια για λύση στο συμφωνημένο πλαίσιο θα στενέψουν επικίνδυνα. Γι’ αυτό ο Πρόεδρος Αναστασιάδης οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα απομονώνουν τις διχοτομικές θέσεις της Τουρκίας και θα ενισχύουν την πλευρά μας. Θα πρέπει να εξαπολύσει διεθνή εκστρατεία προκειμένου να πείσει τη διεθνή κοινότητα για το δίκαιο των θέσεων μας.
Σε ότι μας αφορά, θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τις διαχρονικές θέσεις του Εθνικού Συμβουλίου με συνέπεια και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι μπορούμε να ζήσουμε μαζί στη γη που μας γέννησε. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τη λύση του Κυπριακού.
“Ποτέ δεν δίδαξα στα παιδιά μου το μίσος γιατί οι Τούρκοι μας πήραν τον Σωτήρη μας. Οι δικοί μας, οι αδελφοί μας, το ίδιο εγκληματικά δεν πήραν και τον Κυριάκο μας; Αυτή την αλήθεια πρέπει να λέμε στους νέους. Για να μην τους μπολιάζουμε με μίσος και σωβινισμό” δήλωσε σε μια συνέντευξη του ο Παπαλάζαρος. Αυτή η στάση δείχνει το δρόμο για το μέλλον. Μέσα από τον αφόρητο πόνο της απώλειας δύο παιδιών, ο Παπαλάζαρος κρατά τη μνήμη τους άσβεστη μέσα από το συλλογικό αγώνα για την ειρήνη και την επανένωση του τόπου. Όλοι εμείς δεν μπορούμε παρά να τον διαβεβαιώσουμε ότι δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε αυτό τον αγώνα. Θα παλέψουμε για να δικαιώσουμε τα δύο παλικάρια που χάθηκαν. Για να κλείσουμε μια για πάντα στο παρελθόν τον εθνικισμό και το σοβινισμό που πλήγωσαν τον τόπο μας. Για να καταλύσουμε τα συρματοπλέγματα της κατοχής. Για να ξημερώσει για τον τόπο μας η μέρα της δικαίωσης, της ελευθερίας και της ειρήνης.
Αιωνία τους η μνήμη.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
