Ανέχεια και ακρίβεια γονάτισαν τον κόσµο… Ζωντανές ιστορίες και φωνές απόγνωσης

Όταν ένας άνθρωπος κυριολεκτικά δυστυχεί αφού βρέθηκε να διαβιοί κάτω από άθλιες συνθήκες και να µην έχει την οικονοµική δυνατότητα να εξασφαλίσει τα βασικά για την επιβίωση της οικογένειάς του, το µόνο που τον νοιάζει είναι να βρει τρόπους να τα βγάλει πέρα και να καλυτερεύσει την καθηµερινότητά του.

Και, δυστυχώς, είναι πλέον χιλιάδες οι οικογένειες που οι µισθοί πείνας και τα πενιχρά επιδόµατα τις έχουν οδηγήσει σε συνθήκες διαβίωσης που ξεπερνούν τα όρια της φτώχειας.

 

«Τι να προλάβω µε το επίδοµα, όταν δεν έχω µια δουλειά που να ξέρω ότι θα µου δίνει ένα µισθό για να µπορώ να προγραµµατίσω όπως πρέπει τη ζωή τη δική µου και των παιδιών µου…»

 

Του Χρήστου Χαραλάµπους

∆εν ήταν εύκολη η επικοινωνία και η επαφή µε ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια, εκεί που ζούσαν έστω και µε µια στοιχειώδη άνεση βρέθηκαν να αγωνίζονται µε νύχια και µε δόντια για να αντιµετωπίσουν τη φτώχεια τους. Το καταφέραµε σε κάποιο βαθµό, µε τη µεσολάβηση κάποιων φορέων και πολιτών που, ανάµεσα στις άλλες δραστηριότητές τους έχουν περιλάβει και τη στήριξη οικογενειών και µοναχικών συµπολιτών µας που πέρασαν στη µακρά λίστα όλων εκείνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ήταν πολύ διστακτικοί οι άνθρωποι να µας ανοίξουν την πόρτα τους ή ακόµα και να µας µιλήσουν στο τηλέφωνο, επικαλούµενοι την αξιοπρέπειά τους, να µη νοµίσει ο κόσµος ότι ζητούν ελεηµοσύνη. Ζήτησαν να µη φανούν, κυρίως ώστε τα παιδιά τους… να µη βρεθούν σε δύσκολη θέση στο σχολείο και απέναντι στους φίλους τους… Σεβαστήκαµε αυτή την επιθυµία τους, χρησιµοποιώντας, χάριν του ρεπορτάζ, εικονικά ονόµατα.

Οι άνθρωποι που µας δέχτηκαν στο σπίτι τους δεν µιλούσαν πολύ. ∆εν ήταν, άλλωστε, απαραίτητο να µας περιγράψουν µε λεπτοµέρειες την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Τη σκληρή πραγµατικότητα της ανέχειας που βιώνουν τη βλέπουµε παντού γύρω µας.

Μακαρόνια, κονσέρβες, αβγά και λίγος κιµάς…

Στα ντουλάπια της κουζίνας τρία πακέτα µακαρόνια (από αυτά που βγάζουν σε προσφορές δύο συν ένα δωρεάν οι υπεραγορές), 2-3 κονσέρβες και µισό σακούλι ζάχαρη…

Στο ψυγείο µισογεµάτο ένα µπουκάλι γάλα, ένα ταπεράκι µε 3-4 φέτες τυρί, 2 αβγά και κάτι αγγούρια που φωνάζουν από µακριά ότι δεν είναι φρέσκα. Και στον καταψύκτη, κάτι παγάκια κι ένα σακουλάκι µε λίγο κιµά…

«Τι να σας πω… βλέπετε από µόνοι σας την κατάσταση…» µας λέει η Μαρία που είναι λήπτης του ΕΕΕ, θεωρώντας ευτύχηµα το γεγονός ότι το µικρό σπίτι όπου διαµένει µε τα δύο παιδιά της (το ένα πηγαίνει στο δηµοτικό), το βρήκε από τους γονείς της κι έτσι δεν έχει το βραχνά του ενοικίου.

Καθώς απολογείται που της είχε τελειώσει ο καφές και δεν είχε κάτι να µας κεράσει, αναφέρεται στις συνθήκες που την έφεραν σε αυτή την κατάσταση, οι οποίες δεν είναι απαραίτητο και δεν θα ωφελούσε σε τίποτε να τις παραθέσουµε.

Το σηµαντικό είναι ότι αυτή η γυναίκα παλεύει µόνη της να κρατήσει µια στοιχειώδη ποιότητα ζωής για την οικογένειά της. Και δεν τα καταφέρνει γιατί «τι να προλάβω µε το επίδοµα, όταν δεν έχω µια δουλειά που να ξέρω ότι θα µου δίνει ένα µισθό για να µπορώ να προγραµµατίσω όπως πρέπει τη ζωή τη δική µου και των παιδιών µου…» όπως µας λέει και εκφράζει τις ευχαριστίες της που υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται και τη βοηθούν συστηµατικά, έστω και µε ένα πακέτο τρόφιµα και κάποια άλλα πράγµατα που χρειάζονται τα παιδιά της.

«Τι να πληρώσεις και τι να µείνει όταν έχεις τρία παιδιά…»

Το πρώτο που µας τράβηξε την προσοχή περνώντας την πόρτα του διαµερίσµατος του Γιώργου και της Κατερίνας ήταν… η σκοτεινιά. Ήταν αργά το απόγευµα και καθώς δεν υπήρχε ούτε ένα φως αναµµένο, η συνοµιλία κύλησε µέσα σε µια… ροµαντική ατµόσφαιρα. ∆εν χρειάστηκε να ρωτήσω γιατί το σκοτάδι… το κατάλαβα λίγο αργότερα όταν το έφερε η κουβέντα.

Το ζεύγος έχει τρία παιδιά, ένα στο δηµοτικό και δύο στο γυµνάσιο. Εργάζονται και οι δύο. Εκείνος, σαν γκαρσόνι και η γυναίκα περιστασιακά σε µια µικρή βιοτεχνία που ράβει κουρτίνες. Συνολικά µπαίνει στο σπίτι κάθε µήνα ένα ποσόν γύρω στα 1.500 ευρώ που µπορεί καµιά φορά να φτάσει και στα 1.700 «αν υπάρχουν καλά τιπς», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιώργος.

Αναλύοντας τον τρόπο που διατίθεται αυτό το ποσό, αµέσως διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για µιαν ακόµα οικογένεια που σφίγγει τα δόντια για να µην πεινάσει. Φτάνει να αναλογιστεί κανείς ότι 650 ευρώ δίνονται για το ενοίκιο του διαµερίσµατος και «ευτυχώς που ο ιδιοκτήτης αντιλαµβάνεται την κατάσταση και δεν µας έχει ζητήσει καµιάν αύξηση τα τρία τελευταία χρόνια…» λέει µε ανακούφιση η Κατερίνα για να προσθέσει όµως ότι «µας γονατίζουν οι άλλοι λογαριασµοί και κυρίως το ρεύµα… γυρίζουµε µέσα στο σπίτι και σβήνουµε φώτα και πρίζες για να εξοικονοµήσουµε ό,τι µπορούµε…»

Αν αφαιρεθούν τα πάγια έξοδα, όπως επισηµαίνουν, «µας µένουν στο χέρι γύρω στα 800 ευρώ… και τι να µπορέσεις να καλύψεις… το φαΐ και τις άλλες ανάγκες που έχουν τα παιδιά στα σχολεία… τη βενζίνη που την βάζεις τη µια και την άλλη χάνεται… τι να πληρώσεις και τι να µείνει όταν οι τιµές αυξάνονται κάθε µέρα και πιο πολύ ενώ οι µισθοί µένουν οι ίδιοι ή και µειώνονται…»

Θέλοντας να εξασφαλίσει ένα επιπλέον µεροκάµατο, ο Γιώργος προσπάθησε να βρει σπίτια µε κήπους για να προσφέρει κάποιες υπηρεσίες κηπουρικής, αλλά και πάλι δυσκολεύεται αφού, όπως λέει, «ο καθένας έχει τους δικούς του ανθρώπους». ∆εν το βάζει όµως κάτω. Άρχισε να αναζητά οποιαδήποτε άλλη πρωινή δουλειά «για να µη φτάσουµε στο σηµείο να περιµένουµε βοήθεια από τα κοινωνικά παντοπωλεία», ως χαρακτηριστικά αναφέρει.

«Είχε µέρες που τρώγαµε µόνο µακαρόνια…»

Η Άννα είναι µόλις 26 χρόνων και πρόσφατα απέκτησε µε τον σύζυγο της, Νίκο, το δεύτερό τους παιδί. «Πριν τη δεύτερη εγκυµοσύνη µου εργαζόµουν και εγώ και ο άντρας µου. Λόγω κάποιων επιπλοκών υποχρεώθηκα να σταµατήσω από τη δουλειά όταν έµεινα έγκυος. Όµως ο άντρας µου εδούλευκε και περνούσαµε. ∆υστυχώς, λίγο µετά που γεννήθηκε το µωρό, έχασε τη δουλειά του και ο άντρας µου. Εκάµαµε αίτηση στο ΕΕΕ, αλλά παίρνει πολύν καιρό να εγκρίνουν κάποιον» µας περιγράφει την κατάσταση.

Ο Νίκος πλέον κάνει κουτσοδουλειές, ώσπου να βρει µόνιµη εργασία. Ευτυχώς, λέει η Άννα, «µας βοηθά και κόσµος µε τρόφιµα και ρούχα για τα µωρά. Είχε µέρες που τρώγαµε µόνο µακαρόνια γιατί δεν είχαµε τίποτε άλλο στο σπίτι», συµπληρώνει.

Αυτό που ζούµε η κυβέρνηση το λέει «κράτος κοινωνικής πρόνοιας»

Η περίπτωση της Μαρίας, του Γιώργου και της Κατερίνας, της Άννας και του Νίκου, αποτελούν µερικά δείγµατα της κατάντιας στην οποία οδηγήθηκε από τις οικονοµικές και κοινωνικές πολιτικές των κυβερνώντων ο κόσµος της Κύπρου που, µέχρι πριν λίγα χρόνια, είχε µια αξιοπρεπή δουλειά, είχε λεφτά στο πορτοφόλι του και ξόδευε για να γεµίζει τα ντουλάπια και το ψυγείο του, για να περνούν καλά τα παιδιά του.

Χιλιάδες είναι οι συµπολίτες µας οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεράσει το όριο της φτώχειας και δεν έχουν ούτε τα βασικά για την επιβίωσή τους. Κι όµως, αυτό που ζουν, συνιστά για την κυβέρνηση Αναστασιάδη-Συναγερµού «κράτος κοινωνικής πρόνοιας».

Τη σκληρή πραγµατικότητα, την οποία οι κυβερνώντες δεν θέλουν να ξέρουν, καταγράφουν µέσα από την καθηµερινή δράση τους οργανώσεις αλληλεγγύης, όπως η «Κίτρινη Γραµµή» και το «Κέντρο Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών» που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στη Λεµεσό και σε κάποιες περιπτώσεις και σε άλλες περιοχές.

Αφότου ξεκίνησε η σχολική χρονιά, οι ανάγκες παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση αφού, όπως αναφέρουν οι εθελοντές σε αυτά τα κέντρα αλληλεγγύης, καθηµερινά δέχονται τηλέφωνα από µονογονεϊκές κυρίως οικογένειες που παίρνουν ένα κουτσουρεµένο επίδοµα ζητώντας ένα χέρι βοήθειας για να µπορέσουν να καλύψουν βασικές ανάγκες των παιδιών τους.

Ακόµα και άνθρωποι που θα έπρεπε να είχαν τη στήριξη των αρµόδιων κρατικών υπηρεσιών, παραπέµπονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία για στήριξη. Ενδεικτικό των αναγκών και του έργου που επιτελείται είναι το γεγονός ότι σε διάστηµα ενός µηνός µόνο η «Κίτρινη Γραµµή» µοίρασε πακέτα µε τρόφιµα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης σε περισσότερες από 900 άπορες οικογένειες στη Λεµεσό. Αριθµός διπλάσιος από τον αντίστοιχο περσινό, ενώ στα 600 περίπου ανέρχονται και τα πακέτα που διανέµονται από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του ∆ήµου Λεµεσού.