AIDS: Υποδιαιρέσεις και υποομάδες

Της Σκεύης Κουκουμά*

Είναι μια πραγματικότητα ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Οπισθοδρομούμε με τέτοιο ρυθμό, ώστε κάποιος θα μπορούσε εύλογα να ισχυριστεί ότι διακαής πόθος είναι να προλάβουν σε πέντε χρόνια να καταργήσουν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, να εκμηδενίσουν τον δημόσιο πλούτο και να ανατρέψουν κεκτημένα κοινωνικών και εργατικών αγώνων.

Ξεκίνησαν με την επέκταση των ωραρίων εργασίας, προχώρησαν με τις ιδιωτικοποιήσεις, την ακύρωση της προσφυγικής πολιτικής, την ακύρωση του ενιαίου στεγαστικού σχεδίου, την αποδόμηση του συστήματος δημόσιας υγείας και μόλις πρόσφατα έβαλαν στο στόχαστρο την παιδεία. Ακόμη και τα ζητήματα που αφορούν ενημέρωση, δράσεις, προλήψεις για το AIDS και στήριξη των οροθετικών ατόμων δεν έμειναν ανεπηρέαστα, παρά τις εκκλήσεις των οργανωμένων φορέων. Με πρόσχημα ότι θα δημιουργήσει υποδιαίρεση στους προϋπολογισμούς του Υπουργείου Υγείας διαλύει την ήδη υποβαθμισμένη στήριξη στους φορείς ή ασθενείς με ΑIDS με ένα μεγάλο αριθμό από αυτούς να καλείται να επιβιώσει με την ελεημοσύνη της κοινωνίας και των ΜΚΟ. Η κατάργηση του ταμείου για το Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσοποιητικής Ανεπάρκειας αποτελεί μέγιστη πρόκληση για όσους εμπλακήκαμε στην προσπάθεια αντιμετώπισης του ζητήματος. Η κατάργηση του Ταμείου, έστω και ως απλούστευση των τεχνοκρατικών διαδικασιών, θα έπρεπε να γίνει αφού εφαρμόζονταν προηγουμένως πολιτικές που θα αντιμετώπιζαν συνολικά το θέμα της πρόληψης και της στήριξης των οροθετικών ατόμων. Επιπλέον, η κυβέρνηση αντί να προχωρήσει στην αξιολόγηση και τον εκσυγχρονισμό της Εθνικής Στρατηγικής για το AIDS, παραμένει απλός θεατής επαναλαμβάνοντας μηχανιστικά δράσεις του Σχεδίου εκείνου, ενώ τα κρούσματα αυξάνονται συνεχώς.

Παρά την κραυγή απόγνωσης των οροθετικών ατόμων και των οργανώσεών τους, η κυβέρνηση συνεχίζει να μην συνυπολογίζει την ιδιαιτερότητα του συνδρόμου και τα πολλαπλά προβλήματα που δημιουργεί στους ίδιους και στις οικογένειές τους. Η μόνη επιλογή που τους δίνεται είναι να αποταθούν στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και να κριθούν με βάση τις πρόνοιες και τα κριτήριά του. Χωρίς να συνυπολογίζεται η δυσκολία εξεύρεσης εργασίας, η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα οροθετικό άτομο και φυσικά ο στιγματισμός και τα στερεότυπα της κοινωνίας.

Οι ολοένα αυξανόμενοι αριθμοί οροθετικών ατόμων κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα νέο σχέδιο δράσης, το οποίο θα παρακολουθεί το θέμα με έρευνες και θα εντείνει τις δράσεις πρόληψης και ενημέρωσης του κόσμου. Η πρόληψη και η ενημέρωση δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση πρέπει να τερματίσει τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τα ληγμένα προ πολλού χρονοδιαγράμματα και να εγκύψει στο θέμα με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης απέναντι σε συνανθρώπους μας, των οποίων καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως αυτά που αφορούν το δικαίωμα στην εργασία και σε ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο.

*Βουλευτής ΑΚΕΛ