Η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισµού και ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης

H ανάπτυξη της ακροδεξιάς αναντίλεκτα είναι υπαρκτό και επικίνδυνο φαινόµενο στην Ε.Ε. Αξίζει να υπογραµµίσουµε ότι αυτό συµβαίνει και σε χώρες που παραδοσιακά είχαν ένα πιο «προοδευτικό» πρόσηµο στο πολιτικό τους σκηνικό. Τα στοιχεία που το αποδεικνύουν είναι πολλά.

∆ηλώνουν την παρουσία τους και µε συµµετοχή σε εκλογές αλλά και µε τα όπλα

Θα µπορούσαµε να αναφέρουµε το αποτέλεσµα των τελευταίων ιταλικών εκλογών όπου µετά την περίοδο του Μουσολίνι η ακροδεξιά φλερτάρει ξανά την εξουσία.

Στη Γερµανία ήδη από το 2008 εµφανίστηκε το ακροδεξιό, φασιστικό κόµµα AfD (Alternative for Germany). Τον ∆εκέµβριο στη Γερµανία εξαρθρώθηκε οργάνωση, οι λεγόµενοι «Πολίτες του Ράιχ», που σχεδίαζαν να καταλάβουν πραξικοπηµατικά την εξουσία. Μεταξύ αυτών που συνέλαβαν ήταν και πρώην βουλευτής και πρώην δηµοτικοί σύµβουλοι µε το AfD.

Στη Γαλλία τις δύο τελευταίες εκλογικές αναµετρήσεις η Μαρί Λεπέν και το ακροδεξιό κόµµα της προέλαυνε στην εξουσία. Για να αποκοπεί η πορεία αυτή µπήκε µπροστά το δίληµµα τού «µη χείρον» χείριστου που στην ουσία ανάγκασε σε συνασπισµό δυνάµεων γύρω από τον Εµµανουέλ Μακρόν.

Στη Σουηδία, οι «Σουηδοί ∆ηµοκράτες», ακροδεξιοί µε ξεκάθαρα φασιστικές ρίζες, έφτασαν στις εκλογές του Σεπτεµβρίου στο 20%.

Στην Ουγγαρία εδώ και πάνω από 10 χρόνια την κυβέρνηση κατέχει ακροδεξιός συνασπισµός όπως επίσης και στην Πολωνία.

Θα ήταν παράλειψη να µην αναφέρουµε τη δράση της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και την πικρή πείρα που έχουµε από το παράρτηµα της στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ.

Κοµµάτι του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας

Οι παράγοντες που βοηθούν την εδραίωση των φασιστικών αντιλήψεων είναι πολυεπίπεδοι και πολυδιάστατοι. Ουσία τους όµως είναι ότι παραµένουν κοµµάτι του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και βασικότερος σκοπός τους είναι η διαιώνιση του. Η ύπαρξη και εδραίωση στον λαό ενός κινήµατος για ουσιαστική αλλαγή και έξοδο από τις αντιφάσεις του καπιταλισµού θα ήταν επιζήµια για το παρόν κοινωνικο-οικονοµικό σύστηµα. Εποµένως αφού χτυπηθεί αυτή η αντίληψη, του σοσιαλιστικού µετασχηµατισµού της κοινωνίας, οι µάζες σπρώχνονται προς τη συντήρηση.

Ορόσηµο θα µπορούσε να χαρακτηριστεί η παγκόσµια κρίση του 2008. Η φτωχοποίηση του κόσµου και η απουσία από το προσκήνιο πραγµατικής διεξόδου από την κρίση έστρεψε τις µάζες προς τις κάλπικες αντισυστηµικές φανφάρες της ακροδεξιάς. Την τάση αυτή ενίσχυσαν η κρίση του κορονοϊού και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Σε δύσκολα και περίπλοκα προβλήµατα ο φασισµός προσφέρει τη συναισθηµατική «απάντηση» που είναι ευκολοχώνευτη για τις µάζες. ∆υστυχώς ο φασισµός και ο ρατσισµός φαίνεται να εµπεδώνονται περισσότερο στη νοοτροπία του πληθυσµού και να αποενοχοποιείται η πραγµατική σηµασία τους.

Ο ρόλος της Ε.Ε.

Θα ήταν παράλειψη να µην αναφέρουµε ότι µεγάλη ευθύνη για την άνοδο αυτή έχει η ίδια η Ε.Ε. µέσα από τις πολιτικές που εφαρµόζει και τα συµφέροντα που εξυπηρετεί.

Ο δήθεν µονόδροµος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού, της κυριαρχίας των αγορών σε βάρος των λαών και της αλλεργίας σε οποιαδήποτε κρατική παρέµβαση προς ελάφρυνση του λαού (εκτός βέβαια και αν η παρέµβαση αφορά το ίδιο το κεφάλαιο) ήταν το εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη του φασισµού στην Ευρώπη.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην πρόσφατη ολοµέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έγιναν αρκετές αναφορές στα εκλογικά αποτελέσµατα και τα γεγονότα στη Γερµανία.

Εκ µέρους του Συµβουλίου η Jessika ROSWALL ανέφερε τέσσερις µορφές κινητοποίησης για την προσέγγιση του ζητήµατος. Η πρώτη αφορά την κατανόηση της έκτασης του προβλήµατος στην Ευρώπη. Η δεύτερη την ανάπτυξη κοινών δράσεων για την καταπολέµηση τους. Η τρίτη την αντιµετώπιση του παράνοµου διαδικτυακού περιεχοµένου και τέλος η τέταρτη τη διασυνοριακή δράση.

∆εν µπορούµε να µην αναφέρουµε κάποιες κοινές συνισταµένες που εντοπίστηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των τοποθετήσεων. Πιο σηµαντική η υποκριτική στάση απέναντι στην καταπολέµηση του φασισµού. Ουσιαστικά αναλώθηκαν αρκετοί ώστε να πείσουν για το έγκληµα της ριζοσπαστικοποίησης και για δεξιά και δήθεν αριστερή τροµοκρατία, εξασκώντας έτσι και το αγαπηµένο τους άθληµα, αυτό του αντικομουνισµού.

Επιπλέον έγινε προσπάθεια αξιοποίησης της συζήτησης από αρκετές πλευρές για αναπαραγωγή του αφηγήµατος για τον εσωτερικό εχθρό που συνεργάζεται και εξοπλίζεται από τον εξωτερικό εχθρό.

Κάνοντας ένα βήµα παρακάτω, υπήρξαν αναφορές στα εργαλεία που θα πρέπει να αξιοποιηθούν για να «καταπολεµηθεί ο εχθρός». Και αυτά δεν ήταν άλλα, ως συνήθως, από τη διεύρυνση των παρακολουθήσεων και του φακελώµατος των πολιτών.

«Ας αποκαλύψουµε εκείνους που µε τις πολιτικές τους κανονικοποιούν τη ρητορική µίσους»

Τα µέλη της Οµάδας της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο µετέφεραν τη συζήτηση στη σωστή της βάση.

Η ευρωβουλευτής Cornelia Ernst υπογράµµισε ότι η ακροδεξιά «είναι πανταχού παρούσα στην Ευρώπη, σε κυβερνήσεις, στα κοινοβούλια και σε αυτό, επίσης το Κοινοβούλιο. Είναι δικτυωµένη σε όλη την Ευρώπη». Θέλοντας να τονίσει τη σοβαρότητα του φαινοµένου ανέφερε ότι «Μόνο το 2016, 22 άνθρωποι σκοτώθηκαν από ναζί στη Γερµανία. Το 2021, τα αντισηµιτικά εγκλήµατα αυξήθηκαν κατά 29% σε ένα χρόνο. Μόνο φέτος σηµειώθηκαν 1042 πράξεις βίας από τη δεξιά, τρεις πράξεις βίας την ηµέρα. Τα γραφεία των αριστερών αλλά και άλλων βουλευτών, δέχονται τακτικές επιθέσεις».

Συµπληρώνοντας ο ευρωβουλευτής Miguel Urbán Crespo, ανέφερε κάποια από τα βασικά αίτια του φαινοµένου λέγοντας: «ας επισηµάνουµε εκείνους που µε τις πολιτικές τους κανονικοποιούν τη ρητορική µίσους, που προµηθεύουν τη βενζίνη για την ακροδεξιά τροµοκρατία. Αλλά ας µην ξεχνάµε, ταυτόχρονα ότι ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισµός είναι η πολιτική οικονοµία που τροφοδοτεί την άνοδο της ακροδεξιάς και τη βία της.»