Άμα υπάρχει όραμα… τα σχολεία που κάνουν πράξη τη φιλία και την αποδοχή

* Στην πολυπολιτισμική κοινωνία της Κύπρου ξεχωρίζουν τα σχολεία που κάνουν πράξη τη φιλία και την αποδοχή και ενώνουν τους ανθρώπους

Της Μαρίας Φράγκου

Παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία… Μια ορολογία που μπήκε στη ζωή μας κι έγινε συνώνυμη της καθημερινότητάς μας. Παιδιά που κάθονται στο ίδιο θρανίο με τα δικά μας παιδιά, παίζουν στην ίδια αυλή μαζί τους, παιδιά που ζουν ανάμεσά μας. Κι όμως, έρχονται από πολύ μακριά… Ή οι γονείς τους έρχονται από πολύ μακριά….
Διερωτηθήκαμε πολλές φορές πόσο ωρίμασε, ή αν ωρίμασε η κοινωνία μας να αποδεχθεί αυτά τα παιδιά και κατ’ επέκταση τους μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκουν καταφύγιο στη δική μας πατρίδα. Άλλοτε τα παραδείγματα είναι αισιόδοξα και μας συγκινούν, άλλοτε απαισιόδοξα και μας απογοητεύουν.
Αυτό που γίνεται στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Αντωνίου, στη Λευκωσία, είναι η αισιόδοξη πλευρά της προσπάθειας στήριξης και αποδοχής της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας. Στο σχολείο αυτό προωθούνται και συντελούνται δραστηριότητες που τιμούν τους δασκάλους και το σχολείο και όλους όσοι έχουν ανάμειξη σε αυτές.
Είναι παρήγορο να βλέπεις δάσκαλους και παιδαγωγούς να κάνουν πράξη την επιστήμη της αγωγής, τις μεθόδους της σωστής αγωγής των νέων… Και δεν περιορίζονται στην αλφαβήτα και στην ανάγνωση, αλλά νοιάζονται για την ολόπλευρη και πολύπλευρη ανάπτυξη του μαθητή…
Στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Αντωνίου, λοιπόν, επενδύουν στην αγωγή του μαθητή. Και μέσα από αξιόλογες δράσεις καθίσταται το σχολείο παράδειγμα. Στην αυλή του σχολείου θα αναγνωρίσει κανείς μαθητές από 15 χώρες και θα ακούσει τους πέραν των 100 μαθητών του να μιλούν στα ρώσικα, στα βουλγάρικα, στα αραβικά, στα ρουμάνικα…

 

Η σκιά…
Πέραν από την αισιόδοξη πλευρά, ωστόσο, υπάρχει και μία σκιά. Ένας κίνδυνος που ελλοχεύει. Αυτός της γκετοποίησης του σχολείου και των μαθητών και συνακόλουθα του αναλφαβητισμού. Μία χώρα όπως η δική μας, χώρα φιλοξενίας, πώς εντάσσει τους πρόσφυγες/μετανάστες στη κοινωνία της; Ποια και πόσα είναι τα προγράμματα ένταξης, παιδιών και γονιών; Προσπάθειες γίνονται, ασφαλώς, αλλά αυτοί οι προβληματισμοί δεν είναι ξένοι για το σχολείο του Αγίου Αντωνίου, το οποίο υλοποιεί στην πράξη προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για πρόσφυγες./μετανάστες και είναι ενταγμένο σε πρόγραμμα που στηρίζει την προσπάθεια να μην περιθωριοποιούνται οι μαθητές.
Οι δάσκαλοι στον Άγιο Αντώνιο ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει για τον μαθητή να υφίσταται τις όποιες διακρίσεις ή να γνωρίζει ρατσιστικές συμπεριφορές. Και ενωμένοι συνεργάζονται και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που θα αναδείξουν τους μαθητές τους και θα τους βοηθήσουν να ενταχθούν στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

 

Στόχος της χρονιάς
Άνθρωποι με ευαισθησίες, λοιπόν, οι δάσκαλοι στο δημοτικό του Αγίου Αντωνίου ανέλαβαν δράση. Θέτοντας ένα στόχο χρονιάς, κάθε ακαδημαϊκό έτος, δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές τους να ασχοληθούν με τη μουσική και την τέχνη, το χορό, τη χαρακτική και το θέατρο. Διοργανώνουν ημερίδες, για τα παραμύθια για παράδειγμα, επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και μνημεία. Ψυχή των δράσεων αυτών οι δάσκαλοι του σχολείου, οι οποίοι έχουν όραμα και το υλοποιούν.
Η φετινή δράση του δημοτικού σχολείου του Αγίου Αντωνίου, είχε ως θέμα: «Θαλασσογραφίες. Παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο» και ήταν η τέταρτη στη σειρά έκθεση. Προηγήθηκαν οι «Εικαστικές διαδρομές. Στα μονοπάτια της φιλίας», με στόχο να δοθεί στα παιδιά η ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν καλύτερα, να αναπτύξουν το συναίσθημα της φιλίας και αποδοχής και να νιώσουν τον αλληλοσεβασμό. Η δράση αυτή οδήγησε στη βράβευση με το πρώτο βραβείο, στο διαγωνισμό του παγκύπριου Συνδέσμου Εθελοντισμού.
Ακολούθησε η δεύτερη έκθεση με θέμα «Εικαστικές διαδρομές. Από το χθες στο σήμερα» με έργα χαρακτικής, μέσα από την οποία οι μαθητές της πέμπτης και έκτης τάξης γνώρισαν τον κόσμο των λαϊκών, παραδοσιακών παραμυθιών. Η έκθεση αυτή αποτέλεσε μέρος των εκδηλώσεων για τη φιλοξενία των Ευρωπαίων εταίρων μας, στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus στο οποίο συμμετείχε το σχολείο, σύμφωνα με τη βοηθό διευθύντρια του σχολείου, Εύη Ρούσου Αριστοτέλους.
«Τα τείχη της Λευκωσίας δεν έχουν φωνή, έχουν εμάς τα παιδιά», ήταν η τρίτη προσπάθεια και αποτέλεσε ένα ταξίδι στην ιστορία, δίνοντας στα παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν το χθες μέσα από τα μνημεία της πόλης.
«Θαλασσογραφίες. Παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο» ήταν η φετινή έκθεση. Όπως λέει στην εφημερίδα μας ο δάσκαλος Κυριάκος Κυριάκου, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Κάβο Γκρέκο και τα θαλασσινά μονοπάτια του. Μελέτησαν τον κόσμο της θάλασσας και μετά τον ζωγράφισαν.
Εύη Ρούσου Αριστοτέλους, Κυριάκος Κυριάκου και Νάσος Κυριακίδης ήταν η ψυχή της όλης προσπάθειας. Για το αποτέλεσμα, ωστόσο, δούλεψαν και άλλοι πολλοί από το σχολείο, χωρίς τη στήριξη των οποίων η προσπάθεια θα ήταν ημιτελής. Συνέβαλαν και άλλοι, εκτός σχολείου. Όπως για παράδειγμα ο ζωγράφος Κυριάκος Λύρας, ο οποίος αφιέρωσε χρόνο, πρόσφερε βοήθεια και γνώσεις για το αποτέλεσμα που παρουσίασαν τα παιδιά.

 

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες προέρχονται από την έκθεση «Ποίημα-Θαλασσινό Σχολείο» με έργα των μαθητών και παρουσιάστηκαν στα εγκαίνια της έκθεσης «Θαλασσογραφίες. Παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο», μόλις πρόσφατα.