Ακρίβεια και ανέχεια γονατίζουν καταστήματα και πολίτες

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Μιλώντας αυτές τις μέρες με κόσμο που ζει είτε σε αστικές περιοχές είτε στην ύπαιθρο, με ανθρώπους που προέρχονται από ένα ευρύ επαγγελματικό φάσμα και ιδιαίτερα με καταστη­ματάρχες του λιανικού εμπορίου αλλά και πο­λίτες με πολύ χαμηλούς μισθούς (κι αυτοί είναι που αποτελούν και την πλειοψηφία), η διαπί­στωση είναι η ίδια.

Οι μεν καταστηματάρχες δεν κρύβουν την αγωνία και την ανησυχία τους για την πορεία και το μέλλον της επαγγελματικής τους δραστη­ριότητας, θεωρώντας ότι πληρώνουν ακριβά τη νύφη, πρώτα λόγω των επιπτώσεων που για δύο χρόνια δημιούργησε η πανδημία και κατ’ επέκταση τώρα με τα όσα αρνητικά έχουν συσ­σωρευτεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.

Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν συνεχώς τον κύ­κλο εργασιών τους να μειώνεται κατακόρυφα, αφού, εκτός όλων των άλλων, η ακρίβεια έχει βάλει απότομο φρένο στον κόσμο, ο οποίος εί­ναι πλέον κάτι περισσότερο από συγκρατημένος στο τι θα αγοράσει και πού θα ξοδέψει, ακόμα και αυτές τις μέρες του Πάσχα που ανέκαθεν αποτελούσαν περίοδο για «χρυσές» δουλειές στο λιανικό εμπόριο. Μπαινοβγαίνει ο κόσμος στα καταστήματα, αλλά περισσότερο ψωνίζει με το μάτι παρά με το πορτοφόλι.

Κι όμως, οι μικροκαταστηματάρχες το βρά­δυ που κάνουν ταμείο διαπιστώνουν σε αρκε­τές περιπτώσεις ότι ίσα που θα μπορέσουν να πληρώσουν το μισθό των υπαλλήλων (όσοι δηλαδή μπόρεσαν να κρατήσουν υπαλλήλους όλο το προηγούμενο διάστημα), ενώ ούτε λόγος για δικό τους μεροκάματο. Και δικαιολογημένα τους λούζει κρύος ιδρώτας, αφού τα έξοδα και οι οφειλές τους τρέχουν… Ενοίκια και ρεύματα (που δεν παλεύονται), οφειλές στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις και στους προμηθευτές τους, που οπωσδήποτε θα πρέπει να εξοφληθούν στην ώρα τους.

Η απελπισία και η απόγνωση κυριαρχεί σε αυτή την κατηγορία των επαγγελματιών, καθώς βλέπουν από τη μια την κατάσταση να οδεύει συνεχώς από το κακό στο χειρότερο κι από την άλλη να μη βλέπουν κανένα φως στο τούνελ…. Καμιά στήριξη από το κράτος, καμιά γενικότε­ρη κίνηση για ανατροπή, έστω και στο ελάχιστο, αυτής της κατάστασης.

Σε ό,τι αφορά τις χιλιάδες των πολιτών που είτε από το πόστο της ανεργίας, της υποαπασχό­λησης ή έστω της πλήρους εργασίας αλλά με αμοιβή που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα βασι­κά για επιβίωση, η κατάσταση είναι μονόδρομος που οδηγεί σε αδιέξοδο. Τα έσοδα του μήνα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στα νοικοκυριά, ούτε να βάλουν προτεραιότητες στα έξοδά τους και τις δαπάνες τους. Τα χρήματα που μπαίνουν στο σπίτι, την ίδια στιγμή εκμηδενίζονται, αφού καραδοκούν ο ιδιοκτήτης του υποστατικού που ενοικιάζει η οικογένεια και βέβαια οι πάγιοι λο­γαριασμοί.

Και μένουν κάτι ψιλά για όλες τις άλλες ανά­γκες που ελπίζει η φτωχή οικογένεια να καλύ­ψει, ιδιαίτερα αυτές τις γιορτινές μέρες, μέσα από εκδηλώσεις αγάπης και ανθρωπιάς οργα­νώσεων και οργανισμών.