ΑμεΑ: παραμένουν β’ κατηγορίας πολίτες

Της Ελένης Μαύρου

Αν συμφωνείτε με τη θέση ότι την ανάπτυξη την μετρούμε όχι με τον πήχη των αριθμών αλλά με τον πήχη της απόδοσης αυτής της ανάπτυξης σε πολιτικές και δράσεις για το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα για εκείνο το μέρος της κοινωνίας που βιώνει διακρίσεις και αποκλεισμό, τότε θα κατανοείτε και την έντονη αντίδραση της Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπήρων πριν λίγες μέρες, όταν με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρίες, είδαν να οργανώνονται εκδηλώσεις για αυτούς χωρίς αυτούς, όταν κάθε μέρα βιώνουν την αδιαφορία και -συχνά- την αναλγησία του κράτους, όταν κάθε μέρα βλέπουν την κρατική φροντίδα να εξαντλείται σε επικοινωνιακές δράσεις που συχνά εμπορευματοποιούν την αναπηρία.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά για τα άτομα με αναπηρίες. Η ψήφιση του Νόμου για την υποχρεωτική διαβούλευση με την ΚΥΣΟΑ για όλα τα θέματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία, ο νόμος για την ποσόστωση και η κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες αποτελούν σημαντικά βήματα στη προσπάθεια να αλλάξει η στάση της κοινωνίας και της πολιτείας έναντι των ατόμων με αναπηρίες.

Μένουν όμως πολλά να γίνουν για να περάσουμε από τις διακηρύξεις στις πράξεις. Αυτό σημειώνουν και μια σειρά εκθέσεων για την πρόοδο της Κύπρου σε ό,τι αφορά τα μέτρα για εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα άτομα με αναπηρίες, την οποία η Κύπρος κύρωσε το 2011, αλλά και εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά τις δαπάνες κοινωνικής προστασίας και τις δομές στήριξης και φροντίδας των ηλικιωμένων ατόμων και ατόμων με αναπηρίες.

Δέκα χρόνια μετά την κύρωση της Σύμβασης και η Κύπρος εξακολουθεί, εν πολλοίς, να μη συμμορφώνεται με τις συστάσεις της. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν παρατηρείται απλώς στασιμότητα αλλά και οπισθοχώρηση.

Η προσέγγιση των διεκδικήσεων του αναπηρικού κινήματος με οικονομίστικους όρους αφήνει αυτή τη μερίδα των συμπολιτών μας στο περιθώριο. Άλλωστε τα προβλήματα των ΑμεΑ δεν περιορίζονται στο πλαίσιο της επιδοματικής πολιτικής του κράτους που κι αυτή είναι προβληματική, λαμβάνοντας υπόψη ότι η πλειονότητα των ατόμων με αναπηρίες ζει σε συνθήκες φτώχειας, κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης.

Υπάρχει ανάγκη για μια προοδευτική σύγχρονη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Είναι απαραίτητος ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός από το κράτος για τις υπηρεσίες στήριξης και φροντίδας που χρειάζονται τα άτομα με αναπηρίες, ώστε να διασφαλίζεται το δικαίωμά τους για ανεξάρτητη διαβίωση, πλήρη συμπερίληψη στην κοινότητα και ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή του τόπου.

Θα πρέπει να διευκολυνθεί η πρόσβαση των ΑμεΑ στην εργασία αλλά και η απρόσκοπτη πρόσβαση τους σε δημόσια κτίρια, παραλίες και αλλού. Θα πρέπει να βελτιωθούν οι υπηρεσίες έγκαιρης παρέμβασης για τα παιδιά με αναπηρία και η ισότιμη πρόσβαση για όλα τα παιδιά στην εκπαίδευση. Και πολλά άλλα…

Το κυριότερο: το κράτος και η κοινωνία θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι τα άτομα με αναπηρίες διεκδικούν πάνω απ’ όλα σεβασμό – σεβασμό στην αξιοπρέπειά τους, στην ισότητα ευκαιριών, στο δικαίωμα έκφρασης και λήψης αποφάσεων, στην πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή και ενσωμάτωσή τους στην κοινότητα.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy