Του Γιάννη Κακαρή
Η απόκτηση στέγης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα -αν όχι το σημαντικότερο- που αντιμετωπίζει η σημερινή νεολαία.
Οι μισθοί σε σύγκριση με τα βασικά έξοδα για μια υποτυπώδη διαβίωση είναι δυσανάλογοι καθώς η ακρίβεια βρίσκεται στα ύψη. Οι τιμές στα κατασκευαστικά υλικά έχουν αυξηθεί τόσο που το κόστος ανέγερσης οικοδομών έχει αυξηθεί κατά 20%. Πριν μερικά χρόνια, μια κατοικία 200 τ.μ. στοίχιζε περίπου €300.000, ενώ σήμερα φτάνει τις €360.000.
Σε ό,τι αφορά τη σύναψη δανείου, η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική, μετατρέποντας την ανέγερση ή την αγορά καινούριας κατοικίας σε όνειρο απατηλό. Τα επιτόκια είναι απαγορευτικά, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα αυξάνει διαρκώς και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα σταματήσουν να ανεβαίνουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι επίκεινται νέες αυξήσεις.
Όσα κρατικά σχέδια υπάρχουν για βοήθεια των νέων, ώστε να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, δεν είναι πλέον ικανοποιητικά καθώς δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές οικονομικές απαιτήσεις. Μάλιστα, τα χρήματα αυτά δεν υπολογίζονται από τις τράπεζες ως βάση για την εξασφάλιση δανείου.
Προκειμένου να βρουν διέξοδο, τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι οι νέοι που επιλέγουν να επιστρέψουν στα σπίτια των γονιών και παππούδων τους στους συνοικισμούς, ενώ αρκετοί είναι και αυτοί που δεν έχουν προσφυγική καταγωγή, αλλά επιλέγουν τους συνοικισμούς αφού οι τιμές είναι φθηνότερες.
Ωστόσο, οι κατασκευές αυτές είναι σε χειρότερη μοίρα από ό,τι στις υπόλοιπες περιοχές, καθώς έχουν αφεθεί στη φθορά του χρόνου και έχουν ανεγερθεί πριν εφαρμοστεί ο αντισεισμικός κώδικας. Άλλες πάλι, δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας και έτσι δεν μπορούν να υποθηκευτούν προκειμένου να εξασφαλιστεί δάνειο για την ανακαίνιση. Όπως λέχθηκε στην Επιτροπή Προσφύγων της Βουλής, κάποιοι αναμένουν εδώ και 30 χρόνια. Οι καθυστερήσεις στη διαδικασία είναι αποτέλεσμα λανθασμένων και απαράδεκτων προτεραιοτήτων της προηγούμενης κυβέρνησης, αφού οι υπηρεσίες του κράτους έτρεχαν να τιτλοποιήσουν τους πύργους και τις περιουσίες για τα διαβατήρια.
Όλα αυτά και άλλα τόσα καταδεικνύουν την ανάγκη για μια ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική, κοινωνικά προσανατολισμένη, ώστε κάθε πολίτης να έχει αξιοπρεπή ποιοτική και προσιτή στέγη.
Πρώτα από όλα πρέπει να δημιουργηθεί ένας Κεντρικός Φορέας Στεγαστικής Πολιτικής, ο οποίος να συντονίζει όλα τα προγράμματα που είναι σκόρπια σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες και να χαράζει πολιτική και προτεραιότητες.
Επίσης, πρέπει να διευρυνθούν τα κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια στα προγράμματα του κράτους για να καλυφθεί μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και να αναπροσαρμοστεί το ύψος των χορηγιών, ώστε να ανταποκρίνονται στα σημερινά δεδομένα.
Η πρόσβαση σε προσιτή κατοικία και η αξιοπρεπής διαβίωση αποτελεί ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων και αυτό είναι που περιμένει η κοινωνία από τη σημερινή κυβέρνηση.
Aκολουθήστε μας στο Google News
