Α. Μαυρογιάννης: Ο τόπος μας δεν αντέχει άλλο – Όλοι μαζί να κτίσουμε ξανά την Κύπρο

Τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας για μια Κύπρο ευημερούσα για ολόκληρο το λαό της, έθεσε ως στόχο ο ανεξάρτητος υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας Ανδρέας Μαυρογιάννης, κατά τον χαιρετισμό του στην εκδήλωση μνήμης και τιμής με αφορμή τις επετείους του πραξικοπήματος και της τούρκικης εισβολής που διοργάνωσε την Παρασκευή το ΑΚΕΛ.

Αναφερόμενος στην ιστορία μιας μάνας που έσκαψε με τα χέρια της για να βρει τη σορό του γιου της σε ομαδικό τάφο έξω από τη Λευκωσία, ο κ. Μαυρογιάννης έκανε λόγο για σκηνές αρχαίας τραγωδίας, η οποία κρατά εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια. Το μεγαλύτερο χρέος της γενιάς που έζησε το 1974, συνέχισε, είναι να πει στους νεότερους την αλήθεια, «γιατί μόνο αν η αλήθεια ριζώσει μέσα στη συνείδηση της νέας γενιάς και ατσαλώσει την αποφασιστικότητά της, η Κύπρος θα σωθεί».

«Όσοι αντιστάθηκαν, έδωσαν την ζωή τους, τάχθηκαν με τη σωστή μεριά της Ιστορίας και δικαιώθηκαν και δικαιώνουν το πέρασμά τους από την ζωή, τους αξίζουν μνήμη, τιμή και δάφνινα στεφάνια. Αν η Κυπριακή Δημοκρατία έμεινε όρθια μετά το ύπουλο χτύπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 σε αυτούς το χρωστάει», είπε ο κ. Μαυρογιάννης, συμπληρώνοντας πως πρέπει «να γίνει συνείδηση στην κοινωνία ολόκληρη πόσο ακριβά πληρώθηκαν τα μεγάλα λόγια, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και οι κούφιες ρητορείες. Να μιλήσουμε για την ιστορία, για το παρελθόν, για να καταφέρουμε να ανοίξουμε τον δρόμο για το μέλλον, το αύριο της επανενωμένης Κύπρου».

Η Κύπρος προδόθηκε, η Δημοκρατία αποτέλεσε στόχο της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, είπε ο κ. Μαυρογιάννης, συμπληρώνοντας πως άντεξε γιατί την υπερασπίστηκαν οι πολλοί, οι δημοκράτες, οι πραγματικοί πατριώτες.

«Στην Κύπρο η προδοσία έφερε το έγκλημα της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής και διαίρεσης του τόπου. Μα ακόμα υπάρχει η ελπίδα της δικαίωσης. Γιατί την κρατούν ζωντανή ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι που υψώνουν ψηλά μαζί το ιδανικό της κοινής πατρίδας, την κυπριακή σημαία, που μιλούν για όσα τους ενώνουν», συμπλήρωσε.

Κάθε 15 του Ιούλη οι σειρήνες ηχούν για να θυμίζουν όσα έγιναν και όσα δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνουν, συνέχισε ο κ. Μαυρογιάννης, προσθέτοντας πως «χτυπούν τη λήθη, σπάζουν την σιωπή, για να θυμίζουν σε όλους ότι χρωστάμε στα παιδιά μας την αλήθεια και το μέλλον. Τη νίκη και την εδραίωση της Δημοκρατίας, τη δικαίωση της επανένωσης».

«Η Ιστορία του Κυπριακού διδάσκει. Φανατισμός, δογματισμός, αυταπάτες και ματαιοδοξίες, προεκλογικές φανφάρες, υπαναχωρήσεις, φθηνά συνθήματα και μεγαλοστομίες. Και απέναντι ένας αντίπαλος πανίσχυρος και προσηλωμένος στον στόχο του, την διχοτόμηση. Ο χρόνος τελειώνει. Ο τόπος μας δεν αντέχει άλλο. Ο λαός μας δεν αντέχει άλλες κάλπικες υποσχέσεις, δεν αντέχει άλλο να βλέπει να θυσιάζεται το συμφέρον της πατρίδας στο συμφέρον των παραταξιακών σκοπιμοτήτων ή των προσωπικών φιλοδοξιών», συμπλήρωσε.

Στόχος είναι η λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, είπε ο Ανδρέας Μαυρογιάννης «για μια Κύπρο ευημερούσα, πατρίδα για ολόκληρο το λαό της, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους. Μια πατρίδα απαλλαγμένη από την κατοχή που οι άνθρωποι της θα μπορούν να χτίσουν τη ζωή τους πάνω στα γερά θεμέλια της ειρήνης και της προόδου».

Κλείνοντας, ο κ. Μαυρογιάννης είπε πως βλέπει τη νεολαία, αγωνιστική, ενθουσιώδη, αποφασισμένη να ζήσει σε μια άλλη Κύπρο, και νιώθει πως της οφείλεται μια συγνώμη για το χθες και για το σήμερα και συνεπή προσήλωση στις προσπάθειες για το μέλλον.

«Μαζί σας, μαζί, όλοι μαζί να κτίσουμε ξανά την Κύπρο», κατέληξε.

Αυτούσια η ομιλία του Ανδρέα Μαυρογιάννη:

Διάβαζα πρόσφατα την ιστορία μιας μάνας που έχασε τον 19χρονο γιο της στην εισβολή. Ένας συμπολεμιστής του της είπε εκείνες τις μέρες της εισβολής ότι ο γιος της σκοτώθηκε και τάφηκε σε ομαδικό τάφο έξω από τη Λευκωσία. Και ξεκίνησε εκείνη η ίδια πήγε επί τόπου και έσκαψε για να βρει τη σορό του γιου της και να την θάψει με τις τιμές που έπρεπε. «Δεν ήθελα να πληγώσω κι άλλο το κορμί του, γι΄αυτό έσκαψα με τα χέρια μου» είπε.

Σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που κρατά εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια. Αυτό ζει ο τόπος μας, αυτό ζουν οι άνθρωποι στην Κύπρο. Μπορεί η ζωή να συνεχίστηκε μετά το 1974, οι γενιές να άλλαξαν, οι άνθρωποι να προχώρησαν. Μα το βλέπουμε, το ζούμε. Η πληγή δεν έκλεισε. Ακόμα ανοίγουν τάφοι, ακόμα γίνονται εκταφές οστών. Ο εφιάλτης δεν τελείωσε. Το συρματόπλεγμα είναι εκεί.

Οι τάφοι με τις σημαίες σε κάθε γωνιά της Κύπρου, τα μνημεία, σκονισμένες πλάκες στα κοιμητήρια, οστά ηρώων απλωμένα στο ανθρωπολογικό εργαστήρι. Οικογένειες που θρηνούν ακόμα. Κάθε τάφος και μια ιστορία. Κάθε μαυροντυμένη μάνα και μια ζωή που κόπηκε στη μέση.

Σχεδόν μισό αιώνα μετά, οι μεγαλύτεροι θυμούνται, οι μεγάλοι συχνά σιωπούν, μα τα παιδιά ρωτούν. Το μεγαλύτερο χρέος που έχουμε εμείς, η γενιά που έζησε το 1974, είναι να τους πούμε την αλήθεια. Γιατί μόνο αν η αλήθεια ριζώσει μέσα στη συνείδηση της νέας γενιάς και ατσαλώσει την αποφασιστικότητα της, η Κύπρος θα σωθεί.

Ζούμε σε ένα τόπο που δεν αξιώθηκε ακόμα να ζήσει τις μέρες που του αξίζουν. Αιματηρές δεκαετίες, ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία, προδοσία, εισβολή και κατοχή. Και το μεγάλο μας ελάττωμα: να καταφεύγουμε στην ιστορική ανάγνωση που βολεύει τον καθένα. Φταίνε οι ξένοι. Μα αν δεν υπήρχε προδοσία από τα μέσα, οι έξω δεν θα τα κατάφερναν. Ή φταίνε όλοι και με γενικόλογους αφορισμούς φτιάχνουμε τα νέα στερεότυπα. Όμως δεν πήραν όλοι τα όπλα για να επιτεθούν στο Προεδρικό και να καταλύσουν την Δημοκρατία. Κάποιοι αντιστάθηκαν, κάποιοι έδωσαν την ζωή τους, κάποιοι τάχθηκαν με τη σωστή μεριά της Ιστορίας και δικαιώθηκαν και δικαιώνουν το πέρασμα τους από την ζωή. Τους αξίζουν μνήμη, τιμή και δάφνινα στεφάνια. Αν η Κυπριακή Δημοκρατία έμεινε όρθια μετά το ύπουλο χτύπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 σε αυτούς το χρωστάει.

Από τί στόφα ήταν άραγε φτιαγμένοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας; Τι άλμα έκανε την ώρα εκείνη, τη μοιραία, ο εαυτός τους, τί υπέρβαση αφήνοντας τα πάντα μόνο και μόνο για να παλέψουν γι’ αυτό που πίστευαν. Η απάντηση είναι απλή. Διάλεξαν το δίκαιο απέναντι στο άδικο. Διάλεξαν τη νομιμότητα απέναντι στην τρομοκρατία και την προδοσία. Διάλεξαν τη δημοκρατία απέναντι στον φασισμό. Μίλησε μέσα τους κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας του λαού μας για όλα αυτά που δεν ήταν τότε δεδομένα, που κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες, μίλησε η αρετή και η κληρονομιά των αξιών τους.

Γι’ αυτό κουβαλούμε μέχρι σήμερα βαρύ το διπλό μας χρέος. Να μιλήσουμε στη νέα γενιά για την αξία της δημοκρατίας, για τον βαρύ φόρο που πλήρωσε ο τόπος μας στο βωμό της υπεράσπισης της, για τις δραματικές συνέπειες της επιβουλής εναντίον της. Να θεμελιώσουμε στέρεα το υπέρτατο αυτό ιδανικό στην πράξη, με λίπασμα την ιστορική αλήθεια. Να γίνει βίωμα στις μικρές και μεγάλες αποφάσεις, στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Για να γίνει συνείδηση στην κοινωνία ολόκληρη πόσο ακριβά πληρώθηκαν τα μεγάλα λόγια, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και οι κούφιες ρητορείες. Να μιλήσουμε για την Ιστορία, για το παρελθόν, για να καταφέρουμε να ανοίξουμε τον δρόμο για το μέλλον, το αύριο της επανενωμένης Κύπρου.

Μες τα κοιμητήρια είναι θαμμένη η σύγχρονη Ιστορία της Κύπρου. Σε μια συγκυρία λοιπόν που οι κυβερνητικοί ταγοί δεν νιώθουν την ανάγκη να τιμήσουν όπως πρέπει αυτούς που έπεσαν για να υπερασπιστούν την Δημοκρατία, που δίνουν την εντύπωση ότι με το ζόρι παρίστανται στις εκδηλώσεις καταδίκης του πραξικοπήματος, σε μια συγκυρία που άλλοι προσπαθούν να πουν την Ιστορία αλλιώς, για να βολευτούν όλοι μέσα της, θύτες και θύματα, οφείλουμε να την βγάλουμε στο φως. Να μην αφήσουμε τη λήθη και την σιωπή να απλώσουν πέπλα.

Αργήσαμε, μα προλαβαίνουμε ακόμα να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους.

Η Κύπρος προδόθηκε. Η Δημοκρατία αποτέλεσε στόχο της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Μα άντεξε γιατί την υπερασπίστηκαν οι πολλοί, οι δημοκράτες, οι πραγματικοί πατριώτες.

Στην Κύπρο η προδοσία έφερε το έγκλημα της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής και διαίρεσης του τόπου. Μα ακόμα υπάρχει η ελπίδα της δικαίωσης. Γιατί την κρατούν ζωντανή ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι που υψώνουν ψηλά μαζί το ιδανικό της κοινής πατρίδας, την κυπριακή σημαία, που μιλούν για όσα τους ενώνουν.

Κάθε 15 του Ιούλη οι σειρήνες ηχούν για να θυμίζουν όσα έγιναν και όσα δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνουν. Χτυπούν τη λήθη, σπάζουν την σιωπή, για να θυμίζουν σε όλους ότι χρωστάμε στα παιδιά μας την αλήθεια και το μέλλον. Τη νίκη και την εδραίωση της Δημοκρατίας, τη δικαίωση της επανένωσης.

Η Ιστορία του Κυπριακού διδάσκει. Φανατισμός, δογματισμός, αυταπάτες και ματαιοδοξίες, προεκλογικές φανφάρες, υπαναχωρήσεις, φθηνά συνθήματα και μεγαλοστομίες. Και απέναντι ένας αντίπαλος πανίσχυρος και προσηλωμένος στον στόχο του, την διχοτόμηση. Ο χρόνος τελειώνει. Ο τόπος μας δεν αντέχει άλλο. Ο λαός μας δεν αντέχει άλλες κάλπικες υποσχέσεις, δεν αντέχει άλλο να βλέπει να θυσιάζεται το συμφέρον της πατρίδας στο συμφέρον των παραταξιακών σκοπιμοτήτων ή των προσωπικών φιλοδοξιών.

Όσο θα πλησιάζουμε στις Προεδρικές Εκλογές, τόσο θα φουντώνει η συζήτηση και για τη λύση του Κυπριακού. Ίσως άλλοι να μην τολμούν να την ονομάσουν θέλοντας να ξεγελάσουν ξανά τους πολίτες. Να μην τολμούν να πουν αν θέλουν λύση του Κυπριακού, τι είδους λύση θέλουν, πώς οραματίζονται την Κύπρο, το αύριο, πώς θα φτάσουμε εκεί, πώς και πόσο γρήγορα, με τα περιθώρια διαρκώς να στενεύουν.

Εμείς τολμούμε, γιατί ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε πώς θα το πετύχουμε. Λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μια Κύπρο ευημερούσα, πατρίδα για ολόκληρο το λαό της, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους. Αυτός είναι ο δικός μας στόχος. Μια πατρίδα απαλλαγμένη από την κατοχή που οι άνθρωποι της θα μπορούν να χτίσουν τη ζωή τους πάνω στα γερά θεμέλια της ειρήνης και της προόδου.

Στέκομαι με συγκίνηση στο βήμα αυτό.

Βλέπω τις φωτογραφίες των ηρώων της Αριστεράς, των ηρώων του λαού μας και νιώθω βαρύ το ιερό χρέος να κλίνω το γόνυ και να τιμήσω τη θυσία τους, να ενώσω τη φωνή μου με όλους εσάς για να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να μην πάει χαμένο το αίμα που έδωσαν για την πατρίδα.

Βλέπω τη νεολαία, αγωνιστική, ενθουσιώδη, αποφασισμένη να ζήσει σε μια άλλη Κύπρο. Και νιώθω πως τους οφείλουμε συγνώμη για το χθες και για το σήμερα και συνεπή προσήλωση στις προσπάθειες για να χτίσουμε το μέλλον.

Μαζί σας, μαζί, όλοι μαζί να κτίσουμε ξανά την Κύπρο!