Του Γιάννη Κακαρή
«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους. Κάνουν αδιάκοπο αγώνα, πότε ανοιχτό, πότε σκεπασμένο, έναν αγώνα που τελειώνει κάθε φορά με το μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων» (Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»).
Με μια ατάκα του κατά την περίοδο των επικοινωνιακών του τεχνασμάτων, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ επιδιώκει να ακυρώσει αυτούς τους τεράστιους διανοητές, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί τους είτε όχι. Επιδιώκει να ακυρώσει την πάλη των τάξεων.
Πριν μερικές μέρες κατά τη διάρκεια της μακράς προεκλογικής του εκστρατείας ο Αβέρωφ Νεοφύτου ανέφερε πως «όταν πάει καλά μια επιχείρηση οι πρώτοι που επωφελούνται είναι οι εργαζόμενοι, για αυτό και είναι λάθος να δημιουργείται μια αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι είναι απέναντι από τον εργοδότη ή ο εργοδότης απέναντι από τους εργαζόμενους».
Αλήθεια, κύριε Αβέρωφ; Ακόμη λίγο θα μας πείτε ότι εργάζονται για χόμπι και όχι για να επιβιώσουν. Για αυτό οι εταιρείες που διαχειρίζονται τα λιμάνια Λεμεσού και Λάρνακας αρνούνται να παραχωρήσουν αυξήσεις στους λιμενεργάτες και σημειωτές; Για αυτό οι εργοδότες αρνούνται την απόδοση της ΑΤΑ κατά 100% (σήμερα είναι στο 50%); Μάλιστα, διεκδικούν την πλήρη κατάργησή της. Είναι για αυτό που εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλέψουν σε σπαστά ωράρια για 10 και 12 ώρες με μισθούς πείνας, την ώρα που οι εταιρείες θησαυρίζουν; Είναι για αυτό που πολλοί μεροκαματιάρηδες υποχρεώνονται να εργάζονται και Σαββατοκύριακα ή αργίες, μακριά από τα παιδιά και τις οικογένειές τους;
Άμα ισχύει ότι οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα, τότε τι λέτε να κάνουμε μια συμφωνία; Ας πάρουν οι εργοδότες για ένα χρόνο τη θέση των εργαζομένων.
Καλό θα ήταν να έχετε στο μυαλό σας ότι εργαζόμενοι μπορούν να υπάρξουν χωρίς εργοδότες. Εργοδότες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς εργαζόμενους.
Από αυτή τη συζήτηση στο μυαλό μου ήρθαν δύο τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη από τον εκπληκτικό του δίσκο «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας». Ταιριάζουν γάντι προς απάντηση στον εκπρόσωπου του κεφαλαίου.
«Πρόσεξε εργάτη»: Όσα και να ‘ναι αυτοί πληρώνουν/ σε χρήμα κι άλλα, στα ίδια πάντα/ στα ίδια πάντα μαύρα σκοτάδια/ να σε κρατάν’ εσένα εργάτη./ Θολοί καιροί πρόσεξε εργάτη/ άγρυπνο πάντα έχε το μάτι/ άγρυπνο πάντα έχε το μάτι/ εχθρούς και φίλους, πρόσεξε εργάτη.
«Επαναστατικό άλμα»: Το νερό εκεί που βράζει/ σαν το όριο ξεπεράσει/ το καπάκι θα πετάξει/ το ‘πε ο Μαρξ κι έγινε πράξη!
Aκολουθήστε μας στο Google News
