Αλήθειες… χριστιανικές

Της Μαρίας Φράγκου

 

Τον Πάπα Φραγκίσκο τον εκτιμώ για την προοδευτικότητα των απόψεών του. Για κινήσεις που κάνει, και στόχο έχουν τον άνθρωπο. Την προστασία του, την υπεράσπισή του από λογής λογής κινδύνους -ανθρώπινους πρώτα και κύρια- την ανάδειξη των προβλημάτων του και την προώθηση προς επίλυσή τους. Προβαίνει σε πράξεις, συμβολικές μεν, αλλά στοχευμένες. Πράξεις που στέλλουν μηνύματα πανανθρώπινα. Μηνύματα αλληλεγγύης και βοήθειας. Δεν τον έχω ακούσει, ίσως και να μου διαφεύγει, να παρεμβαίνει στα του κράτους, απαιτώντας να έχει λόγο σε αποφάσεις ή να κρίνει αποφάσεις της κυβέρνησης της Ιταλίας, για παράδειγμα, χώρα στην οποία βρίσκεται η έδρα του.

Στο προσφυγικό τήρησε και τηρεί μία στάση αξιοζήλευτη. Στα θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, επίσης. Δεν έδιωξε ποτέ από την Εκκλησία του ούτε και αναθεμάτισε λεσβίες, ομοφυλόφιλους, τρανσέξουαλ, δεν απαγόρευσε σε αρρώστους να λάβουν τη θεία κοινωνία και άλλα πολλά, χριστιανικά μεν για τους πολλούς, πανανθρώπινα δε για τους περισσότερους…

Γιατί τα λέω αυτά; Ή πώς και γιατί τα θυμήθηκα; Είναι γιατί εμείς στερούμαστε πνευματικού ή πνευματικών ηγετών, οι οποίοι να κερδίζουν στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη μας, μην πω και την εκτίμησή μας. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, κάποιοι εκ των θρησκευτικών μας ηγετών συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο, ποιος θα εκφέρει τις πιο ακραίες θέσεις. Είτε στο εθνικό ζήτημα, είτε στα ζητήματα της κοινωνίας. Ποιος θα καταδικάσει πιότερο τους ομοφυλόφιλους, ποιος θα πει τις πιο βαριές κουβέντες για τους πρόσφυγες και τους ξένους γενικότερα που αναζητούν καταφύγιο στη χώρα μας.

Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει λόγο αγάπης για αυτές, και άλλες κατηγορίες συνανθρώπων μας από επισκοπικά χείλη. Ή και αν γίνεται, συνοδεύεται μια τέτοια πρόταση από ένα αλλά, που ακυρώνει κάθε θετική λέξη ή θετική πρόθεση. Μην πω ακόμα για τους Τ/κ συμπατριώτες μας. Που μπορεί ένας εκ των εκκλησιαστικών ταγών να επαίρεται πως παιδί έπαιζε ππιριλιά με τουρκοκυπριόπουλα, αλλά τότε… Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ανάγκη να έχουν τέτοιες συνάφειες…

Ρώτησαν την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας μας, για την τακτική και πρακτική μεγάλων καταστηματαρχών να ανοίγουν τα καταστήματά τους «μια τέτοια μέρα, την τρίτη κατά σειρά γιορτή της χριστιανοσύνης». Κι αντί να απαντήσει όπως συνηθίζει, στο στυλ «βούρδουλας που χρειάζεται» άρχισε τις γαλιφιές και τα «εγώ εν τζιαι…». Μα αφού φύσει και θέσει εργοδότης είναι και ο ίδιος, τι να πει…

Διάβαζα χθες σε ελληνική εφημερίδα μια επίθεση μίσους από έναν εκκλησιαστικό ηγέτη στην Ελλάδα, για αυτό και τα θυμήθηκα όλα τούτα. Που αποδεικνύουν γύμνια, που όζουν συντηρητισμού, που επιβεβαιώνουν πόσο μακριά είναι η Εκκλησία από τον κόσμο. Στην Ελλάδα, μάλιστα, που συναντά κανείς και εκκλησιαστικούς ηγέτες που αν μη τι άλλο εκφράζουν ένα θετικό λόγο, κάνουν μια παρέμβαση που έχει μια ελπίδα…

Μητροπολίτης Χίου Μάρκος, λοιπόν. Τάχθηκε κατά της δημιουργίας μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, με ακραίες δηλώσεις του ξεσπάθωσε όχι μόνο εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων, αλλά και του πολιτικού γάμου γενικότερα, και υποστήριξε πως δεν υπάρχουν πρόσφυγες «είναι όλοι μετανάστες»… Αυτή την αγάπη κι αυτή την αποδοχή κι αυτή την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο διδάσκει η Εκκλησία… Αμα θέλει να κυβερνά η Εκκλησία ή άμα τής δίνουμε το δικαίωμα να κυβερνά, αυτά έχουμε.