Με αφορμή/Ορίζοντας

Αιμίλιος Χαραλαμπίδης: Όλες οι μέρες είναι κανονικές, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό

Με αφορμή την παράσταση της Prima Lux «Μια κανονική μέρα» σε κείμενο της Κατερίνας Γιαννάκου, σκηνοθεσία Αιμίλιου Χαραλαμπίδη και την Έλενα Δημητρίου στη σκηνή, ο σκηνοθέτης μιλάει στον Ορίζοντα:

Πόσο κανονική μέρα είναι η επόμενη μιας τραγωδίας;

Μα αυτό ακριβώς είναι το παράξενο, ότι δηλαδή όλες οι μέρες είναι κανονικές. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Η τραγωδία έρχεται απρογραμμάτιστα ή κτίζεται σταδιακά. Το ζήτημα είναι να μην την αφήσεις να σε διαλύσει, αφού προκύψει. Πράγμα ενίοτε δύσκολο, έως και ακατόρθωτο. Το έργο «Μια κανονική μέρα» μελετά την επόμενη μέρα, την πορεία επαναπροσδιορισμού της «κανονικότητας» που έσπασε λόγω της καταστροφής. Καμιά μέρα δεν είναι ίδια με τις άλλες, κάποιες είναι αφόρητες, οι πιο πολλές όμως κανονικές. Υπάρχουν και μερικές που είναι μέρες χαράς. Ας επικεντρωθούμε στον πολλαπλασιασμό τους.

 Τι είναι αυτό που σε συγκίνησε στο κείμενο της Κατερίνας Γιαννάκου και το επέλεξες;

Το έργο της Κατερίνας Γιαννάκου εμφανίστηκε μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή, για να ολοκληρώσει την προσπάθειά μου να κατανοήσω μέσα από το θέατρο, αν είναι δυνατόν, το μυστήριο του δίπτυχου ζωή – θάνατος. Ξεκινήσαμε με το έργο «Πνεύμα (W;t)» της Margaret Edson (Θέατρο Διόνυσος 2019) που επεξεργαζόταν την συνειδητοποίηση της θνητότητας από τον ίδιο τον ασθενή και την επαναξιολόγηση της ζωής που απομένει. Προχωρήσαμε με το έργο «Σε κρίσιμη κατάσταση» του Αντώνη Γεωργίου (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου 2021) που διερευνούσε την αντίδραση του στενού περίγυρου του ασθενούς απέναντι στην επικείμενη αναχώρησή του. Το έργο «Μια κανονική μέρα» αποτελεί για μένα έναν επίλογο στην τριλογία που με οδήγησε η θεατρική πράξη μου τα τελευταία χρόνια. Εδώ πια συναντούμε τον αγώνα επιβίωσης αυτών που μένουν πίσω, μετά την δραματική έξοδο του ασθενούς. Εδώ διαπραγματευόμαστε την ιστορία μιας γυναίκας που καλείται να συνεχίσει να ζει μετά από μια τραυματική εμπειρία απρόσμενου και βίαιου θανάτου.

Θα ήταν καλό να θυμόμαστε ότι ζούμε, να χαιρόμαστε την καθημερινότητα

Πόσο διαφορετικός είναι ένας θεατρικός μονόλογος από ένα πολυπρόσωπο έργο; Τι είναι το ζητούμενο θεωρείς για ένα ηθοποιό και πως τον καθοδηγείς σε αυτό;

Ο μονόλογος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος θεάτρου, λόγω του ότι ο χαρακτήρας δράττεται της ευκαιρίας που του δίνεται και βγάζει στην επιφάνεια τις απόκρυφές του σκέψεις και συναισθηματικές διαθέσεις, για να τις μοιραστεί με το κοινό. Υπάρχουν σε πολλά πολυπρόσωπα έργα μονολογικές στιγμές ή σκηνές, αλλά στον θεατρικό μονόλογο η πρόκληση έγκειται στο να κρατήσεις ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών, φωτίζοντας με την υποκριτική του ηθοποιού και με τη συντεχνία των υπόλοιπων συντελεστών της παραγωγής, τις λεπτές πτυχώσεις και τις εναλλαγές της κατεύθυνσης της πλοκής επί σκηνής. Είναι ένα είδος που με γοητεύει και το υπηρετώ πιστά. Η επαφή με τον ηθοποιό, στην περίπτωσή μας με την Έλενα Δημητρίου, που ενσαρκώνει τον ρόλο της γυναίκας στο έργο «Μια κανονική μέρα», γίνεται ακόμη πιο εντατική, η γνωριμία μας βαθύτερη και η επικοινωνία μας βελούδινη. Αυτό βέβαια στην ιδανική του μορφή. Η συνεργασία με την Έλενα αγγίζει αυτό το σημείο συνύπαρξης και σύμπλευσης, γεγονός που αφήνει μια ικανοποίηση ως προς το ζητούμενο, που είναι η ολοκληρωμένη παράσταση.

Εδώ διαπραγματευόμαστε την ιστορία μιας γυναίκας που καλείται να συνεχίσει να ζει μετά από μια τραυματική εμπειρία απρόσμενου και βίαιου θανάτου

Πως πρέπει άραγε να ζούμε τις μέρες μας τις «κανονικές» αλλά και τις «μη κανονικές»;

Δεν ξέρω. Όμως θα ήταν καλό να θυμόμαστε ότι ζούμε, να χαιρόμαστε την καθημερινότητα, να εκτιμούμε την αγάπη, να σεβόμαστε την ύπαρξή μας, με μετριοφροσύνη κι ευγνωμοσύνη απέναντι στις δυνατότητες που μας παρέχει η ζωή. Αυτά κάνουν τις «κανονικές» μέρες σημαντικές και όμορφες. Μιλώ για τα απλά, αλλά και για τα ουσιαστικά πράγματα, που μας ξεφεύγουν μέσα στην καθημερινή αγωνία μας και στην τριβή μας με την ασχήμια. Για αυτά που μας φανερώνονται απρόσμενα και μεταμορφώνουν, ακόμη και τις «μη κανονικές» μέρες σε απλές δοκιμασίες που καλούμαστε να περάσουμε για να αναδυθούμε στην επιφάνια πιο ζωντανοί και πιο αποφασισμένοι. Ο στόχος είναι να αποκτήσουν οι άνθρωποι, στην κάθε μέρα τους, το μερίδιο της ευτυχίας που τους αρμόζει.  Το έργο αυτό συναρμολογεί τα κομμάτια που δίνουν ώθηση στην ζωή, επανασυνδέει την ισορροπία του κόσμου μέσα από την αρμονικότητα των ανθρώπινων σχέσεων, που τις καθιστά ως το υπέρτατο αγαθό.

Θέατρο Μασκαρίνι, Αθαλάσσης 4,  Λατσιά.

Πρεμιέρα: 14 Δεκεμβρίου 2021

Παραστάσεις: 15, 17, 20, 21, 22, 23, 27, 28, 29 ,30 Δεκεμβρίου 2021

Ώρα έναρξης: 20.30, Τηλέφωνο κρατήσεων: 99 519 771

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy