Της Ελένης Μαύρου
Τελικά, για να παραμένεις αισιόδοξος για το μέλλον αυτού του τόπου και την προοπτική αυτού του λαού χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Τα «χτυπήματα» την τελευταία βδομάδα ήταν ανελέητα.
-Να είσαι σε συνομιλίες και να αγωνίζεσαι για την απαλλαγή του τόπου από την τουρκική κατοχή με κύριο όπλο την Κυπριακή Δημοκρατία (τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται όλοι) και να αποφασίζεις ότι στα σχολεία, εν έτει 2017, θα γιορτάζεις την επέτειο του ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950! Και μετά, θυμώνουμε με τον Ραούφ Ντενκτάς όταν έγραφε το 1968: Η διχοτόμηση είναι ένα αστέρι που ανατέλλει με την Ενωση και με την Ενωση δύει.
- Να προσπαθούμε να πείσουμε τους Τουρκοκυπρίους ότι δεν χρειάζονται εγγυήσεις της Τουρκίας για να νιώθουν ασφαλείς στην επανενωμένη Κύπρο και ταυτόχρονα να καταγράφονται επτά περιστατικά επιθέσεων εναντίον Τουρκοκυπρίων μέσα στους τελευταίους 15 μήνες για τα οποία… δεν υπάρχουν ένοχοι.
- Να κρίνεται ένοχος από το δικαστήριο ο τέως Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας του κράτους για αδικήματα διαφθοράς, δεκασμού, κατάχρησης εξουσίας και συνωμοσίας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ο οποίος εμφανίστηκε στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισής του) να μη νιώθει την ανάγκη να πει μία «συγνώμη, έκανα λάθος όταν τον διόριζα» (…για «να πατάξει τη διαφθορά» μας είπε προχθές ο Πρόδρομος Προδρόμου!). Και μετά να φταίει η αντιπολίτευση που λέει ότι οι διορισμοί των «άριστων των αρίστων» ήταν απλώς ανταπόδοση της προεκλογικής τους στήριξης στον κ. Αναστασιάδη το 2013 (και το 2018;).
- Η χώρα σου να βρίσκεται στον πάτο σε διεθνείς εκπαιδευτικές αξιολογήσεις και, αντί να δεις πώς θα αναπτύξουν οι μαθητές μας δεξιότητες που απαιτεί ο 21ος αιώνας, να υιοθετείς ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα (οι μαθητές υπολογίζεται ότι θα δίνουν 65 εξετάσεις/διαγωνίσματα το χρόνο). Να βάζεις, δηλαδή, τους ουσιώδεις στόχους του δημόσιου σχολείου (που, κατά τον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας, είναι… για τους φτωχούς!) στο περιθώριο, υποσκάπτοντας τον ανθρώπινο χαρακτήρα του, αυξάνοντας την πίεση πάνω στους μαθητές και αποκλείοντας στην πράξη κάθε δυνατότητα για καινοτόμες και ενεργητικές μορφές μάθησης.
- Να επενδύεις εκατομμύρια ως κράτος στο μεγαλύτερο λιμάνι του τόπου και ενώ σου αποφέρει κέρδη να το παραχωρείς σε ιδιώτες «επενδυτές» με συμφωνίες που κρατούνται ακόμα και σήμερα μυστικές. Και σαν να μην έφταναν όσα απλόχερα έδωσες, να νοικιάζεις δυο γερανογέφυρες (που μέχρι πριν λίγους μήνες ανήκαν στο δημόσιο) από την άλλη ιδιωτική εταιρεία που έμπασες στο λιμάνι και να τις παραχωρείς δωρεάν για χρήση στην πρώτη ιδιωτική εταιρεία!
- Το 2017, στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, να σου προκύπτει ξαφνικά υπερπληθώρα κριτικών τέχνης. Οχι βέβαια γενικά, αλλά για το έργο μιας Τουρκοκύπριας, της Nurtane Karagil. Επειδή λέει έχει δύο γυμνές φιγούρες δίπλα στον Μακάριο, οι οποίες είναι υποτίθεται η Αφροδίτη (Ι και ΙΙ, ο κωδικός εκκένωσης της πόλης το 1974 από τους Τ/Κ κατοίκους της). Δικαίωμα του καθενός να μην μας αρέσει κάτι, να μην το καταλαβαίνουμε, να το απορρίπτουμε, αλλά αυτή η ξαφνική έγνοια για την τέχνη δεν πείθει.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Θα ήθελα να κλείσω με το απόφθεγμα του Αλμπερτ Αϊνστάιν «η διαφορά ανάμεσα στην ηλιθιότητα και στην ευφυΐα είναι ότι η δεύτερη έχει όρια». Φοβάμαι, όμως, ότι όλα τα πιο πάνω δεν οφείλονται απλώς στην ηλιθιότητα…
Aκολουθήστε μας στο Google News
