Αχ αυτοί οι ήρωες της Αναγνωστάκη

Σημείο κοινού

Αχ αυτοί οι ήρωες της Αναγνωστάκη

Οι ήρωες της Λούλας Αναγνωστάκη είναι ζωντανοί, ολοζώντανοι μπροστά μας, κλαίνε, γελάνε, πονούν, χορεύουν, ζουν και πεθαίνουν «μη ένδοξα». Οι ήρωες της Αναγνωστάκη μάς είναι γνώριμοι και ας φαίνεται να ανήκουν σε άλλες εποχές, τους βλέπεις δίπλα σου στο δρόμο, στο καφέ, στη δουλειά, στο σπίτι σου, είσαι συχνά εσύ ο ίδιος. Η αγωνία τους, το πάθος τους, τα διαλυμένα όνειρα, οι ψευδαισθήσεις, τα αδιέξοδα, οι ήττες τους, η ανάγκη να ξεφύγουν σού είναι τόσο γνώριμα.

Οι ήρωες της Αναγνωστάκη είναι καθημερινοί, απλοί, μη φανταστείτε κάτι ηρωικό ή να ξεχωρίζουν και αυτό τους κάνει ιδιαίτερους, είναι κάποτε στο περιθώριο που τους έσπρωξε η εξουσία, υποφέρουν με ένα μεγαλείο που δεν φωνάζει, έχουν αγωνιστεί και έχουν χάσει ή απλώς δεν ξέρουν πώς να αγωνιστούν και χαμένοι τρεκλίζουν. Τόσο οικείοι υποφέρουν με έναν τρόπο τόσο απλό που σε τρομάζει.

Αυτούς τους ήρωες είδαμε στην παράσταση του ΘΟΚ και του Άδωνη Φλωρίδη «Ο ήχος του όπλου» στο Ριάλτο στη Λεμεσό. Τόσο αληθινοί και τόσο οικείοι που στιγμές στιγμές ξεχνούσες πως είχες ηθοποιούς απέναντί σου και ήθελες να ανοίξεις μια αγκαλιά να τους κρύψεις και να κρυφτείς και εσύ για λίγο από τον κόσμο, να τους κρύψεις, να τους παρηγορήσεις βάζοντας σε ένα κασετόφωνο τις μουσικές σας.

Σε μια στιγμή προς το τέλος ο Μιχάλης ρίχνει κάτω και σπάζει ένα τέτοιο μαγνητοφωνάκι της μάνας του, Κάτιας (η πολύ καλή Ράνια Σχίζα) και εκείνη με ένα λυγμό του λέει: «Έσπασε… Μου το ’σπασες». Σε αυτό το «έσπασε», σε αυτό το χαμηλόφωνο παράπονο που ένιωσα να περνάει σε όλο το θέατρο και σε μένα, κλείνεται όλη η ζωή της, μια ζωή που έσπασε ενώ θα έπρεπε να ήταν αλλιώς, όπως οι ζωές όλων σχεδόν των ηρώων της Αναγνωστάκη, μια ζωή που θα την πάρει σε λίγο ο ήχος ενός όπλου που δεν ακούγεται, θα την πάρει, αφήνοντας πίσω της ακόμα ένα χαμένο ήρωα της Αναγνωστάκη στην απόγνωση να κλαίει εκείνην, αλλά και τη δική του ζωή που θα έπρεπε να ήταν αλλιώς: «Γιατί είσ’ έτσι μάνα; Μάνα. Μάνα».

Αντώνης Γεωργίου