Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Με τις συνθήκες οι οποίες επικρατούν σήμερα στην αγορά, αυτό το οποίο απαιτείται είναι η προστασία των εργαζομένων και η πάταξη της εκμετάλλευσης. Όχι η ποινικοποίηση των ελάχιστων δικαιωμάτων τα οποία έχουν απομείνει στους εργαζόμενους, όπως ζητούν οι εργοδοτικές οργανώσεις με αφορμή την απεργία στο λιμάνι της Λεμεσού.
Σε μια χώρα στην οποία χιλιάδες εργαζόμενοι και κυρίως νέοι καταδικάστηκαν σε μισθούς πείνας και ωράρια τα οποία σπάζουν κόκαλα, είναι τουλάχιστον αισχρό να ακούγονται προτάσεις για περιορισμό τού συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας. Και είναι ακόμη πιο αισχρό όταν η Υπηρεσία Εργασιακών Σχέσεων του Υπουργείου Εργασίας, η οποία φέρει βαρύτατη ευθύνη για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα εργασιακά, «σπονσάρει» τους εργοδότες στις επιθέσεις τους εναντίον των εργαζομένων αλλά και του Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων.
Το Υπουργείο Εργασίας έχει υποχρέωση να λάβει μέτρα για προστασία των εργαζομένων και επαναφορά της ισορροπίας στις εργασιακές σχέσεις. Όπως αναφέρει και η ονομασία του, είναι το Υπουργείο της Εργασίας. Όχι Υπουργείο των Εργοδοτών και Βιομηχάνων. Και αφού προφανώς οι αρμόδιοι στο Υπουργείο δεν είναι σε θέση να σχεδιάσουν μέτρα προς όφελος της Εργασίας, τουλάχιστον ας επεξεργαστούν τις προτάσεις τις οποίες έχουν καταθέσει εδώ και μήνες το ΑΚΕΛ και η ΠΕΟ. Για παράδειγμα ας εξετάσουν την προώθηση νομοθετικών ρυθμίσεων ώστε οι βασικοί όροι των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων να καθίστανται υποχρεωτικοί διά νόμου για τις επιχειρήσεις του κλάδου, καθώς και τη θεσμοθέτηση τριμερούς μηχανισμού, μέσα από τον οποίο θα καθορίζονται ελάχιστοι μισθοί και ωφελήματα για όσους δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις. Ας εξετάσουν επίσης τις προτάσεις για κατοχύρωση της υπεροχής των συλλογικών συμβάσεων έναντι των ατομικών συμβολαίων εργασίας, τερματισμό της πολιτικής της αγοράς υπηρεσιών, λήψη μέτρων για αντιμετώπιση της χρησιμοποίησης των λεγόμενων ευέλικτων μορφών απασχόλησης ως μέσου εκμετάλλευσης και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων κ.τ.λ. Δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν χιλιάδες εργαζόμενους και κυρίως νέους, να ζούνε σε συνθήκες πείνας και ανέχειας; Δεν έχουν κουραστεί να «σπονσάρουν» τους εργοδότες στις επιθέσεις τους εναντίον των εργαζομένων;
Ο Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ είναι τοποθετημένοι ιδεολογικά στο λεγόμενο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Και από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους φαίνεται ότι είναι εγκλωβισμένοι στις ιδεολογικές τους εμμονές. Δεν έχουν ούτε τη θέληση ούτε την ικανότητα να βγάλουν τις ιδεολογικές τους παρωπίδες. Αυτός είναι ο λόγος που οι εργοδοτικές οργανώσεις έχουν αποθρασυνθεί, σε βαθμό, που κάθε φορά που προκύπτει εργατική διαφορά ζητούν ποινικοποίηση των απεργιών. Το ίδιο έπραξαν στις κινητοποιήσεις των νοσηλευτών, των εκπαιδευτικών, των ωρομίσθιων εργατών στα νοσοκομεία και τώρα των εργαζομένων στο λιμάνι. Φαίνεται ότι νιώθουν δυνατοί λόγω της στήριξης που τους παρέχει η κυβέρνηση. Ο μόνος τρόπος για να μπει φρένο σ’ αυτή την επίθεση εναντίον των εργαζομένων, είναι η συσπείρωσή τους γύρω από τις δυνάμεις οι οποίες αποδεδειγμένα και διαχρονικά στηρίζουν τους εργαζόμενους.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
